03.

Na hali spędziłam trochę ponad dwie godziny. Jastrzębianie dzisiaj podzielili się na dwie drużyny i rozegrali między sobą mecz, więc było na co popatrzeć. Kibicowałam Damianowi, krzywiąc się za każdym razem, kiedy walnął zwłokami o parkiet. Naprawdę podziwiałam go za takie poświęcenie. Przecież razu pewnego może źle upaść i sobie coś, w najlepszym razie, połamać. Nie umiałabym tak.

Drużyna brata niestety nie wygrała, a to wszystko przez Kubiaka, który po przeciwnej stronie siatki grał jak natchniony. Chyba mieli z Damianem jakiś zakład, bo każda zagrywka z jego strony była posyłana z niesamowitą prędkością prosto w libero. Musiał się biedaczek natrudzić, żeby to wszystko dobrze poprzyjmować. Coś czułam, że na tym swoim ‘spotkaniu z kolegą’ będzie strasznie wyczerpany.

Mecz był zacięty i skończył się wynikiem 3:1 dla zespołu Kubiaka. Zeszłam na parkiet, by powiedzieć bratu, że z taką grą ma się w mieszkaniu nie pokazywać, czym wywołałam salwę śmiechu wśród siatkarzy. Od razu skierowałam się do gabinetu Pawła, żeby mu pomóc rozłożyć stoły do masażu.

- Ale ci pocisła. – Usłyszałam jeszcze, jak Michał dobijał mojego brata, zanim zamknęłam za sobą drzwi.

Kiedy ponownie znalazłam się u Pawła, łóżka już były rozstawione. Miejsce w gabinecie od razu się zmniejszyło. Moim zdaniem zarząd powinien zainwestować w nowy, dużo większy pokój dla Pawła, a nie tylko szafki i kilka specyfików.

Po dziesięciu minutach zaczęli się schodzić siatkarze, którzy mieli trwałe kontuzje bądź dziś coś sobie naciągnęli. Masował ich Paweł, a ja stałam z boku i się przyglądałam. Od czasu do czasu zadałam jakieś pytanie, kiedy chciałam widzieć coś więcej niż to, co opowiadał mi fizjoterapeuta. Sami siatkarze nie mieli nic przeciwko mojej obecności, ale mimo to każdego z osoba pytałam o zdanie. Nie chciałam się naprzykrzać albo w jakikolwiek sposób zaburzać równowagę w zespole.

- To już chyba wszyscy – powiedział mój tymczasowy szef i zaczął odkładać różne maści i olejki na swoje miejsce. Podniosłam się z krzesła i pomogłam mu. Pracowaliśmy w ciszy, którą przerwało skrzypnięcie drzwi.

- Kończycie już? – Kubiak stał w drzwiach, opierając się bokiem o futrynę. Przypomniałam sobie, że Damian dzisiaj mnie nie odwiezie. A skoro Michał tu jest, to pewnie jego ustanowił moim nowym szoferem.

- Przepraszam. Zapomniałam, że Damian ma to swoje ‘spotkanie’ – zaakcentowałam dobitnie ostatnie słowo. – Już się zbieram.

- Michał, jak plecy? Bolą jeszcze? – fizjoterapeuta dopytywał się o szczegóły, a ja w tym czasie odkładałam ostatnie pojemniczki do szafek, nie koncentrując się na ich rozmowie. - To sprawdzimy jak Sabina sobie radzi.

- Co? – zainteresowałam się, kiedy usłyszałam swoje imię.

- Zrobisz masaż Michałowi. Ten kretyn miał się oszczędzać na treningu, ale oczywiście nie posłuchał. Teraz go skurcze łapią. No idiota, no – Paweł narzekał jeszcze przez chwilę, a ja przeniosłam zaskoczony wzrok na przyjmującego.

- Ale jak to ja mam zrobić masaż? Przecież ja go tylko jeszcze bardziej uszkodzę! – w końcu zareagowałam.

- No przecież cię będę instruował, a to tylko lekkie skurcze. Dasz radę!

Próbowałam się jeszcze od tego wymigać, ale Paweł był nieustępliwy. Zdziwiło mnie to, że Michał się na coś takiego zgodził. Popatrzyłam na niego, ale on tylko się śmiał, ściągając z siebie koszulkę.

- A ty nic nie powiesz? – W nim moja ostatnia nadzieja.

- Nie gadaj. Masuj. – Ułożył się na brzuchu na łóżku, ręce spuścił po obu stronach na dół i rozluźnił się.

Szczęście w nieszczęściu, że leżał na brzuchu i na mnie nie patrzył, bo chyba bym spiekła buraka.

- Zanim zacznę, ostrzegam cię, że nie biorę odpowiedzialności za ewentualne szkody na twoim zdrowiu, powstałe w wyniku moich działań. – Oboje z Pawłem się głośno roześmiali.

Wzięłam dwa głębokie oddechy i stanęłam przy łóżku. Popatrzyłam niepewnie na Pawła, a on przeszedł na drugą stronę łóżka. Potem zaczął mnie instruować. Krok po kroku. Podążałam za jego wskazówkami i uciskałam plecy przyjmującego. Nie skarżył się, więc widocznie go nie uszkodziłam. Masaż nie był taki trudny. Samo ułożenie dłoni i ich ruchy są łatwe do zapamiętania, natomiast większą trudnością było namierzyć miejsce, z którego promieniował ból i dobrać rodzaj masażu do jego intensywności. Na całe szczęście Paweł zrobił to za mnie, bo naprawdę bałam się, że przypadkowo rozłożę Michała na łopatki, wbijając mu palec między kręgi, czy coś.

- Dobra robota, Sabina. Będą z ciebie ludzie – pochwalił mnie fizjoterapeuta.

Miałam wielki uśmiech na twarzy. Bo nigdy wcześniej nie miałam okazji do robienia profesjonalnego masażu, a naprawdę mi się to spodobało. W między czasie zdążyłam nawet zapomnieć, że to na Kubiaku eksperymentuję. Wtedy widziałam go wyłącznie jako ból, którego trzeba było się pozbyć.

- Oho, złapała bakcyla – skomentował moje zachowanie Paweł.

Nie mogłam zaprzeczyć, że po dzisiejszym dniu, jakoś mniej ciągnęło mnie do dziecięcej rehabilitacji.

- Zrobiłeś to specjalnie! – wykrzyknęłam nagle uświadamiając sobie, jaki cel miał w tym wszystkim fizjoterapeuta.

- Nie da się ukryć. I jak widać, udało się. – Złożył szybko łóżko, chowając je w odpowiednie miejsce. – A teraz wynocha. Późno już jest.

I rzeczywiście dochodziła już prawie siódma, a ja tkwiłam tu od czternastej. Zdałam sobie sprawę, że od przerwy śniadaniowej w szkole nie miałam nic w ustach. Jakby tylko na to czekał mój brzuch, żeby żenująco głośno zaburczeć. Skręciłam się, próbując to powstrzymać, ale z marnym skutkiem.

- I oczywiście nic nie jadłaś. Dziewczyno, gdzie ty masz głowę. – Praktycznie siłą wyrzucił mnie i Michała za drzwi.

Narzuciłam na siebie płaszcz opatulając się nie jak najciaśniej, a na głowę nałożyłam czapkę. Ale to i tak niewiele pomogło, bo gdy tylko wyszliśmy na zewnątrz, zaczęłam drżeć z zimna. A musieliśmy obejść cały budynek, by dostać się na parking. Michał popatrzył na mnie uważniej, gdy zadzwoniłam po raz kolejny zębami, aż w końcu westchnął i zatrzymał się.

- Chodź tutaj – przyciągnął mnie bliżej siebie i okręcił swój szal wokół mojej szyi. – Gdzie ty się z domu bez szala ruszasz to ja nie rozumiem. I rękawiczek oczywiście też nie masz. – Pokręcił głową  politowaniem i pociągnął mnie w stronę samochodu. Od razu gdy wsiedliśmy, włączył ogrzewanie na pełną moc. Wtuliłam głowę w jego szal, by zatrzymać jak najwięcej ciepła. Przy okazji nabrałam w płuca mocny zapach michałowach perfum , który wyjątkowo przypadł mi do gustu. Kiedy rano zbierałam się do szkoły, to nie dość, że nie miałam czasu, by myśleć o tym, co ubieram, to jeszcze nie miałam pojęcia, że do domu wrócę dopiero w nocy.

Zatrzymaliśmy się przed blokiem. Michał zamknął samochód i ruszyliśmy na górę. Przyjmujący mieszkał tylko piętro wyżej, więc odprowadził mnie pod same drzwi. Odwróciłam się w jego stronę, by podziękować, ale mój żołądek nie dał mi dojść do głosu, głośno domagając się jedzenia. Zaśmiałam się lekko.

- Dziękuję za podwózkę i przepraszam, że musiałeś tyle czekać. – Nie byłabym sobą, gdybym tak od razu weszła do mieszkania.

- Jakby nie było ja też coś z tego mam i nie muszę się męczyć z plecami – uśmiechnął się, na co ja też się wyszczerzyłam. I to naprawdę był wyszczerz, bo w dalszym ciągu byłam całą tą sytuacją mocno podekscytowana.

- Może wejdziesz na chwilę? W podziękowaniu zrobię kilka kanapek i będziemy kwita – zaproponowałam. Wcześniej o tym nie myślałam, ale Michał naprawdę mógł być w domu co najmniej dwie godziny wcześniej, a tak to utknął, bo musiał mnie niańczyć. Chciałam się odwdzięczyć.

- Kilka kanapek może nie wystarczyć – uśmiechnął się chytrze i poklepał bo brzuchu.

- W takim razie kilkanaści… - urwałam pod wpływem jego spojrzenia. – Dobra, kilkadziesiąt kanapek – zaśmiałam się głośno. – O ile Damian nie zeżarł całego sera.

Otworzyłam drzwi i zaprosiłam siatkarza do siebie. Od wczorajszego pośpiesznego sprzątania w mieszkaniu było w miarę czysto, więc nie musiałam się tym przejmować. Rozebrałam się z płaszcza, oddałam Michałowi szal, ściągnęłam buty i w samych pluszowych skarpetkach zrobiłam rundkę po pokojach, by ustawić wszystkie grzejniki na maksa.

Kiedy wróciłam do kuchni, Michał już stawiał wodę na ciepłą herbatę. Uśmiechnęłam się i wyciągnęłam wszystko, co było mi potrzebne do kanapek. Po pięciu minutach wspólnie zrobiliśmy cały duży talerz kanapek. Chwyciłam go do rąk, siatkarz zabrał herbaty i usiedliśmy do stołu. Jedliśmy w ciszy, bo oboje byliśmy na to zbyt głodni. W końcu oparłam się o krzesło i westchnęłam z ulgą, kładąc ręce na brzuchu.

- Bierz jeszcze, bo tak głupio mi samemu jeść – rzucił Michał pomiędzy jednym wielkim kęsem, a drugim jeszcze większym kęsem. No tak, dwa gryzy na jedną kanapkę. Parsknęłam cicho.

-Nie świruj, tylko jedz. W końcu ty też je robiłeś – odpowiedziałam i przyłożyłam nadal zimne dłonie do kubka z herbatą. Przyjemne ciepło natychmiast mnie opatuliło. Westchnęłam cicho.

- Nadal ci zimno? – zapytał wyraźnie dostrzegając gęsią skórkę na moich przedramionach.

- Trochę. To mieszkanie strasznie ciężko nagrzać. A Damian oczywiście nie pomyślał, zanim wyszedł, że wrócę zmarznięta i chciałabym mieć już cieplutko. – Zwaliłam wszystko na brata, bo czemu nie? I tak go tutaj nie było, by mógł zaprotestować. – A właśnie. Nie chwalił ci się czasem, z którym to ‘starym znajomym’ się dzisiaj spotyka? – kpiący uśmieszek sam pchał mi się na usta, bardzo wyraźnie podkreślając, co myślę, o tym całym koledze.

- Tak ci powiedział? – zaśmiał się siatkarz. – No proszę, nasz Mały boi się powiedzieć siostrze, że idzie na randkę!

- A więc jednak randka! Wiedziałam. Ale jak zapytałam go, czy spotyka się z dziewczyną, to momentalnie nie widział, co ze sobą zrobić – pokręciłam głową nad jego głupotą. – Jakbym mogła mu tego zabronić – posmutniałam.

- Nie powiem ci, o kogo chodzi, bo to jego rola. A resztą się nie przejmuj. Dla niego to też jeszcze świeża sprawa. Dwa dni panikował, zanim się odważył gdzieś ją w końcu zaprosić.

- Zależy mu – uśmiechnęłam się delikatnie. – Ale i tak wycisnę z niego każdy szczegół, a potem objadę za to, że skłamał.

- Chyba wolałbym nie być na jego miejscu – skwitował to z uśmiechem.

Chwilę później wszystkie kanapki zniknęły, a ja kończyłam już swoją herbatę. Nadal jednak drżałam z zimna. Rzuciłam okiem w stronę salonu, gdzie na szafce zauważyłam poukładane kilka płyt DVD. Uśmiechnęłam się, bo braciszek jednak pamiętał, żeby wypożyczyć coś nowego.

- Damian wymienił filmy, oglądamy coś? – zareagowałam spontanicznie, ale nie wiedziałam, kiedy nasz randkowicz wróci do domu, a nie chciałam siedzieć do późna sama. Skoro miałam Michała pod ręką, to mogłam go trochę jeszcze pomęczyć.

- A co tam masz? – zainteresował się.

Podeszłam do szafki, wzięłam pudełka w ręce i przejrzałam je szybko. Przy jednym z nich na moją twarz wpełznął szeroki uśmiech. Obróciłam się w stronę siatkarza, pokazując mu, co wybrałam. Kiwnął głową na zgodę, więc zabrałam się za włączanie. Zanim wcisnęłam ‘start’, zgarnęłam jeszcze z sypialni koc i usadowiłam się na kanapie.

- Chcesz trochę? – zapytałam Michała, bo koc był duży i spokojnie mógł też się przykryć, ale zaprzeczył. Owinęłam się więc szczelnie i włączyłam ‘Need for speed’. Tym razem to nie ja nie doczekałam końca filmu. W pewnym momencie przyjmujący przymknął oczy, a jego głowa opadła w dół. Postanowiłam go jeszcze nie budzić, bo zostało jakieś piętnaście minut. Dopiero przy napisach końcowych odwróciłam się w jego stronę.

- Michał… - próbowałam go obudzić, jednak nie działało nawet po którymś z kolei razie. W końcu dźgnęłam go palcem w brzuch. Podziałało. Skoczył na równe nogi i rozejrzał się zaskoczony po pokoju.
- Film się skończył. – Zrobiłam niewinną minkę.

______________________________________

Kaprys świąteczny!

Hej, może ja powinnam tak zacząć nazywać te rozdziały, co? Skoro za każdym razem ma to być jakiś kaprys, to trochę mogłabym się nimi pobawić. ;D

To opowiadanie zdecydowanie będzie spokojne i raczej bez większych tragedii. Co nie znaczy, że zamierzam przynudzać (bo nie przynudzam jeszcze?). Akcja będzie się rozwijać powoli i nie zamierzam skończyć na 15 rozdziałach, więc będzie co czytać. ;) 

Zdaję sobie sprawę, że miesięczne odstępy czasu między rozdziałami są dość odstraszające, ale wolę robić tak, niż dodawać częściej, a w pewnym momencie stanąć zupełnie w miejscu, bo nie będę miała czego dodawać. Naprawdę nie piszę teraz wiele... Jeśli jeden rozdział powstanie na miesiąc, to jest to powód do radości. A blogi zaczęte mam dwa. 

Kochane! I Kochani, jeśli i tacy się znajdą! ;D 

Życzę Wam naprawdę z całego serca, żeby te Święta były dla Was radosnym i pełnym szczęścia przeżyciem. Spędźcie je z najbliższymi, odpocznijcie, nabierzcie nowej energii, by w 2016 dać z siebie wszystko i spełniać swoje marzenia! 

Wesołych Świąt! ;*

PS Opowiadanie dodaję także na wattpadzie, gdzie dodaję do każdego rozdziału jakiegoś gifa. Tutaj też będę to robić od teraz. Poprzednie rozdziały też o nie uzupełnię ;)