05.

Byłam taka zmęczona, kiedy wychodziłam z salonu, ale kiedy tylko ułożyłam się w łóżku, senność mnie opuściła. Wzięłam więc słuchawki i podłączyłam je do telefonu. Przy odprężających dźwiękach muzyki, zastanawiałam się nad tym, co powiedział mi Damian. Michał ostatnio faktycznie zachowywał się inaczej. Wcześniej chodził smętny, rzadko kiedy się widzieliśmy, bo prawie nie wychodził z mieszkania. Na meczach też mu nie szło. A tu nagle wszystko zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni.

Nadal jednak uważałam, że to nie ja byłam przyczyną tej zmiany. Prędzej powiedziałabym, że przeze mnie miał więcej kłopotów. Uśmiechnęłam się do siebie, przypominając sobie dzisiejsze praktyki. Dużo z nich wyniosłam. To niby tylko parę godzin, ale kiedy Paweł starał się przekazać jak najwięcej, a ja chciałam jak najwięcej się nauczyć, nawet te parę godzin stawały się wystarczające.

Następnego dnia zaraz z rana wzięłam się za sprzątanie mieszkania. Damian trochę mi pomógł, a potem zmył się na trening. Zostałam sama, ale nie przeszkadzało mi to. Zrobiłam sobie krótką przerwę, by wypić herbatę, a potem podłączyłam telefon do stereo i puściłam głośno muzykę. Miałam szczęście, że wokół wszyscy sąsiedzi w tych godzinach raczej przebywali w pracy. No i w okolicy nie było małych dzieci. Mogłam więc trochę zaszaleć i nie przejmować się, że muzyka się niesie po bloku. Latałam ze ściereczką po mieszkaniu, ścierając kurze z mebli i wywijając do muzyki. Nie byłam rozrywkowym typem, owszem, ale kto powiedział, że nie lubiłam tańczyć? Jedna z moich ulubionych piosenek szczególnie mnie wciągnęła. Tańczyłam bez opamiętania, ciesząc się jak małe dziecko i czując niesłychaną wolność. Melodia kończyła się mocnym taktem, więc uderzyłam biodrami w prawo, zakładając ręce nad głową, śmiejąc się z samej siebie.

Uśmiech zamarł mi na twarzy, kiedy dobiegły do mnie brawa. Momentalnie odwróciłam się na pięcie i zarumieniłam się z zażenowania, widząc dwóch siatkarzy. Nie miałam wątpliwości, że stali tam od dłuższego czasu. Damian szaleńczo mnie oklaskiwał, natomiast Kubiak oparł się bokiem o drzwi i się uśmiechał. Odchrząknęłam nerwowo i uciekłam do kuchni, by się napić, a przede wszystkim uciec od nich.

- Siostra, nie mówiłaś, że umiesz się tak ruszać! Może powinienem cię zapisać do naszych cheerleaderek? – Damian postanowił się nade mną trochę poznęcać. Kochałam go, ale w tym momencie miałam ochotę go zabić. Perfidnie się ze mnie nabijał, co mogłabym znieść, gdybyśmy byli sami, ale nie byliśmy.

- Chyba jednak zostanę przy basenie, ale dzięki za propozycję. – Przyłożyłam szklankę do ust i wzięłam kilka dużych łyków. Z ulgą stwierdziłam, że Michał taktownie nie wtrącał się w tę krępującą rozmowę, za co byłam mu naprawdę wdzięczna. I tak już się dostatecznie mocno skompromitowałam.

- Ale Sabina, marnujesz swój talent! Ja naprawdę wróżę ci wielką karierę!

Damian naprawdę nie wiedział, kiedy zamilknąć. Nie miałam ochoty wysłuchiwać tego, jak się ze mnie nabija. Szczególnie, że to nie miało być przeznaczone dla ich oczu. W ogóle nikt nie powinien tego zobaczyć. Byłam strasznie nieśmiała, jeśli chodziło o jakieś publiczne wystąpienia.

- Mały, czyżbyś był zazdrosny? – wtrącił się Kubiak. Byłam prawie pewna, że za chwilę oboje się już będą ze mnie nabijać, a tego bym nie wytrzymała. Ale stało się inaczej. Michał odciągnął uwagę Damiana ode mnie i zaczął się z nim przekomarzać. Byłam mu za to wdzięczna, ale korzystając z okazji, ulotniłam się z kuchni. Szybko ruszyłam pod prysznic, by zmyć z siebie pot i brud, a chwilę później byłam już gotowa na trening.

Nie poprosiłam Damiana o podwózkę, bo potrzebowałam się uspokoić i pobyć sama. Spacer dobrze mi zrobi, tym bardziej, że nie miałam daleko. Jednak libero zauważył mnie zanim wyszłam.

- Zawiozę cię – powiedział, a ton jego głosu był jakby przepraszający. Czyżby zdał sobie sprawę z tego, że cała ta wcześniejsza sytuacja, nie była dla mnie przyjemna?

- Nie trzeba. Przejdę się – odpowiedziałam po prostu i wyszłam z mieszkania.

Usłyszałam jeszcze, jak Michał zatrzymał mojego brat i kazał mu odpuścić. I zastanowiło mnie to. Dlaczego Kubiak, z którym przecież nie jestem aż tak zżyta, zauważył, jak się poczułam, a mój jedyny brat, który powinien mnie znać najlepiej na świecie, był ślepy?

Może zareagowałam zbyt przesadnie, ale poczułam się upokorzona i zawstydzona. Musiałam odreagować w samotności, poukładać sobie to w głowie i po prostu przestać się przejmować. Nie byłam zła na siatkarzy. Byłam zła na siebie, bo gdybym była inna, gdybym miała większy dystans do niektórych rzeczy, gdybym potrafiła cieszyć się życiem, może po prostu ukłoniłabym się teatralnie, kończąc tę szopkę, a nie uciekła spłoszona.

Kiedy doszłam pod budynek szkoły, byłam już o wiele spokojniejsza. Szybko przebrałam się w szatni i ruszyłam w kierunku basenu. Dziś, jak w każdą sobotę, mieliśmy się skupić na szlifowaniu techniki wszystkich poszczególnych elementów. Odpowiednie wybicie, ruchy ciała, nawrót i tak dalej. Oznaczało to, że będę bardziej wykończona niż po zwykłym treningu, ale potrzebowałam tego. Musiałam się na czymś skupić, by nie wyzywać się w myślach po raz kolejny od idiotek. Woda miała mi w tym pomóc. Bo w wodzie nie ma miejsca na problemy.

Tak, jak się spodziewałam, po treningu byłam wykończona. Jednak standardowo zostałam jeszcze w basenie. Płynęłam sobie grzbietem, niegdzie się nie spiesząc, ciesząc się ciszą i spokojem panującym na sali. W pewnym momencie nabrałam do płuc powietrza, by mnie wypychało na powierzchnię i położyłam się na wodzie, całkowicie bez ruchu. To było magiczne uczucie. Dryfowałam sobie po tafli basenu, całkowicie odcinając się od świata. Zamknęłam oczy i pozwoliłam wodzie mną kierować.

Dwadzieścia minut później wyszłam ze szkoły już przebrana, wysuszona i spokojna jak nigdy. Nie rozglądając się, ruszyłam w stronę domu. Było już sporo po szesnastej i słońce zaczęło chować się za horyzontem. Na szczęście obyło się bez wiatru, bo jak nic, zamarznęłabym na sopel. Wcisnęłam dłonie w kieszenie płaszcza i żwawym krokiem przeszłam przez parking. W tym samym momencie usłyszałam klakson gdzieś za sobą. Westchnęłam głęboko. Naprawdę chciałam się przejść sama do domu, ale nie będę robić scen. To nigdy nie było moim zamiarem. W dodatku nie chciałam się zachowywać jak rozkapryszona dziewczynka, która się obraża o byle co. Nie byłam zła na Damiana.

Odwróciłam się i ruszyłam w stronę samochodu. Okazało się jednak, że to nie mój brat, a jego najlepszy przyjaciel. Wsiadłam do samochodu, patrząc na swoje zmarznięte dłonie.

- Damian cię przysłał? – zapytałam po chwili ciszy.

- Nie chciał, żebyś się rozchorowała. – Podkręcił ogrzewanie i wycofał z parkingu. Jechał powoli. Nie spieszył się.

- Nie jestem już małym dzieckiem, za którym trzeba chodzić i pilnować. – Mówiłam spokojnie. W moim głosie nie było wyrzutów czy pretensji. Po prostu wyraziłam swoje zdanie.

- Ale nadal jesteś jego małą siostrzyczką, za którą jest odpowiedzialny. I może czasami zachowuje się jak kompletny kretyn, ale musisz mu to wybaczyć, bo stara się najlepiej jak umie.

- Nie mam mu czego wybaczać – mruknęłam pod nosem. Kubiak spojrzał na mnie przelotnie. – Nie jestem zła bądź obrażona. Nie strzeliłam focha ani na niego, ani na ciebie. Po prostu chciałam zostać sama. Przemyśleć pewne rzeczy. Dlatego nie zgodziłam się, żeby mnie podwiózł. – Jakiś smutny grymas zagościł na mojej twarzy. Nie wiem, czym był on spowodowany. Przecież nie miałam powodów do smutku. Miałam wkurzającego, ale kochającego braciszka i powinnam się już przyzwyczaić do jego licznych odchyłów.

- Hej, popatrz na mnie – poprosił Michał, kiedy zaparkował już pod blokiem. Posłusznie przeniosłam spojrzenie na jego twarz, próbując zgadnąć, o co chodzi. – Nie do twarzy ci z tym grymasem.

Moje własne słowa. Uśmiechnęłam się lekko.

- Tak może być? – zapytałam używając tej samej odpowiedzi, co on kilka dni temu.

- Od razu lepiej – mrugnął do mnie, po czym w dobrych humorach ruszyliśmy na górę.

Przyjmujący pożegnał się ze mną przed drzwiami i poszedł dalej do siebie. Odetchnęłam głęboko i otworzyłam drzwi. Damian siedział w salonie, oglądając telewizję. Postanowiłam, że pójdę z nim pogadać, ale najpierw zrobię sobie herbatę. Pięć minut później usiadłam przy nim.

- Nie obraziłam się na ciebie.

Byłam typem nieobrażającego się człowieka. Mój brat powinien o tym wiedzieć, skoro nigdy nie wyszłam z mieszkania, trzaskając drzwiami. "Obrażają się tylko ludzie bez wyobraźni" – tak mawiała mama, a ja bardzo szybko zrozumiałam, że jest w tym sporo prawdy. Bo człowiek, który potrafi dzięki swojej wyobraźni postawić się na miejscu drugiego człowieka, zrozumie jego stanowisko. Może nawet przyzna mu rację. Nigdy się nie obrazi.

- Nawet nie jestem zła.

To też prawda. Powiedziałam to wcześniej Michałowi i nie kłamałam.

- Po prostu poczułam się jak idiotka. Byłam zażenowana, a ty wcale nie polepszałeś sytuacji.

- Przepraszam – powiedział, patrząc mi w oczy. – Michał uświadomił mnie, że mogłem sobie darować te komentarze, ale ja naprawdę nie miałem nic złego na myśli.

- Wiem. – Ułożyłam się wygodnie, kładąc głowę na ramieniu brata. Przygarnął mnie do siebie i objął ręką w pasie.

Chwilę siedzieliśmy w ciszy, będąc tak po prostu obok siebie i czerpiąc nawzajem siły. Wydawało mi się, że ostatnio trochę się od siebie oddaliliśmy. Ja miałam na głowie naukę, treningi i myślenie o swojej przyszłości, a Damian mecze, wyjazdy i treningi. Kiedyś dbał o to, by poświęcić mi trochę czasu. Pytał o szkołę, oceny, przyjaciół… Teraz jestem już dorosła. Ale trochę mi tego brakuje.

- Nigdy nie widziałem, jak tańczysz – powiedział niespodziewanie.

- Bo taniec nie jest dla mnie.

- Nieprawda. Dobrze tańczysz, cieszysz się tym. Nie musiałaś uciekać. Miło było patrzeć na ciebie taką radosną i roześmianą.

Nie odpowiedziałam, bo nie wiedziałam jak. Byłam zamknięta w sobie. Innym pokazywałam tylko to, co chciałam, żeby widzieli. Nigdy na odwrót. 

Za wszystkie wasze komentarze serdecznie dziękuję! Rozdział trochę dłuższy. Ale zapewniam, że będą jeszcze dłuższe. ;)

Rozczula was Damian? ;D I dobrze, właśnie tak miało być. Taki kochany braciszek, który jednocześnie umie być strasznie upierdliwy. 

Jak oceniacie Sabinę po tym rozdziale? Według was zareagowała zbyt mocno, czy wręcz przeciwnie i takie zachowanie pasuje do jej charakteru? Chcę znać wasze zdanie, więc nie bójcie się zostawić komentarzy. ;D
Moje nieregularne wstawianie rozdziałów męczy nawet mnie samą. Co powiecie na taki układ, że rozdziały będą pojawiać się każdego 5 i 25 dnia miesiąca? (zaczynając od lutego) Jak na razie mam ich dość sporo w zapasie, więc nie będzie problemu z pisaniem. A jeśli by był jakiś problem, to wtedy się zastanowimy, co z tym zrobić. Co wy na to? 

Mam nadzieję, że wytrzymacie jeszcze trochę zanudzania was takimi zapychaczami. ;*