20.

W poniedziałek, na dwa dni przed Sylwestrem, Konrad zagonił mnie na trening. Nie miałam nic przeciwko, by trochę popracować. Nie chciałam wypaść z formy, kiedy za trochę ponad dwa tygodnie miałam ważne zawody, w których chciałam pokazać, na co mnie stać. Damian wspaniałomyślnie obiecał odebrać mnie, bym nie chodziła z wilgotnymi włosami i wychłodzoną skórą po tym zimnie. Czasami mnie rozbrajał swoją opiekuńczością.

Przebrana stanęłam na brzegu basenu, rozgrzewając i rozciągając zastane mięśnie przed męczącymi ćwiczeniami. Nie widziałam nigdzie Konrada. Zakładałam, że był jeszcze w swoim trenerskim kantorku i pewnie rozmawiał przez telefon. Ostatnio zdarzało mu się to coraz częściej. Uśmiechnęłam się pod nosem na myśl, że może mój trener zaczął się z kimś spotykać. Na dobre by mu to wyszło. Może w końcu przestałby się tak bardzo interesować moim życiem.

- No witam, witam! Jak tam święta? – spojrzał na trybuny. – I gdzie wywiało kochasia?

Nie. To się jednak nie zdarzy. Moje życie było bardzo inspirujące, szczególnie dla Konrada, który potrzebował przecież materiału do żartów. Przewróciłam oczami, ignorując jego ostatnie pytanie. Przywitałam się z nimi i z ironicznym uśmiechem na ustach zaczęłam mu szczegółowo opisywać moje udane święta.

- Pierwsze święta z kochasiem! Zapowiada się interesująco, mów dalej – ponaglił mnie, kiedy zmierzyłam go zimnym spojrzeniem. Zignorowałam go, prychając pod nosem i bez słowa wskoczyłam do basenu.

- Sabina! Czy to właśnie był pierwszy foch w twoim wykonaniu? – zaśmiał się, a ja zignorowałam go wiedząc, że za chwilę i tak przejdzie w tryb wymagającego trenera, który nie znał pojęcia ‘żartu’.

I nie pomyliłam się. Najwyżej dwie minuty później kończyłam już standardową ilość basenów na rozgrzewkę i zaczynałam ćwiczenia techniczne. Konrad bacznie przypatrywał się mojej pracy, poprawiając mnie i pokazując, nad czym muszę więcej popracować. I pewnym momencie przeciągle spojrzał na trybuny, których ze swojego miejsca ujrzeć nie mogłam. Miałam wrażenie, że patrzył na kogoś, ale nie chciałam tracić koncentracji i wypytywać, czy rzeczywiście ktoś tam był. Konrad znowu zwrócił swoją uwagę na mnie i nasz trening. Skupiłam się na otaczającej mnie wodzie i na zgraniu z nią mojego ciała, całkowicie zapominając o tym incydencie.

Swojego ostatniego rekordu nie pobiłam. Świąteczne przysmaki dały o sobie znać. Ale nie przejmowałam się tym aż tak bardzo, Konrad też nie. Mieliśmy jeszcze czas, by nadrobić wynik, poza tym na tle średnich czasów, jakie zwykle uzyskiwały zawodniczki w czekających mnie zawodach, prezentowałam się naprawdę dobrze.

- Koniec na dziś – zawyrokował Konrad, kiedy kolejny raz przepłynęłam cały dystans. Kiwnęłam mu głową, na pożegnanie, uśmiechając się też delikatnie, nadal pozostając w wodzie. – Pływaj sobie, Syreno, pływaj – zaśmiał się i ruszył do swojego kantorka, zabierając swoje rzeczy.

Jedno słowo, a w moim umyśle zapanował nagły chaos. Z miejsca przypomniałam sobie, jak Kubiak zwrócił się do mnie tym sformułowaniem, kiedy był na moim treningu. Oczami wyobraźni zobaczyłam również figurkę Ariel, stojącą na biurku w moim pokoju. Ale to było za wiele. Potrząsnęłam głową, przypominając sobie również, jak widziałam Michała z Moniką roześmianego, szczęśliwego… Musiałam odpuścić. Inaczej wpadłabym do bardzo dużego dołu, z którego w końcu bym wyszła, jednak już nie taka sama. Być może zmieniona na gorsze. Nie chciałam się o tym przekonać.

Zanurkowałam w basenie, skupiając się tylko na otaczającej mnie zewsząd wodzie. To było łatwe. Znane. Zanurzyć się w wodzie. Zostawić wszystkie złe myśli na powierzchni. Być dla nich nieosiągalną. Nabrać dystansu, a po wynurzeniu się przyjąć je ponownie, tym razem spokojniej.

Będąc pod wodą, zdawało mi się, że zauważyłam kątem oka jakiś ruch obok basenu, ale zanim się wynurzyłam i rozejrzałam, zniknął. Wzruszyłam ramionami i wyszłam już z wody. Damian znowu będzie się oburzał, że za długo siedzę w wodzie. Ruszyłam do szatni, wysuszyłam się i ubrałam, dokładnie owijając szalik wokół szyi i naciągając czapkę na uszy. Wprawdzie do samochodu był tylko kawałeczek drogi, ale Damian chyba urwałby mi głowę, gdyby zobaczył mnie taką porozbieraną. Z uśmiechem wyszłam z budynku, od razu dostrzegając znajome auto. Wskoczyłam do środka i wyszczerzyłam się do brata.

- Nie masz żadnych planów, prawda? – zapytał, patrząc na mnie błagająco. Nie wiedząc, o co mu chodzi, zaprzeczyłam ruchem głowy. – Świetnie! W takim razie kierunek galeria! Musisz mi pomóc wybrać krawat! Sylwester coraz bliżej, a ja nie mam pasującego krawatu do tej koszuli, co mi ją podarowałaś. Swoją drogą, jest świetna!

Mój brat już tak miał, że kiedy ogarniała go panika, zaczynał gadać, co tylko ślina mu na język przyniosła. I mógłby tak jeszcze długo.

- Marta ma pasującą kolorem sukienkę, czy masz jakieś wytyczne? – zapytałam rzeczowo, od razu przechodząc do rzeczy. Damian spojrzał na mnie przestraszony.

- Nie mam pojęcia, jaką ona będzie mieć sukienkę! Boże, co teraz?! – zaczął panikować już na dobre.

Zaśmiałam się, każąc mu wyciągnąć jego telefon i skupić się na drodze. Wybrałam numer do Marty i przyłożyłam telefon do ucha. Chwilę później wiedziałam już wszystko, co musiałam. Dziewczyna prosiła mnie, bym wybrała raczej taki krawat o gładkiej fakturze i podziękowała, że biorę to na siebie, bo znając Damiana, pewnie kompletnie by do siebie nie pasowali.

W galerii nie zabawiliśmy długo. Znaleźć odpowiedni krawat naprawdę nie było ciężko, gdy wiedziało się, czego szukać. Dłużej zeszło nam na wybieraniu sukienki dla mnie. Postanowiłam skorzystać z okazji i zaszaleć. Wprawdzie miałam już wybraną kreację na tegorocznego sylwestra, którego miałam spędzić razem z bratem na balu organizowanym przez Jastrzębski Węgiel, ale nie była zbyt wyszukana. Nie miałam wcześniej czasu, by biegać za sukienką, więc postanowiłam wygrzebać coś z szafy. Ale skoro miałam okazję, a Damian, będąc wdzięcznym za pomoc i uratowanie jego honoru, był gotów przecierpieć jeszcze kilka chwil na błądzeniu po sklepach.

Powoli traciłam już nadzieję, kiedy zauważyłam tę, która odebrała mi mowę. Na manekinie prezentowała się wręcz zjawiskowo, a ja od razu zapragnęłam się dowiedzieć, jak prezentowałaby się na mnie. Z wielkim uśmiechem na twarzy zaciągnęłam do sklepu siatkarza i zostawiłam go zdezorientowanego na środku pomieszczania, chwytając odpowiedni rozmiar i zamykając się w przymierzalni. Ubrałam ją na siebie, a odwróciwszy się w stronę lustra, zamarłam.

Ani trochę nie przypominałam w niej siebie. Zwykle skromnie ubrana, teraz eksponowałam to, co miałam najlepszego. Nie wyglądałam w niej jak panienka lekkich obyczajów, raczej jak kobieta, która jest świadoma swoich walorów. I podobała mi się ta zmiana. Podobał mi się głęboki, czarny kolor kreacji. Podobał mi się jej krój, który nie był zbyt wyszukany, a mimo to bardzo efektowny. Podobałam się sobie taka inna, taka pewna siebie.

- Sabina? Co ty tam robisz już dziesięć minut? – usłyszałam przez drzwi pytanie Damiana, który stał niedaleko.

Uśmiechnęłam się do swojego odbicia, a potem otworzyłam drzwiczki, lekko jej popychając. Od razu natrafiłam na spojrzenie Damiana, który lustrował moją sylwetkę swoim spojrzeniem, coraz szerzej rozchylając usta w wyrazie zdumienia.

- Dziewczyno! Nigdzie cię w tym nie puszczę! Przecież jak ty się tam pojawiasz taka… taka… piękna, to oni wszyscy powariują! Oszaleją! – zawołał, patrząc mi w oczy z niebywałym przerażeniem. Zaśmiałam się tylko.

- Właśnie o to chodzi, braciszku. Mają zwariować – wyszczerzyłam się do niego. – Biorę ją. I możemy już wracać do domu.

To ostatnie go przekonało, bo przestał protestować. I tak wiedziałam, że wcale nie zabroniłby mi pójść. Chyba po prostu właśnie doszło do niego, że byłam kobietą. I wszystko, co się z tym właśnie wiązało.

Z żalem ściągnęłam z siebie sukienkę, zakładając swoje codzienne czarne rurki i ulubioną bluzę. W tym zestawie czułam się komfortowo, ale już nie tak pięknie. I to było niesamowite, jak wiele zależało od stroju. Byłam jednak pewna, że za nic w życiu nie wyszłabym na zwykłe spotkanie z Idą w takiej kreacji. Czułabym się po prostu śmiesznie.

Wykosztowałam się nieco, dokonując tego zakupu, ale było warto. Uśmiechnęłam się do sprzedawczyni, która pochwalił mój wybór i ruszyłam ku wyjściu.

- Jeśli w ten sposób chcesz ponaglić Kubiaka, żeby dał ci odpowiedź, to radziłbym ci przemyśleć ten krok – rzucił nagle Damian. Zdziwiłam się trochę, bo to wcale nie był mój plan. Powiedziałam mu o tym, ale chciałam usłyszeć, dlaczego. – Bo kiedy on cię w niej zobaczy, to z wrażenia zamilknie na amen. Ja ci to mówię. Biednemu Miśkowi serce stanie, a gardło zaciśnie się na supeł – pokręcił głową, jakby już żałował losu przyjaciela.

Wybuchnęłam szczerym i głośnym śmiechem, klepiąc brata po ramieniu.

- Chciałabym to zobaczyć. Naprawdę chciałabym, ale jakoś nie wydaje mi się, by Michał miał zwracać na mnie uwagę. Widziałam go ostatnio z Moniką, wyglądał na szczęśliwego.

Choć temat był dla mnie bolesny, nie czułam już tej okropnej zazdrości. Pojawił się lekki smutek, ale nic więcej. A Damian zauważył, że wiadomość ta wcale nie sprawiła, bym się załamała. Zmrużył oczy, patrząc na mnie uważnie.

- Odpuściłaś? – zapytał z niedowierzaniem.

- Nie do końca. Nadal nie jest mi obojętny, ale odbieranie jego szczęścia nigdy nie było moim celem – wzruszyłam ramionami, układając sukienkę na tylnym siedzeniu tak, by nie wygniotła się zbytnio.

- Chyba zacznę cię podziwiać, siostra. Ale świerzbi mnie, by pomóc Kubiakowi przejrzeć na oczy. Zajmuję się tamtą, chociaż ma na wyciągnięcie taki skarb jak ty…

Jego słowa, sposób w jaki je wypowiedział, to wszystko uderzyło we mnie. Czy naprawdę byłam tak inna? Czy ktokolwiek na moim miejscu, mógłby zachować się inaczej? Wcześniej wydawało mi się, że nie. Że to jedyne wyjście z sytuacji, ale teraz dostrzegłam, że przecież zawsze mogłam ‘zdobyć’ Kubiaka. W takim rozumieniu, że mogłabym go zwyczajnie uwieść. Mogłabym. To nie był zakres moich umiejętności, ale chyba każda kobieta, która pokona nieśmiałość, zdołałaby to zrobić. Problem w tym, że to nie była metoda. Uwiedzenie faceta, a zdobycie jego serca, to dwie różne sprawy. Mnie zależało na tym drugim. Może właśnie tym różniłam się od innych?

- Siostra, ale cię wzięło… - pokręcił głową z głupim uśmieszkiem, spoglądając na mnie, kiedy otrząsałam się z zamyślenia. – O czym tak w duchu rozprawiasz?

- Nie chcesz wiedzieć – mruknęłam, rumieniąc się lekko. Zauważył to. Oj.

- Teraz, to już musisz mi powiedzieć! – zaśmiał się, wysiadając z samochodu pod naszym blokiem.

- Zastanawiam się nad możliwością uwiedzenia Kubiaka – odpowiedziałam spokojnie, najpierw rozglądając się, czy w pobliżu nikogo nie było. Mina mojego brata diametralnie się zmieniła.

- Po moim trupie! – wykrzyknął tak głośno, że nawet mieszkający na najwyższym piętrze po drugiej stronie budynku usłyszeli go bardzo wyraźnie.

Roześmiałam się, klepiąc go po ramieniu i ruszyłam razem z moim nowym nabytkiem w stronę mieszkania. 

A/n: Nie wiem, komu Mały posyła kciukasa, ale to Mały, więc musiał się tu znaleźć. ;D Co myślicie o Sabinie i Michale? Będzie coś z tego, czy nikłe szanse?