[II] 01.

rozdział pierwszy części drugiej

Nie ruszył za mną. Nie zatrzymał mnie zanim wsiadłam do samochodu i odjechałam. Nie zawołał za mną. Nie zrobił nic. I niespodziewanie wprawiło mnie to w złość. Łzy nie spłynęły po policzkach. Trzykrotnie mrugnęłam i obraz z powrotem się wyostrzył. Za to złość jedynie we mnie rosła. I zanim zatrzasnęłam za sobą drzwi mieszkania, wręcz rozsadzała mnie od środka. Miałam ochotę rzucać wszystkim po kolei, by w ten sposób wyrazić to, co czułam głęboko w środku, ale dawno już wyrosłam z podobnych manifestacji złości. Chociaż kto powiedział, że dorosły nie może się zachowywać jak dziecko? Bo Michał z pewnością o czymś takim nigdy nie słyszał.

Tak, byłam zła. I nie dlatego, że sądziłam, że po pięciu cholernych latach wpadniemy sobie w ramiona, wyznając sobie wieczną miłość. Po prostu nie sądziłam, że Michał jest tchórzem, a właśnie tak się zachował. Stworzyłam mu idealną okazję, by zrobić pierwszy, maleńki kroczek naprzód. Wyciągnęłam w jego kierunku swoją dłoń, a on to kompletnie zignorował. Wystarczyłoby mi krótkie ciebie też miło widzieć. Czy to naprawdę było zbyt wiele?

Mój telefon się rozdzwonił nim zdążyłam ochłonąć, dlatego prawie warknęłam na osobę po drugiej stronie.

─ Łooł, a tobie co się stało?

Wzięłam naprawdę głęboki oddech, spuszczając nieco pary.

─ Uwierz mi, Ida, nie chcesz wiedzieć ─ mruknęłam pod nosem. ─ I ciesz się, że cię tu w tej chwili nie ma, bo dostałoby ci się rykoszetem.

─ Ktokolwiek nadepnął ci na odcisk, już mu współczuję ─ zaśmiała się. ─ Nie odpuszczaj, dowal mu!

Parsknęłam śmiechem, bo co niby innego mogłam zrobić w tej sytuacji. Ida nawet nie wiedziała, o co chodzi, a w sekundę poprawiła mi humor. To właśnie była moc przyjaźni.

─ A skoro już nie warczysz na ludzi, to nadal jesteśmy umówione na dzisiaj, prawda?  

Przytaknęłam, wyobrażając sobie, jak to będzie zobaczyć przyjaciółkę po tak długim czasie kontaktowania się jedynie przez telefon i sporadycznie przez Skype’a. Takie długie rozłąki nigdy nam nie służyły. Zbyt wiele miałyśmy sobie potem do powiedzenia, by zmieścić się w jednej butelce wina. Więc otwierałyśmy drugą, a potem jeszcze trzecią... I w końcu kończyło się na umieraniu następnego poranka. 

─ Tak, szykuj wino. Dużo wina, bo chyba będę ci miała dużo do powiedzenia.  

Miałam oczywiście na myśli Michała i jego nagłe ponowne pojawienie się w moim życiu. Miałam nadzieję, że zanim dotrę do Katowic, zdołam to sobie poukładać w głowie na tyle, by podzielić się swoimi postanowieniami z Idą. Dziewczyna była moim guru związkowym, bo w końcu wytrzymali ze sobą z Kubą szmat czasu, ich związek zaczął się jeszcze w liceum i nadal miał się dobrze. Ich relacja nadal była tak samo silna i żywa, pełna uczyć. I za każdym razem, kiedy patrzyłam na tę dwójkę, czułam odrobinę zazdrości, bo im się udało, mnie niekoniecznie. 

─ Szykujesz jakąś bombę? ─  zapytała natychmiast. ─ Teraz to ja nie wiem, czy wytrzymam te kilka godzin. Lepiej wciśnij gaz do dechy, inaczej nie zostanie dla ciebie nawet kropelka winka.

─ Niby taka porządnicka i obeznana w prawie, a jak się znajdzie w pobliżu procentów to gorzej niż alkoholik po nieskutecznym odwyku.

─ Ja to wszystko robię w celach naukowych i zawodowych. Jak mi kiedyś przyjdzie bronić kolegę z anonimowych spotkań, to przynajmniej będę wiedziała, jak się czuł w momencie, kiedy butelka zaczęła mu psalmy błagalne śpiewać.

─ Jesteś pewna, że jeszcze nie tknęłaś tych swoich zapasów? ─ zapytałam, śmiejąc się pod nosem. ─ Może ja jeszcze wstąpię do sklepu po drodze, co?

─ Winem nigdy nie pogardzę.

─ Tak, wiem coś o tym ─ zaśmiałam się pod nosem, przypominając sobie te wszystkie razy, kiedy Ida wyciągała następną butelkę z dosłownie każdego kąta swojego mieszkania.

Pożegnałam się z Idą i w dużo lepszym humorze zaczęłam się przygotowywać do wypadu do Katowic. Jako że Katowice miały być tylko krótkim postojem w trasie, wyciągnęłam spod łóżka zakurzoną walizkę i po jej dokładnym oczyszczeniu, zaczęłam upychać w niej połowę swojej szafy, kosmetyczkę, a także kilka innych niezbędnych rzeczy. Do Żor miałam wrócić dopiero w poniedziałek, więc upewniłam się, że wyłączyłam wszystkie niepotrzebne wtyczki z kontaktów. Godzinę później zamykałam za sobą drzwi mieszkania na cztery spusty i z walizką w jednej ręce oraz torebką na ramieniu kierowałam się do samochodu. Zanim ruszyłam w drogę, włączyłam sobie radio. I podśpiewując pod nosem znane sobie piosenki, dotarłam do Katowic w mniej niż dwie godziny. Niebo pociemniało, a zachodzące słońce odbijało się czerwienią w szybach. Uśmiechnęłam się pod nosem, oddychając głęboko katowickim powietrzem. Było coś w tym mieście, co za każdym razem wywoływało uśmiech na mojej twarzy. I gdybym mogła wybierać, nie zastanawiałabym się nawet minutę, tylko spakowałabym manatki i przeniosła się właśnie tutaj. Knapa w salonie Idy była dość wygodna i chyba już się przyzwyczaiła do mojego wiercenia się.

Jak już wcześniej ustaliłam, żeby nie przychodzić z pustymi rękami, najpierw odwiedziłam osiedlowy sklepik, gdzie zostałam powitana miłym uśmiechem przez jego właścicielkę.

─ To co zwykle? ─ zapytała wesoło, a ja skinęłam głową.

To chyba niezbyt dobrze o mnie świadczyło, skoro postawiła na ladzie moje i Idy ulubione wino i tabliczkę czekolady Oreo, co?

Kilka minut później Ida otwierała mi drzwi i mogłabym przysiąc, że jej spojrzenie najpierw padło na to, co trzymałam w dłoniach, a dopiero potem powędrowało na moją twarz. Byłyśmy siebie warte, nie ma co.

Ida wciągnęła mnie do mieszkania, odłożyła do salonu wino i czekoladę, a potem wróciła i mocno mnie uścisnęła. Oddałam uścisk z taką samą siłą, bo naprawdę bardzo za nią tęskniłam.

─ Kuba do mnie dzwonił i pytał, czy mam w ten weekend czas ─ zaczęła Ida, nadal mnie nie puszczając. ─ Ale go spławiłam.

Zaśmiałam się pod nosem, bo doskonale o tym wiedziałam. Kuba przyszedł do mojego gabinetu zaraz po treningu, wyglądając jak małe, naburmuszone dziecko. Tylko trochę brakowało, a zacząłby tupać nóżką, jak rozzłoszczony królik. Miałam niezły ubaw, kiedy wysłuchiwałam jego żali na to, że kradnę mu dziewczynę. Oboje byliśmy w podobnej sytuacji. Ja i Kuba w Żorach, gdzie trzymała nas praca, a Ida w Katowicach, gdzie trzymały ją studia i praktyki. No i bądź tu człowieku mądry. Musieliśmy się jakoś tą biedną dziewczyną podzielić, nie było innej opcji.

─ Znam ją dłużej, mam do niej większe prawa ─ odpowiedziałam mu wtedy, a on jedynie pokręcił głową zrezygnowany.

Kuba posiedział ze mną jeszcze chwilę, dzieląc się ze mną nowinkami z siatkarskich parkietów i swoimi przemyśleniami na temat mającego się niedługo zacząć sezonu. Ostatnio trener nieco ich piłował. Czasem mijałam chłopaków z pierwszej ligi i współczułam im, widząc, że ledwo wloką za sobą nogi. Ale Lebedew, który objął rządy nad Jastrząbkami trzy sezony temu, już przyzwyczaił swoich siatkarzy do ciężkiej pracy. I może czasem wyglądali na kompletnie styranych, ale nikt nie narzekał, bo gra Jastrzębskiego od kilku sezonów nie schodziła z pewnego poziomu. Ta drużyna już nie raz została okrzyknięta najrówniej grającym zespołem w przekroju całego sezonu. I może ta równa gra nie zawsze przynosiła złoto, ale za to rok rocznie zapewniała miejsce w Lidze Mistrzów. Lebedew to dobra zmiana dla Jastrzębskiego, chociaż tęskniłam trochę za Bernardim.

─ Biedny chłopak ─ mruknęłam, odpowiadając w końcu Idzie. ─ Musisz mu jakoś wynagrodzić te wszystkie godziny na siłowni, które musi znosić.

─ Znowu pakują na siłce? Jak mi się zacznie chwalić, jaki to on ma kaloryfer na brzuchu, to chyba go wyrzucę za drzwi.

Znałam to. Ile to razy miałam ochotę wepchnąć Damianowi skarpetki do gardła, kiedy zaczynał się przechwalać swoją nową muskulaturą. A ja tam ledwo zarys mięśni widziałam. To chyba było typowe dla facetów.

─ Tylko daj mu prowiant, bo go Lebedew wykastruje, jak mu się nie będzie po boisku rzucał.

I tak to wyglądało przez następnych kilka godzin. A z każdą następną otwartą butelką wina, coraz bardziej bolały nas brzuchy ze śmiechu. W końcu przeniosłyśmy się z kanapy na podłogę. Było stabilniej.

─ Jeżeli masz zamiar zrzucić tę bombę, przez którą na mnie wcześniej zawarczałaś, to lepiej zrób to teraz, bo jeszcze trochę tego cudownego napoju i magicznie o wszystkim zapomnę ─ powiedziała w końcu Ida, poprawiając się, by usiąść centralnie przede mną.

Przyglądała mi się przez chwilę, kiedy ja bawiłam się kieliszkiem, nie patrząc na nią. Zagryzłam wargę, zastanawiając się, czy po prostu nie zbyć Idy. Chyba nadal nie wiedziałam, co myśleć o tym dzisiejszym niespodziewanym spotkaniu. I nic nie ułożyło się w mojej głowie. Nadal byłam zła, chociaż w dużo mniejszym stopniu. Nadal nie rozumiałam, czym Michał się kierował i dlaczego nie wypowiedział ani jednego przeklętego słowa. I chyba nie będę w stanie tego zrozumieć.

Ida trąciła mnie kolanem, zwracać na siebie uwagę. Spojrzałam na nią, na ten pełen wyrozumiałości uśmiech. I wiedziałam, że cokolwiek zrobię, ona mnie będzie wspierać. Zrozumie, jeśli pokręcę przecząco głową. Mogłam liczyć, że w sekundę zmieni temat i po minucie obie o wszystkim zapomnimy. Ale jeśli się jej wygadam, może chociaż ona coś z tego zrozumie.

Odłożyłam kieliszek i przyciągnęłam do siebie kolana, chowając w nich twarz. Westchnęłam przeciągle.

─ Spotkałam dzisiaj Michała ─ wymamrotałam pod nosem.

─ Co…? ─ zaczęła, ale po chwili chyba jednak do niej dotarło, co powiedziałam. ─ O cholera.

Zaśmiałam się krótko, podnosząc głowę.

─ Dokładnie.

Patrzyła na mnie z szeroko otwartymi oczami, a ja znowu wzięłam do ręki kieliszek i zaczęłam go obracać w dłoni, próbując zebrać myśli.

─ Okej, od początku proszę.

─ Paweł mnie zmusił, żebym pojechała do trenera, bo jakiejś teczki zapomniał. I kompletnie się nie spodziewałam, że to Michał mi otworzy drzwi. Wcięło mnie kompletnie.

Przerwałam, by napić się odrobinę.

─ I co powiedział?

Zaśmiałam się gorzko, na co Ida zmarszczyła czoło.

─ No właśnie w tym sęk, że nic nie powiedział.

─ Nic?

─ Nic. Żadnego cześć, żadnego cieszę się, że cię widzę, żadnego po co tu przyszłaś ani nawet nie chcę cię widzieć. Po prostu nie odezwał się ani słowem, tylko stał i się patrzył, i zachowywał się, jakbym była dla niego obcą osobą.

Niespodziewanie głos mi się załamał przy ostatnim słowie. W gardle nagle urosła mi gula, której przełknięcie okazało się niemożliwe. Spuściłam wzrok, nie chcąc patrzeć w oczy Idy, gdzie już zbierało się współczucie. Zacisnęłam usta, tak samo jak palce na kieliszku, próbując opanować emocje, które spotęgowane przez procenty w mojej krwi, wybuchły trzy razy mocniej niż wcześniej. Tyle że teraz wahałam się między złością, a chęcią wypłakania wszystkich łez, które się nazbierały przez lata.

─ Co za buc!

W głosie Idy była taka złość, że aż na nią spojrzałam. I myliłam się. W jej spojrzeniu nie wyłapałam ani grama współczucia.

─ Jak bym go dostała w swoje ręce, to by mnie popamiętał! ─ Sekundę później stała na nogach, o dziwo dość pewnie, i patrzyła na mnie z góry. ─ Wstawaj, Sabina, jedziemy mu wytłumaczyć, jak się powinno zachowywać!

Ta jej żywiołowa reakcja nieco mnie rozbawiła. Spojrzałam na nią kpiąco, bo byłam ciekawa, czy ma jakiegoś kierowcę, który nas zawiezie do Żor. Najlepiej helikopterem. Chwilę później Ida straciła nieco ze swojej woli walki.

─ Dobra, nigdzie nie jedziemy.

Usiadła z powrotem na podłodze. Rozejrzała się wokół i kiedy dostrzegła butelkę, wzięła ją do ręki i uzupełniła nasze kieliszki. Z wdzięcznością zatopiłam usta w swoim. Potrzebowałam w tej chwili tego ciepła, rozlewającego się po ciele.

Przez chwilę panowała cisza, a potem Ida zaczęła snuć przypuszczenia. Z każdym jednym coraz bardziej niemożliwe.

─ Po prostu oszołomiłaś go swoim pięknem. Tak go uderzyło między oczy, że mu się język w supeł zawiązał.

Ta jeszcze nie była taka zła. Ale każda kolejna…

I kiedy Ida tak paplała, właściwie sama do siebie, bo słuchałam jej ledwie jednym uchem, coś sobie uświadomiłam.

Dotarło do mnie, że Michał był w zakładzie karnym, a nie na pieprzonych Malediwach. Był tam zdecydowanie dłużej niż dwa tygodnie i z pewnością przez niejedno musiał tam przejść. A był całkiem sam. I dotarło do mnie, że takie doświadczenia zmieniają ludzi. Tym bardziej tych, którzy trafili tam z naprawdę błahych powodów. Bo czy jedno obicie twarzy człowiekowi, który zdecydowanie sobie na to zasłużył, jest dostatecznym powodem, by utracić swoją wolność?

I dotarło do mnie, że tak samo, jak ja, Michał został tam sam ze swoimi myślami. A to nigdy nie było dla człowieka dobre. Odtwarzanie w kółko tego samego… Wiedziałam, jak bardzo myślenie potrafi niszczyć.

I dotarło do mnie, że nie mogę winić Michała za to, że nie powiedział mi cześć, Sabina, miło cię widzieć. Nie mogę myśleć, że zachował się jak tchórz, skoro wytrzymał tyle miesięcy w zakładzie karnym. I nie mogę od niego oczekiwać, że będzie się zachowywał, jakby ktoś przewinął jego życie o pięć lat do przodu, kiedy sama doskonale wiedziałam, że jeden dzień czasem trwał dłużej niż rok.

Jedyne, czego chciałam, to znowu zobaczyć uśmiech na jego twarzy.

<> <> <>

Trzymajcie kciuki za moje zbliżające się kolokwia, bo jak je zawalę, to będzie źle. 

Ale to dopiero po nowym roku, a tymczasem życzę Wam udanego Sylwestra! Nieważne, czy macie w planach imprezę, czy spędzacie go w domu, niech to będzie dobre wejście w 2018 rok!