24.

 -Wracajmy – powiedziałam, zadzierając głowę w górę, by móc spojrzeć w jego twarz.

Uśmiechnął się do mnie ciepło, po czym chwycił moją dłoń i splótł ją ze swoją. Ten gest – tak mały, ale jakże znaczący – uświadomił mi to, co było dotychczas jak piękny sen.

Nie byłam Michałowi obojętna.

Serce zabiło mocniej w piersi, a na ustach wykwitł promienny uśmiech. Zacisnęłam mocniej palce na jego ręce, ciesząc się, że w końcu mogę okazywać swoje uczucie bez żadnego wstydu czy zmieszania. To było jak bajka. Piękne marzenie, które niespodziewanie stało się równie piękną rzeczywistością. Jednak rzeczywistość miała to do siebie, że zawsze wtrąci się w nią jakieś ale. Zastanawiałam się, jak co poniektórzy zareagują na nowe wieści? Chyba że wszyscy zauważyli już, że coś się święci tak samo jak Michał Łasko. Czy to naprawdę było aż tak widoczne?

Całą drogę pokonaliśmy w milczeniu, nie potrzebując słów, by wyrazić swoje uczucia. Co jakiś czas zerkaliśmy na siebie, na nowo tonąc w swoich oczach, nie mogąc nasycić się swoim widokiem. Przynajmniej ja tak miałam. Mogłam wpatrywać się w michałową twarz przez całe wieki tylko po to, by wyryć sobie w pamięci jak najwierniejszą jej mapę i móc odkrywać każdą jej ścieżkę na nowo w każdym momencie. Zabrzmiało to patetycznie, ale miłość ogłupia, robi z ciebie niepoprawnego romantyka, ale to dlatego, że po prostu czujesz się szczęśliwy.

Weszliśmy na salę, gdzie nadal trwała zabawa. Niektórzy już rozeszli się do domów, co można było stwierdzić po pustych miejscach przy stolikach i dużo mniejszym ścisku na parkiecie. Skierowaliśmy się do naszego stolika, przy którym zebrała się sama śmietanka towarzyska, składająca się z siatkarzy i ich partnerek. Rozmowa toczyłaby się swoim biegiem, gdyby nie mój kochany braciszek, który spojrzał na nasze splecione dłonie, a potem sugestywnie uniósł brwi w górę, patrząc mi prosto w oczy. Uśmiechnęłam się lekko.

- O! Kubiaki wróciły – rzucił ze śmiechem, zwracając uwagę całego towarzystwa na nas.

Zarumieniłam się lekko, kiedy te wszystkie spojrzenia spoczęły na nas, a ich właściciele od razu wychwytywali tę małą zmianę. O dziwo większość skomentowała ją słowami ‘No nareszcie!’, co mnie nieco zaskoczyło. Naprawdę wszyscy wiedzieli, co się święciło?

Zaczęły się niekończące się pytania i głupie dogadywani, których nie brałam do siebie, ale mimo tego miałam dość. Michał szybko wychwycił zmianę w moim nastroju. Wyciągnął dłoń w moją stronę, uśmiechając się ze zrozumieniem, i pociągnął mnie wśród tańczące pary. Ułożył dłonie w dole moich pleców, mocno obejmując mnie w talii, na co ja ulokowałam swoje ramiona wokół jego szyi. Musiałam się nieco wyciągnąć, bo nawet w szpilkach byłam niższa od niego, jednak zupełnie mi to nie przeszkadzało. Szepnęłam ciche ‘Dziękuję’, wtulając się w twarzą w jego ramię. Na chwilę zacieśnił uścisk na moich plecach, a potem zaczęliśmy się kołysać w rytm spokojnej melodii, płynącej z głośników.

I chociaż w objęciach Kubiaka mogłabym spędzić całą wieczność, po kilku wspólnie przetańczonych piosenkach musiałam wyplątać się z jego objęć i udać się do łazienki. Kątem oka zauważyłam Idę, która razem z Kubą siedziała w zupełnie innej części sali. Z tego, co widziałam, miejsca obok nich były już wolne, więc obiecałam sobie, że zaciągnę tam Michała, byśmy mogły trochę porozmawiać, a przy tym uwolnić się na jeszcze chwilę od ciekawskich spojrzeń i zawstydzających pytań. Wychodząc z toalety, stanęłam przed lustrem, przyglądając się swojemu odbiciu. Zabrałam ze sobą torebkę, by w razie czego móc poprawić makijaż, jednak nie było to potrzebne. Co innego zwróciło moją uwagę. Oczy. Tak dobrze znane mi oczy, a jednak czaiło się w nich coś, co było dla mnie zupełnie nowe. Odbicie szczęścia? Miłości? Uczucia? Nie wiedziałam, jak to nazwać. Moje spojrzenie nabrało blasku, życia…

Uśmiechnęłam się do siebie, opłukując ręce pod ciepłą wodą, a potem wyszłam, rozglądając się za moim… Chłopakiem? Czy ja i Michał byliśmy już razem? Żadne obietnice nie padły ani z moich, ani z jego ust, jednak wydawało mi się właściwie, nazywanie go w ten sposób. Okazywanie tego, że nie był mi obojętny i że, w pewien sposób, należał tylko do mnie.

Zauważyłam go na parkiecie, gdzie tańczył z żoną prezesa. Zaśmiałam się pod nosem, pamiętając, że Michał niezbyt za nią przepadał. Ale żonie prezesa się nie odmawia. Postanowiłam, że nie zakończę jego cierpień, choć jego błagające spojrzenie spotkało się z moim. Uśmiechnęłam się tylko promiennie i skierowałam się w stronę stolika Idy. Byłam okropną dziewczyną.

- Gdzie ci chłopak uciekł? – rzuciłam, siadając na krześle naprzeciw przyjaciółki.

Ida wyraźnie ucieszyła się, że mnie widzi. Byłam jej sposobem na zabicie nudy. Na moje pytanie ponownie sposępniała i wbiła zabójcze spojrzenie w tańczącą z Popiwczakiem dziewczynę tak, jak psychopatyczny morderca wbiłby nóż w serce swojej ofiary. Przyjrzałam się jej bliżej, próbując w końcu dostrzec jej twarz, a kiedy już mi się to udało, parsknęłam śmiechem.

- No patrz. Jedna upolowała Michała, a druga Kubę.

Popatrzyła na mnie spode łba, ale koniec końców trochę się rozchmurzyła. A potem zmrużyła gniewnie oczy, tym razem patrząc prosto na mnie. Wskazała na mnie palcem i byłam pewna, że gdyby nie dzielący nas stół, wbiłaby go głęboko w moje żebra, czego najbardziej w świecie nienawidziłam.

- A gdzie to się zniknęło zaraz po północy? I dlaczego ja się wszystkiego muszę dowiadywać ostatnia? – spytała z lekkim wyrzutem.

Uśmiechnęłam się do niej pięknie, okazując w pełnej krasie, jak bardzo szczęśliwa byłam.

- I przechlapane – skwitowała, kręcąc głową.

Zaśmiałam się głośno, patrząc na nią z politowaniem.

- I kto to mówi, co? Zakochana Idziu – dogryzałam jej.

- Okej, żałobę odbędziemy później. Teraz gadaj – poruszyła znacząco brwiami, wpatrując się we mnie uważnie.

I powiedziałam, a Ida co chwilę wzdychała z zachwytem, bo, jak mi później powiedziała, chciałaby usłyszeć tak romantyczne słowa z ust Kuby. I kiedy tylko wspomniała jego imię, wlepiła wzrok w tańczące pary, znajdując Kubę nadal tańczącego z córką prezesa. Kubiak wcale nie był lepszy. Żonie prezesa się nie odmawia, ale znowu bez przesady.

- Czy mi się wydaje, czy oni o nas zapomnieli? – prychnęłam pod nosem.

- Nie na długo – odpowiedziała i z groźną miną zaczęła wpatrywać się nieustannie w plecy Kuby. Zrobiłam dokładnie to samo. A panowie, wyczuwając nasz wzrok, spoglądnęli w naszą stronę, po czym równie szybko podziękowali swoim partnerką i skierowali się ku nam, wymieniając znaczące spojrzenia. Odwróciłam się tyłem do nich, nie zwracając uwagi na nich nawet wtedy, kiedy klapnęli na krzesła obok nas.

- Nigdy więcej – sapnął Michał, nalewając do czystej literatki wody.

- Zdecydowanie nigdy więcej – zgodził się Kuba.

Oboje wyglądali na tak zmarnowanych, że nie mogłam się nie zaśmiać.

- Takie żylety z tych kobiet prezesa, nie sądzisz Ida? – zakpiłam, popijając sok pomarańczowy ze swojej szklanki.

- Co prawda to prawda. Takie władcze, stanowcze. Jak cię chwycą w swoje macki, to już się nie wyrwiesz – podjęła wątek i dalej wymieniałyśmy zalety Grodeckich na złość chłopakom, którzy po pewnym czasie zorientowali się, o co nam chodziło.

- Koniec tego – zarządził Michał, wstając z miejsca. – Drogie panie, teraz czas pokazać, jakie to żylety są z was – mrugnął najpierw do mnie, a potem do mojej przyjaciółki. Kuba podniósł się także, wyciągając na parkiet Idę, która chyba wzięła sobie do serca słowa Michała, bo każdy jej krok był czystą prowokacją.

Zaśmiałam się, patrząc na to małe przedstawienie. Szczególnie zabawna była mina Kuby, który chyba nie do końca wiedział, jak miał się zachować, więc po prostu pozwolił Idzie nim kierować, samemu stojąc jak kołek i wpatrując się w nią płonącym wzrokiem.

Kubiak objął mnie od tyłu ramionami, opierając brodę na moim ramieniu.

- Teraz twoja kolej, żeby pokazać na co cię stać – szepnął mi do ucha, a ja w sekundzie cała się spięłam.

Nie potrafiłam ruszać się w taki sposób, jaki zaprezentowała Ida. Nie potrafiłam. Nie. Bo to całkowicie nie w moim stylu. Nigdy tego nie próbowałam, bo nigdy nie miałam dla kogo tak tańczyć. Teraz miałam Michała, ale bałam się kompromitacji.

Siatkarz stanął przede mną, chwycił moją twarz w swoje dłonie i uniósł ją w górę tak, bym na niego spojrzała. Zatopiłam się błękitnych tęczówkach, w których było jedynie ciepło i zrozumienie. Nie musiałam się do niczego zmuszać. Michał nie oczekiwał ode mnie, bym zrobiła coś, czego nie chciałam. I to mnie ostatecznie przekonało.

Popchnęłam go lekko do tyłu, a on posłusznie oddalił się na odległość kilku kroków. Ciągle patrząc mu prosto w oczy, uśmiechnęłam się, mając nadzieję, że choć w połowie był to tak prowokacyjny gest, jak mi się wydawało i podeszłam do niego trzema mocnymi krokami, kręcąc przy okazji biodrami. Nie odrywałam od niego wzroku tak samo, jak Michał nie odrywał go ode mnie. Patrzył na mnie tak intensywnie, że mimowolnie zagryzłam wargę. To jeszcze bardziej go podjudziło, bo wyciągnął ręce i przyciągnął mnie mocno do siebie. DJ jakby specjalnie dla nas puścił jeden z szybszych kawałków, który przyciągnął na parkiet wszystkich pozostałych gości. Łatwo było się wtopić w tłum. Zdecydowanie trudniej było mi powstrzymać przyjemny dreszcz, który przechodził mnie, kiedy Michał patrzył na mnie tak znaczącym spojrzeniem.

Ale uśmiech na jego ustach i właśnie ten wzrok, wędrujący po moim ciele, były moją nagrodą za podjęte ryzyko. Cudownie przyjemną nagrodą.

A/n: Rozdział nie jest sprawdzony, więc za wszelkie błędy przepraszam i w wolnej chwili obiecuję poprawić. Wrzucam na szybko, bo czas mnie goni. Muszę ogarnąć biologię, angielski, polski, geografię... I to do 15, bo gra Resovia. Ciężkie życie maturzysty/kibica ;/

Mam nadzieję, że się podoba xx