04.

- Zasnąłem? – Z powrotem usiadł na kanapie.

- Noo… - powiedziałam i ziewnęłam potężnie, czym rozbawiłam siatkarza.

- Zmywam się już, a ty idź spać. Dobranoc. – Na pożegnanie uśmiechnął się do mnie, po czym zabrał swoje rzeczy i wyszedł.

Wstałam z kanapy, chociaż tak bardzo chciałam się zwinąć pod kocem i zasnąć. Podeszłam do drzwi i zamknęłam je na klucz, a potem poszłam po piżamę. Dzisiaj nie mogłam odpuścić prysznica. Zbyt wiele nowych informacji i innych emocji krążyło po mojej głowie. Rozebrałam się i wskoczyłam do kabiny. Puściłam cieplutką wodę i napawałam się tym uczuciem. Po chwili relaksu dokładnie się wyszorowałam i zakręciłam wodę. Chwilę później już ubrana myłam zęby. Włosy zostawiłam mokre i rozpuszczone. Skierowałam się do kuchni i nastawiłam wodę na jeszcze jedną herbatę. Miałam zamiar jeszcze trochę posiedzieć i powtórzyć lekcje z dzisiaj.

Zdecydowanie byłam dziwna, skoro chciałam w piątkowy wieczór siedzieć nad nauką, ale dzięki temu więcej zapamiętam, więc nie będę musiała potem zakuwać. Co najważniejsze jeśli powtórzę to teraz, to zostanie mi to w głowie na dłużej.

Ułożyłam zeszyty na stoliku w salonie i już miałam wchodzić pod koc, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. Byłam przekonana, że to Damian zapomniał wziąć kluczy, więc poszłam otworzyć. Już miałam opieprzyć siatkarza, że nie jestem jego lokajem, by mu drzwi otwierać, ale zauważyłam, że to owszem był siatkarz, ale na pewno nie mój brat.

- Michał? – Wyszedł nie więcej niż pół godziny temu, więc zdziwiła mnie jego wizyta.

- Zapomniałem telefonu wziąć – wytłumaczył szybko.

Wpuściłam go do środka i pozwoliłam mu samodzielnie odnaleźć zgubę. Oparłam się o komodę w salonie i go obserwowałam. Nic lepszego nie miałam do zrobienia. Sprawdził kuchnię, ale widocznie go tam nie było. Stwierdziłam, że mu pomogę. W końcu telefon nie mógł tak po prostu zniknąć. Zebrałam zeszyty ze stolika, ale na nim telefonu nie znalazłam. Popatrzyłam na podłogę, bo może spadł, ale również nic. Mój wzrok skierował się na kanapę, gdzie przecież siedzieliśmy ostatnie dwie godziny, a którą teraz przykrywał koc. Chwyciłam go za róg i pociągnęłam do siebie. I telefon się znalazł. Ale zanim go zobaczyłam, usłyszałam jak spada na podłogę. Skrzywiłam się na ten dźwięk. Bo w końcu takim małym telewizorem, jakiego miał Kubiak, nie powinno się rzucać. Spojrzałam na Michała ze skruszoną miną, podczas gdy on podnosił urządzenie.

- Potłukłam go? – zapytałam z obawą.

Można by powiedzieć, że przecież to tylko telefon. Ale ta mała pierdoła pewnie kosztowała więcej niż trzy pary markowych, sportowych butów.

- Nic mu nie jest – zaśmiał się i schował go do kieszeni.

- Masz szczęście, bo jeszcze chwila i rzuciłabym się całym cielskiem na tę kanapę. Tego mógłby nie przetrwać – wyszczerzyłam się.

- Zamierzasz się uczyć? – wskazał na leżące na stoliku zeszyty. – O tej porze? – Najwyraźniej nie mógł się uwierzyć, że ktokolwiek w piątkowy wieczór myśli o nauce.

- Nie uczyć. Tylko powtórzę sobie dzisiejsze lekcję. Wiesz, szybkie przypomnienie wiadomości pomaga w ich lepszym zapamiętaniu. – Sama nie wiedziałam, ile razy już to komuś wyjaśniałam. Straciłam rachubę.

- Nie wnikam – odparł z uśmiechem. – Ale kończ to szybko i do łóżka, bo za chwilę zaśniesz na stojąco.

Miał rację. Już teraz ledwo na oczy widziałam, ale właśnie po to zrobiłam sobie herbatę. Trochę mnie pobudzi, pouczę się migiem i pójdę spać.

- Dobrze, mamo. – odparłam nie zwracając nawet uwagi na to, co mówię. W normalnych okolicznościach nikogo nie nazwałabym ‘mamą’, ale przez zmęczenie nawet nie zarejestrowałam tego, co powiedziałam.

Kubiak uśmiechnął się, ale takim smutnym uśmiechem. Pomyślałam, że znowu wraca Michał Maruda. A właściwie to powiedziałam to na głos. Znowu nie panowałam nad tym, co mówiłam. Otrzeźwił mnie dopiero głośny śmiech siatkarza, który chwilę później podszedł do mnie, pocałował w policzek i życząc mi ponownie dobrej nocy, poszedł do siebie.

Przynajmniej telefon znalazł.

Zamknęłam za nim drzwi, znowu, i zabrałam się za te zeszyty. W dziesięć minut się uwinęłam z tą powtórką. Chwilę jeszcze leżałam pod kocem, popijając zieloną herbatę. Dosłownie minutę później usłyszałam, że ktoś przekręca klucz w zamku.

Damian.

No to miał przerąbane.

- Część, Sabina. Jeszcze nie śpisz? – zdziwił się, dostrzegając mnie w salonie, ale i tak zauważyłam ten charakterystyczny uśmieszek na jego twarzy. Zakochał się, głupek. Tylko czemu musiał mnie okłamać? Nie mógł powiedzieć prawdy?

- Nie. Powtarzałam lekcje. – Mój brat wcale się nie zdziwił. Znał już moje nawyki, wiedział o moich dziwnych zwyczajach i przyzwyczaił się do nich.

- I bardzo dobrze. Matura się zbliża – wyszczerzył się do mnie.

- Coś za dobry humorek masz. Spotkanie z kumplem jak mniemam udane? – Postanowiłam przystąpić do ataku.

- I owszem. Udane. – Czy mi się wydawało, czy on nucił pod nosem? No na bank się zakochał. Wpadł po uszy.

- Dobra, nie przedłużajmy. Znam ją chociaż?

Moje pytanie go zaskoczyło. Nie wiedziałam dlaczego. Chyba nie wierzył, że dałam się nabrać na tego kumpla?

- Ale o czym ty… - Nie pozwoliłam mu dokończyć.

- Nie zmyślaj, zakochany głupku, tylko opowiadaj.

Poklepałam miejsce obok siebie, a libero po chwilowym szoku, przysiadł się do mnie.

I mówił.

Mówił.

Buzia mu się nie zamykała. Uśmiech miał właściwie dookoła głowy.

Zakochany głupek.

Dowiedziałam się, że ona ma na imię Marta i poznali się przypadkowo. Właściwie zostali sobie przedstawieni, bo Marta jest znajomą żony Michała Łasko. Powiedział, że od razu mu się spodobała, ale bał się do niej zagadać. W końcu chłopaki przemówili mu do rozumu i zaprosił ją na kolację.

- A tobie jak minął dzień? – zapytał po tym, jak dokładnie streścił przebieg całej randki.

- Normalka. Przybijałam pieczątki, układałam maści, robiłam masaż Michałowi… - w tym momencie jego oczy rozszerzyły się do rozmiaru pięciozłotówek.

- Co?

- No masaż mu robiłam. Paweł mnie uczył. Tak właściwie, to to tylko skurcz było rozmasować, ale przecież od czegoś zacząć trzeba. I jestem cała podekscytowana, bo polubiłam to i chciałabym kiedyś jeszcze raz spróbować.

- Ale cię wzięło – zaśmiał się libero, widząc jak bardzo ożyłam, gdy o tym opowiadałam.

- Paweł to specjalnie zaproponował, bo chciał mnie przekonać do fizjoterapii sportowej. I chyba mu się udało.

- Czyli za kilka lat masz zamiar zepchnąć go ze stołka? – Wyraźnie rozbawiła go ta wizja. – Biedny Paweł. Sam nie wie, w co się pakuje.

Jeszcze chwilę posiedzieliśmy razem rozmawiając i tak po prostu spędzając ze sobą czas. Ziewałam co chwilę, ale dzielnie trzymałam oczy otwarte. W końcu Damian stwierdził, że zaraz mi się baterie wyczerpią i żebym już poszła spać. Cmoknęłam go w policzek i wstałam.

- Tylko nie to – jęknął, patrząc na mnie morderczym wzrokiem.

- To był TEN policzek? –zapytałam. Kiedy brat opowiadał mi o randce, napomknął coś, że Marta na pożegnanie dała mu buziaka w policzek, a on postanowił już nigdy go nie myć. Ale nie wspomniał, w który policzek. Po jego reakcji zrozumiałam, że właśnie zatarłam ślady. Zaśmiałam się głośno, bo absurdalność tej sytuacji była tak niewiarygodna, że kolejny raz zastanawiałam się, jak to możliwe, że ja i Damian jesteśmy rodzeństwem. – Przepraszam, braciszku. – wysapałam pomiędzy kolejnymi spazmami śmiechu.

- Okej, nie gniewam się. – Już odwracałam się na pięcie, kiedy mnie zatrzymał ponownie. – I jeszcze jedno. Nie wiem, co zrobiłaś albo powiedziałaś Michałowi, ale od wczorajszej kolacji jest całkowicie innym człowiekiem. Uśmiecha się, żartuje, na treningu znowu daje z siebie sto procent. Znowu jest moim starym, dobrym Dzikiem. Dziękuję. Nie wiem, co zrobiłaś i wiedzieć nie muszę, ale ci dziękuję.

Podszedł do mnie i przytulił. Wiedziałam, że mówi poważnie, ale co ja takiego zrobiłam? Nie przypominam sobie, bym zasłużyła na takie podziękowania. Ale cieszyłam się, że Michał wraca do siebie, bo już nie mogłam patrzeć na to, jak się dołuje tą aferą ze Zbyszkiem. W sumie, to nawet nie wiedziałam, o co im poszło. Jednak nie trudno zgadnąć, że kontakt między nimi się urwał, a przecież byli właściwie nierozłączni.

- Koniec tych czułości. Idę spać. Dobranoc – pocałowałam go ponownie, tym razem w ten drugi, bezpieczny, policzek.

- Dobranoc, siostrzyczko.

 ___________________

Krótki, ale za to dodany szybko. Na następny niestety będzie trzeba troszkę poczekać. ;)

Co do waszych komentarzy... Na coś więcej między Sabiną i Miśkiem też musicie poczekać. ;D Ja wiem, że na razie jest nudno, ale chcę, żebyście poznali bohaterów. 

WSZYSTKIEGO CO NAJLEPSZE W NOWYM ROKU!

EDIT
Specjalnie na prośbę Karoliny, rozdział dodany wcześniej niż miał być. Także podziękujcie ładnie Oczyma Kibica! ;D