[II] 12.

Damianowi prysznic i pomeczowa szatnia wcale nie zajęły dużo czasu. Doskonale znałam przyczynę jego pośpiechu, ale stojąc na opustoszałym korytarzu z głową opartą o ścianę za mną, zaczęłam się zastanawiać, czy ta konfrontacja to dobry pomysł. Nie chciałam mówić Damianowi ani Marcie, co mają robić. Nie byli dziećmi, sami odpowiadali za swoje błędy, a ja nie chciałam wbijać się klinem pomiędzy nich. Jednak moja rola obserwatora w całej sprawie pozwalała mi na obiektywną ocenę. I wnioski nie były zbyt pocieszające. 

─ Jedziemy!  

Damian praktycznie wiercił mi dziurę w brzuchu przez całą drogę do mieszkania. Wcale nie była ona długa, a miałam wrażenie, jakbym była uwięziona z bratem w tym samochodzie co najmniej godzinę. I miałam złe przeczucia. Zwłaszcza kiedy patrzyłam na uniesione z podekscytowaniem kąciki ust Damiana. Bałam się, co z tego wszystkiego wyniknie. Ale co ja mogłam? Stałam w tym wszystkim z boku i nie uśmiechało mi się zmienianie swojego miejsca. Chociaż gdybym miała możliwość, dałabym dziesięć kroków w tył i odgrodziła się od nie swoich problemów. 

Bo cudze problemy nie powinny być moimi problemami. Nie pisałam się na rolę mediatora. I będę to powtarzać bez końca, jeśli coś pójdzie nie tak.  

Wysiadłam z samochodu, zwlekając najdłużej jak tylko mogłam. Myślałam, że Damian od razu pobiegnie na górę, co od razu bym wykorzystała, zmywając się z widoku na jakąś godzinkę lub dwie. Ale brat na mnie czekał, prawdopodobnie wiedząc, o czym myślałam. I zamiast pozwolić mi na te parę kroków w tył, on sam mnie ciągnął do przodu.  

Westchnęłam ciężko i powlekłam się za nim na górę. Pierwsza weszłam do mieszkania. Było cicho, ale do tego się przyzwyczaiłam. Skierowałam się do kuchni, czując, że potrzebuję sporej dawki zielonej herbaty. Damian usiadł przy stole już znacznie mniej podekscytowany. Teraz był zdenerwowany. Do tego stopnia, że nieświadomie zaczął sobie wyłamywać palce. 

I już miałam nieśmiało się odezwać i stwierdzić, że to wcale nie był dobry pomysł, ale z dawnego pokoju Damiana jak burza wypadła Marta i zatrzymała się gwałtowanie w drzwiach, kiedy go zauważyła. 

I nie. Nie było powitania jak w komediach romantycznych, gdzie po krótkiej rozłące główni bohaterowie padają sobie w ramiona, obiecując sobie, że już nigdy się nie rozstaną. Choćby na minutę, kiedy muszą za potrzebą... 

Marta pomimo wyraźnego szoku, wzięła się w garść dość szybko. W jej oczach na sekundę zalśniły łzy, ale nie pozwoliła sobie na więcej. Jedynie głośne przełknięcie śliny i lekkie drżenie jej głosu zdradzały, że jego widok faktycznie ją ruszył. 

─ Cześć. 

To było jedyne słowo, jakie do niego skierowała. 

─ Sąsiadka dzwoniła ─ powiedziała do mnie i odwróciła się na pięcie. Wypadła z mieszkania jakby ją goniło.  

A Damian?  

Damian siedział bez ruchu ze wzrokiem utkwionym w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stała. Wyglądał na zmartwionego. I to było całkiem zrozumiałe, bo Marta wcale nie przypominała siebie z wiecznie zapuchniętymi oczami od nocnego płaczu, którego myślała, że nie słyszę i zapadniętymi policzkami mówiącymi co nieco o tym, jak często jadła pełne posiłki w ciągu ostatnich dni. 

─ Zabolało ─ powiedział w końcu.  

Spojrzałam na niego uważnie, zastanawiając się, co mam mu niby odpowiedzieć i czy nie lepiej by było, gdybym siedziała cicho. Ale twarz mojego brata o dziwo nie zdradzała zbyt wiele. Może coś w niej było z tego bólu, do którego się przyznał, ale podejrzewałam, że nie jest to nawet namiastka tego, co przeżywa wewnątrz siebie, nie chcąc, bym to dostrzegła. 

─ Powiedziała ci coś? ─ zapytał po dłuższej chwili ciszy. 

Pokręciłam przecząco głową z głośnym westchnięciem. Postawiłam dwa kubki na stole i usiadłam naprzeciwko niego.  

─ Nie chcę się między was wtrącać, Damian. Jeśli Marta będzie chciała ze mną pogadać, to zawsze jej wysłucham, ale sama nie będę jej ciągnąć za język. Ostatnio nieco pewniej stanęła na nogi, nie chcę tego burzyć. 

Brat patrzył na mnie przez dłuższą chwilę, chociaż miałam wrażenie, że kompletnie mnie nie widzi. W końcu jednak skinął głową w odpowiedzi na moje słowa i uśmiechnął się. Nieco niemrawo, ale jednak. 

─ Ja też nie chcę tego burzyć. Boję się tylko, że jeśli dam jej za dużo czasu, to ją stracę. A wtedy będę mógł mieć pretensje jedynie do siebie. 

* 

Dwa kubki herbaty i trzy rozklekotane albumy ze zdjęciami później Damian poprosił mnie, bym odwiozła go pod halę, żeby zdążyć na zbiórkę. Pozbierał swoje rzeczy, a mnie zdziwiło to, że niczego nie zapomniał. Chyba nauczył się w końcu pilnować swoich rzeczy. Ciekawe dzięki komu? 

─ Obiecałem Włodkowi, że zapytam, chociaż z góry mu odpowiedziałem za ciebie. Pyta, czy... ─ Damian urwał, a ja odwróciłam się w jego stronę dopiero po chwili, kiedy zamknęłam już drzwi mieszkania. 

─ Czy co? ─ zamilkłam, widząc na oczy przyczynę jego milczenia. ─ Och. 

Marta stała na schodach, wyglądając, jakby szukała najszybszej drogi ucieczki, ale zamiast zdecydować, czy uciekać w górę, czy w dół, wrosła w ziemię. I to na tyle mocno, że kiedy Damian ruszył w jej kierunku, nie ruszyła się ani odrobinkę. 

To było prawie jak scena wyjęta żywcem z komedii romantycznej. Prawie, bo jednak życie to nie film. 

Damian stanowczo objął dziewczynę ramionami i przyciągnął ją do siebie. Marta nie od razu odwzajemniła ten uścisk, ale widać stanowczość i upór Damiana ją przekonały, bo ułożyła ręce na jego plecach, a czoło oparła na ramieniu. 

─ Kocham cię ─ szepnął Damian ściśniętym głosem, jakby obawiał się reakcji dziewczyny, po czym pochylił się i ucałował jej czoło z czułością i tęsknotą. 

Stałam parę metrów od nich, ale bijące od nich emocje widziałam jak na dłoni.  

Gdyby to do mnie tak podszedł Michał. Gdyby objął mnie tak mocno i szepnął te same słowa, nie zwlekałabym ani chwili, tylko rzuciła wszystko, byleby z nim być. 

Ale Damian to nie Kubiak. A Marta to nie ja. I czemu ja do cholery wplatam w ten moment Michała? Jakbym mało miała Kubiaka w głowie.  

* 

─ Nie. 

Włodarczyk nawet nie zdążył porządnego wdechu wziąć w płuca, a ja już zamknęłam mu usta. Nabierałam w tym wprawy. Na całe szczęście, bo ileż można słuchać Wojtka? I fakt, że widywałam go raz na kilka miesięcy nie miał żadnego znaczenia, bo zmęczenie jego osobą każdorazowo się kumulowało i wybuchało przy następnym spotkaniu. 

I nie miałam żadnych wyrzutów sumienia, kiedy patrzyłam, jak w jego oczach pojawia się wyraz odrzucenia, bo kiedy Damian powiedział mi w końcu, o co miał mnie zapytać, omal mnie nie rozniosło. 

Mianowicie, stojący nadal przede mną chłopak, którego próbowałam sprowadzić ze ścieżki niepojętej głupoty i rozsadzającego tupetu samym spojrzeniem, wcisnął swojej rodzince kit, jakoby miał dziewczynę, z którą jest o krok od zaręczyn. I tak całkiem przypadkiem wymsknęło mu się moje imię i nazwisko w tym samym zdaniu. A teraz Wojciech Włodarczyk zapraszał mnie do Andrychowa na uroczysty obiadek z jego rodziną z okazji naszych rychłych zaręczyn! 

Damian miał niezły ubaw, kiedy w samochodzie rzucałam inwektywami w kierunku jego kolegi z drużyny, nie szczędząc śliny ani języka. Mnie za to nie było do śmiechu, prędzej skłaniałabym się ku popełnieniu morderstwa. Być może podwójnego, bo urwanie Włodarczykowi łba tylko raz może nie wystarczyć, by zaspokoić mój szalejący instynkt mordercy. 

─ Masz to odkręcić ─ syknęłam przez zaciśnięte zęby, nic sobie nie robiąc z jego miny zbitego psa. ─ I przestań wyobrażać sobie jakikolwiek związek między nami, bo twoja wyobraźnia w połączeniu z głupotą w końcu okaże się śmiertelna w skutkach. 

Tyle miałam mu do powiedzenia, a kiedy skończyłam, odwróciłam się na pięcie i pożegnałam z resztą chłopaków. To był okropnie długi i męczący dzień, a ja marzyłam tylko o tym, by w końcu się skończył. 

* 

Poniedziałkowy poranek przywitał mnie bólem głowy. Wstałam ze skwaszoną miną i z taką samą pojawiłam się w pracy. Byłam trochę wcześniej, więc bez obaw zaszyłam się w swoim gabinecie na dłuższą chwilę, którą poświęciłam na wypicie mocnej, czarnej kawy. Dni takie jak ten wymagały dodatkowego zastrzyku energii, inaczej nie dożyłabym pierwszego gwizdka na treningu. Przy okazji posegregowałam swój bałagan na biurku na względny porządek, co tyczyło się teczek zawodników i niekontrolowany chaos, dotyczący całej reszty.  

Westchnęłam ciężko, wiedząc już, co czeka mnie dzisiejszego popołudnia. Ale najpierw musiałam stawić się na treningu, który trwał już od pięciu minut. 

Zerwałam się z krzesła i biegiem ruszyłam w kierunku hali. Wpadłam z hukiem do środka i dopiero po dłuższej chwili zastanawiania się, co było na tym obrazku nie tak, znalazłam odpowiedź. 

Chłopcy rozgrzewali się między sobą na parkiecie zupełnie jak zawsze. Natomiast przez ich przekrzykiwanie się niemal nie słyszałam własnych myśli. To nie zdarzało się często. Pisk piłek odbijanych od boiska był zupełnie normalny. Ale rozmawianie ze sobą zamiast skupiania się na piłce? To była nowość.  

Rozejrzałam się w poszukiwaniu trenera, ale nie mogłam go dostrzec. Michał też był nieobecny.  

Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się, gdzie wywiało Kubiaków dwóch. Od razu zaczęłam wyobrażać sobie jakieś wypadki drogowe i inne katastrofy, ale szybko urwałam te myśli, wiedząc, że to zwykła przesada. Ktoś w końcu wpuścił chłopaków do środka i kazał im się rozgrzewać. A oni byle kogo by nie posłuchali. 

Brakowało mi zastępczego gwizdka, więc włożyłam dwa palce do buzi i gwizdnęłam przeciągle. 

Rozmowy i odbicia ustały natychmiast, a siatkarze odwrócili się w moim kierunku.  

─ Może by tak trening, chłopcy? 

Zważywszy na to, że już raz byłam trenerem zastępczym, bez sprzeciwu podporządkowali się moim słowom. Być może również dlatego, że mieli dość odbijania do siebie.  

Rozstawiłam ich na boisku, w pośpiechu wymyślając jakieś ćwiczenie, które wymaga użycia czegoś więcej niż samych dłoni. Po chwili piłki śmigały nad siatką jedna za drugą, a ja przyglądałam się uważnie, czy ćwiczenia są wykonywane poprawnie.  

Swoją drogą powinnam chyba przeczytać parę książek na ten temat, bo niedługo naprawdę zmienię posadę na zastępcę zastępcy trenera. O ile wcześniej mnie nie zwolnią za przekraczanie swoich kompetencji.  

Denerwowałam się nieco, kiedy patrzyłam, jak w moją stronę zmierzają Michał z ojcem. Oboje mieli zacięte miny, a po seniorze z łatwością rozpoznałam, że był wzburzony. W końcu tyle razy widziałam go takiego w czasie treningu, że umiałam bezbłędnie odczytać to z jego twarzy i zachowania.  

─ Dzięki, Sabina ─ powiedział krótko trener, gdy mnie mijał, a następnie dmuchnął przeciągle w gwizdek, powodując na mojej twarzy skrzywienie. Stanowczo zbyt bliska odległość.  

Trener przejął prowadzenie treningu, a ja mogłam odetchnąć i skupić się na Michale, który patrzył ostrym wzrokiem na ojca. Wcale mi się to nie podobało. 

Podeszłam do niego, zwracając jego uwagę. Teraz zaczął przyglądać się mnie, ale nie gniewnie, raczej badawczo albo oceniająco. 

─ Co? ─ zapytałam nieco speszona. 

─ Nic ─ rzucił. 

Przewróciłam oczami, bo nasza rozmowa była wprost powalająca.  

─ O co poszło z twoim tatą? ─ spróbowałam znowu. 

─ Nieważne. 

─ Chyba jednak ważne, skoro teraz wyżywa się na chłopakach ─ skinęłam w stronę boiska, gdzie siatkarze chodzili jak w zegarku, niemal chodząc na palcach, żeby zbyt głośnym stąpnięciem nie zdenerwować trenera. 

Zerknął w tamtą stronę, ale zamiast mi odpowiedzieć, ruszył w stronę ojca. Gdzie Kubiaków dwóch, tam nigdy nie wiadomo, o co chodzi. 

Sprawa wyjaśniła się dużo później, kiedy wracałam do domu zmęczona po kilku godzinach ślęczenia nad teczkami i innymi takimi oraz okazjonalnym masażem. Przechodziłam obok kiosku z gazetami, kiedy jedna okładka zwróciła moją uwagę. A z niej wpatrywała się we mnie para błękitnych oczu.