31.

Otworzyłam drzwi i zamarłam z szeroko otwartymi ustami, bo słowa, jakie chciałam wypowiedzieć, utknęły w moim zaciśniętym gardle. Kubiak wpatrywał się prosto w moje oczy, ale ja nie potrafiłam skupić się na jego oczach, kiedy stał przede mną, ubrany w koszulę koloru niebieskiego, idealnie opinającą jego wyrzeźbiony tors i dodatkowo podkreślającą błękit jego tęczówek. Ale opanowałam się, kiedy zduszony chichot dotarł do moich uszu. To nie ja się śmiałam, to ze mnie się śmiano. Zmrużyłam gniewnie oczy i z premedytacją zamknęłam drzwi prosto przed nosem siatkarza. Patrząc przez judasza mogłam się w duchu pośmiać z jego zdezorientowania.

Punkt za punkt, kotku.

Chwilę później ponownie otworzyłam drzwi. Tym razem już ubrana w płaszcz, owinięta szalem i z torebką na ramieniu. Zamknęłam je za sobą na klucz, w ogóle się nie spiesząc i nie przejmując obecnością Michała, który starał się zwrócić moją uwagę. Na darmo. Przez chwilę miałam tą kobiecą pewność siebie, która kazała mi wodzić go za nos najdłużej jak się dało. Nigdy nie sądziłam, że będę się w ten sposób zachowywać. Ale nigdy też nie sądziłam, że moim chłopakiem będzie wzięty siatkarz, Michał Kubiak. O randce z nim już nie wspominając. Ruszyłam korytarzem w stronę schodów. Obcasy butów stukały na posadzce sprawiając, że czułam się kobieco. To na swój sposób było odświeżające i pokrzepiające.

Jednak potrafiłam być kobieca.

Po stukocie Michałowach eleganckich butów domyśliłam się, że szedł za mną. Jak posłuszny piesek. Na moich ustach wykwitł szeroki uśmiech. Na długo tam jednak nie pozostał. Ostatni schodek okazał się dla mnie przeszkodą nie do pokonania. Potknęłam się i tylko mocny uścisk na moim ramieniu, pozwolił mi uniknąć bliskiego spotkania z podłogą. Ramiona Kubiaka otoczyły mnie w pasie, a chwilę później zostałam zniesiona z tego jednego przeklętego schodka. Zaśmiałam się głośno, bo absurdalność tej sytuacji była jak dla mnie zbyt wielka. Odwróciłam się twarzą do siatkarza.

- Dziękuję za uratowanie, mój bohaterze.

Pocałowałam jego rozciągnięte w uśmiechu wargi, za co zgarnęłam pomruk aprobaty. Zachichotałam pod nosem. Tego również nie miałam w zwyczaju. Sama byłam zdezorientowana swoim zachowaniem. Ręka Michała wylądowała na moim policzku, gładząc go lekko.

- Jeśli to oznacza, że będę w ten sposób nagradzany, to możesz potykać się częściej.

Pokręciłam ze śmiechem głową. Michał chwycił mnie za dłoń, splatając nasze palce. W ten sposób doszliśmy do jego samochodu. Otworzył przede mną drzwi, zachowując się jak na prawdziwego dżentelmena przystało, a ja uśmiechnęłam się szeroko, patrząc mu prosto w oczy. Te małe gesty były dla mnie ważniejsze niż banalne słowa.

Mój wzrok powędrował za ręką Michała, która zniknęła w kieszeni spodni na krótką chwilę, a kiedy pojawiła się z powrotem, trzymała czarną chustę.

- Mogę? – zapytał siatkarz, uśmiechając się tajemniczo. Skinęłam głową, zgadzając się, choć nie miałam pojęcia na co.

Jak widać dość poważnie traktuje słowo ‘niespodzianka’. Chwilę później moje oczy zasłoniła chusta, a ja starałam się nie mrugać, by nie zepsuć sobie makijażu. Tylko od kiedy obchodzi mnie mój makijaż? Michał pomógł mi wsiąść do samochodu tak, by się nie uszkodziła przez przypadek, po czym zamknął drzwi i chwilę później pojawił się na miejscu pasażera. Siatkarz cały czas do mnie mówił. Poruszał lekkie tematy, podtrzymując atmosferę tajemniczości. Miałam przeczucie, że chce tym odwrócić moją uwagę od domyślania się, gdzie jedziemy. A skoro brał pod uwagę możliwość, że mogę się domyśleć, musiało to być miejsce, które dobrze znałam. Koniec końców i tak moja mała szpiegowska misja zakończyła się niepowodzeniem i nie miałam zielonego pojęcia, gdzie się znajdowaliśmy.

Samochód zatrzymał się. Michał wysiadł. A ja zaczęłam się lekko denerwować.

Michał Kubiak nie był typem faceta, który weźmie swoją dziewczynę na banalną randkę do kina. Było to zbyt oklepane, zbyt przewidywalne. A on wystrzega się tego, co robią wszyscy. Nie jest jak ‘każdy’ i podkreśla to na każdym kroku. Mogłam być pewna, że cokolwiek wymyślił, będzie to niezapomniany wieczór.

 - Daj mi rękę – poprosił, a kiedy spełniłam jego prośbę, pociągnął mnie za sobą.

Nie miałam pojęcia, gdzie idę. Moje oczy nadal pozostawały zakryte, a ja byłam nieprzyzwyczajona do chodzenia po omacku, co sprawiało, że każdy krok stawiałam niepewnie. Michał zatrzymał się, choć byłam pewna, że jeszcze nie doszliśmy na miejsce. Głośno westchnął. Poczułam jego ramię, otaczające moją talię oraz drugie, podcinające moje kolana, a chwile później tkwiłam już w jego ramionach. Jak to dobrze, że nie założyłam sukienki.

- Tak lepiej – uśmiechnęłam się.

Weszliśmy do budynku, a przyjemne ciepło zaraz ogrzało moje zmarznięte ciało. Ktoś zaśmiał się na nasz widok, jakby nie spodziewał się takiego widoku, ale nie potrafiłam rozpoznać głosu. Prawdopodobnie nie znałam tego człowieka.

Przeszliśmy przez kolejne drzwi, które Michał otworzył łokciem, a zamknął kopniakiem. Potem zaczęły się schody, dosłownie. Kubiak pewnie schodził po stopniach, a ja lekko niepewna, mocniej objęłam jego szyję. Nic dziwnego. Moje relacje ze schodami nie były wcale takie dobre.

W koło panowała cisza. Nie zabrał mnie do restauracji. Nie zabrał mnie do miejsca, w którym są inni ludzie.

Jesteśmy sami… w jastrzębskiej hali sportowej, jak się okazało chwilę później, kiedy Michał zsunął z moich oczu chustę. Tyle, że teraz hala wcale nie przypominała miejsca, na którym siatkarze wylewali siódme poty. Światła były przygaszone w taki sposób, że jedynie środek został oświetlony. Reszta hali skąpana była w ciemności, rozświetlanej przez zapalone gdzieniegdzie lampy. Na samym środku boiska, w miejscu, gdzie zazwyczaj biegnie siatka, stał pojedynczy stolik okryty białym obrusem. Dwie świeczki jarzyły się małymi płomieniami, a talerze jedynie czekały na zapełnienie ich pięknie pachnącymi potrawami.

Patrzyłam na to wszystko z szeroko otwartymi oczami, nie mogąc uwierzyć, że Michał aż tak się postarał. Zaczęłam się zastanawiać, kto mu pomagał. Trener Bernardi znalazł się na samym szczycie listy. W tym czasie chłopaki powinni mieć trening, który został odwołany bez podania przyczyny, a przynajmniej tak mówił Damian.

- Zapraszam panią – Kubiak skłonił się w moją stronę, a ja poczułam się jak w prawdziwej bajce. Tyle tylko, że książę zazwyczaj nie jest siatkarzem i nie urządza romantycznej kolacji na hali sportowej.

Kolacja była niesamowita. Przez dwie godziny byliśmy tylko dla siebie. Jedliśmy, rozmawialiśmy, poznawaliśmy się raz jeszcze. To wszystko było jak sen. Piękny sen, z którego nie chciało się budzić. Ale nadszedł ten moment. Stanowczo za wcześnie, jak dla mnie.

W jednej chwili siedzieliśmy naprzeciw siebie, wpatrzeni w swoje oczy z wielkimi uśmiechami na ustach i zaróżowionymi z ekscytacji policzkami, a w następnej wpatrywaliśmy się zdezorientowani w grupę roześmianych chłopaków, którzy niczego nieświadomi wpadli na halę, dopiero po chwili orientując się, że coś jest nie tak. Spojrzeli na nas wielkimi oczami. Ich policzki zaczerwieniły się ze wstydu, a po chwili, zmieszani, pośpiesznie wycofali się za drzwi. Spojrzałam na Michała, który ledwo powstrzymywał głośny wybuch śmiechu. Sama nie potrafiłam się powstrzymać. Chwilę później w całej hali odbijało się echo naszych śmiechów, byłam pewna, że młodzież z akademii talentów również go usłyszała.

- Zbieramy się – rzucił Michał ze śmiechem, wstając. Poszedł w kierunku trybun, skąd zabrał plastikowy koszyk. Zrozumiałam dopiero, kiedy zaczął wstawiać do niego naczynia. Pomogłam mu i wspólnymi siłami po pięciu minutach uprzątnęliśmy wszystko. Michał odniósł stolik i krzesła do pomieszczenia gospodarczego, od którego miał klucze. Zabrał kosz z podłogi i ramię w ramię wyszliśmy z hali, ciągle śmiejąc się z całej tej sytuacji.

Przed wejściem zebrała się całkiem spora grupa młodych siatkarzy na czele z ich trenerem, który, całkiem przypadkiem, był ojcem mojego chłopaka. Spojrzałam w oczy pana Jarosława, którego przecież znałam i nie raz z nim rozmawiałam, ale to było zanim zaczęłam się spotykać z Michałem. Teraz było jakby bardziej niezręcznie, przynajmniej z mojej strony, bo pan Jarosław miał szeroki uśmiech na twarzy, a w oczach były jakieś takie radosne ogniki.

- I jak tam, dzieciaki? Randka się udała? – zapytał bez cienia zaskoczenia, co kazało mi przypuszczać, że już wcześniej wiedział o planach Michała. Być może nawet wiedział wcześniej, że się ze sobą spotykamy. Jakby nie było plotki szybko się rozchodzą, a po Sylwestrze na nasz temat było ich całe mnóstwo.

- Nawet bardzo – zaśmiałam się i pociągnęłam Michała za sobą, szybko znikając z zasięgu ciekawskich spojrzeń.

Siatkarz po drodze opowiadał mi, kogo zaangażował w akcję ‘randka na hali’. Byłam zdziwiona, kiedy kazało się, że muszę podziękować całej drużynie. Nie powinnam być zaskoczona. Chłopaki byli jedną zgraną rodziną i zawsze sobie pomogą, kiedy trzeba. Do wszystkiego włączył się nawet pan Jarosław, który razem z żoną zapewnił nam prowiant. Musiałam przyznać, że pieczeń była wyborna i nie uwierzyłabym, nawet gdyby Michał przysięgał, że zrobił ją któryś z chłopaków.

Wylądowaliśmy w mieszkaniu Kubiaka. Pomiędzy nami było jedynie szczęście, kiedy leżeliśmy w salonie na kanapie, przytuleni do siebie. Trochę rozmawialiśmy, ale w większości napawaliśmy się swoją bliskością, która była wręcz odurzająca. Jednak w pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać, co z nami będzie. Ja chciałam iść na fizjoterapię, co oznaczało przeprowadzkę do innego miasta. Michał był siatkarzem, więc też nie oczekiwałam, że będzie ciągle grał w jednym i tym samym klubie. Był młody, cała kariera jeszcze była przed nim. A jeśli ja będę mieszkać na jednym, a Michał na drugim końcu Polski? Jeśli żadne z nas nie będzie miało czasu na spotkania? Związki na odległość to sprawdzian nawet dla najprawdziwszej miłości. Nie każda go przechodzi.

Przez takie myśli wyraźnie posmutniałam, a Michał szybko to wyłapał. Przyciągnął mnie mocniej do siebie, pytając, co się dzieje. Przed nim nie musiałam udawać. Podzieliłam się więc swoimi obawami. Michał westchnął ciężko.

- Nie możemy sobie obiecać, że zawsze będziemy razem. Chociaż teraz mamy swoje szczęśliwe dni, pewnie przyjdzie czas tych gorszych. Czas pokaże, co z nami będzie. Ja na razie nie planuję przenosin. Nie wiem, czy dostanę powołanie do kadry. Wszystko dopiero przed nami.

- Ty miałbyś nie dostać powołania? – zdziwiłam się tak bardzo, że aż musiałam podnieść się na łokciach, by spojrzeć na jego twarz. – Nie widzisz tych wszystkich dumnych spojrzeń trenera, kiedy schodzisz z boiska?

Popatrzył na mnie jak na widmo. On naprawdę nie zdawał sobie sprawy z tego, jak wysoko się wspiął przez te wszystkie godziny treningów i wylewania potu.

- Dumne spojrzenia? Nie żartuj sobie ze mnie – zaśmiał się, a ja pokręciłam głową z niedowierzaniem.

- Wiem, co widziałam, Michał. Koperta z powołaniem nie zgubi drogi do ciebie – powiedziałam z pewnością.

- Cieszysz się z tego? Bo to oznacza, że przez całe miesiące będę w rozjazdach.

- Powołanie oznacza szansę dla ciebie. A jeśli musimy przy tym się trochę poświęcić, to nie mam nic przeciwko – uśmiechnęłam się lekko do niego.

Pamiętam te czasy, kiedy to Damian znikał na zgrupowania reprezentacji. Przez ten czas, najczęściej na wakacje, podrzucał mnie do ciotki Krystyny. Byłam niepełnoletnia, nie mogłam zostać sama w domu, choć Bóg mi świadkiem, że wolałabym to dużo bardziej niż swoją własną rodzinę. Tęskniłam wtedy za Damianem, nawet bardzo. Ale oglądając jego mecze, widząc pełen szczęścia uśmiech na jego twarzy, kiedy wbiegał na boisko w pierwszej szóstce… To było coś. Czułam się wtedy taka dumna. Byłam szczęśliwa, że się spełnia. I chociaż Damian to nie Michał, z którym łączą mnie zupełnie inne relacje, byłam pewna, że jego widok na parkiecie, rekompensowałby mi tygodnie tęsknoty.

Kubiak spojrzał na mnie uważnie, pewnie spodziewając się dostrzec na mojej twarzy jakieś oznaki fałszu, ale nie było ich tam. Byłam z nim całkowicie szczera. Wiedziałam, z kim się związałam. Byłam gotowa jeździć za nim po całym świecie, byle spotkać się na pięć minut po meczu. Zdawałam sobie sprawę, że związki z siatkarzami są niezwykle trudne, ale to mnie nie odstraszało.

- Poczekaj kilka lat, a wbiję się na miejsce obok Bieleckiego do kadry – zaśmiałam się. – Paweł już o to zadba.

- I miałabyś niby masować wszystkich moich kolegów z drużyny? Włączenie z tymi najmłodszymi, którzy zapewne zasilą nasze szeregi? Po moim trupie – stwierdził i pocałował mnie mocno, przyciągając mnie do siebie. Oddałam pocałunek z taką samą pasją i zachłannością, ciesząc się w duchu z jego zazdrości. Kiedy odsunął się ode mnie, miałam urwany oddech i wypieki na policzkach. Patrzyłam intensywnie w jego oczy, pragnąc w nich ujrzeć odbicie wszystkich swoich uczuć. I zobaczyłam.

- Zdecydowałaś się już na uczelnię? –zapytał, z powrotem kładąc się obok mnie.

- Mogłabym powiedzieć, że nie, bo jeszcze nic nie postanowiłam. Ale gdzieś podświadomie już wyobrażam sobie siebie na AWF-ie we Wrocławiu – uśmiechnęłam się smutno.

Kolejna przeszkoda. Moje studia oznaczają przeprowadzkę do Wrocławia. Nie dało się tego rozwiązać inaczej. Albo zajmę miejsce w akademiku, albo wynajmę u kogoś pokój.

- Cieszę się – powiedział Michał.

Popatrzyłam na niego uważnie. Wpatrywał się w nasze złączone dłonie, spoczywające na jego klatce piersiowej. Jego oczy były odrobinę zasmucone, ale zupełnie szczere. Kiedy przeniósł wzrok na mnie, wiedziałam, że i z tym sobie poradzimy.

Poradzą sobie, co nie? Chyba muszą ;) Miłego Sylwestra Wam wszystkim życzę! A sobie na nowy rok dodaję postanowienie, że wreszcie nadrobię te okropne zaległości na waszych blogach! Bo to aż wstyd...