18.

Moment, w którym Michał wstał z miejsca i oznajmił, że będzie się już zbierał, nadszedł, jak dla mnie, zbyt szybko. Bo to oznaczało, że już czas wyznać to, co leżało mi na sercu. Odprowadziłam go pod drzwi i pożegnałam się z nim buziakiem w policzek, przy okazji zaciągając się jego zapachem. To była magiczna chwila. Może ostatnia taka. Dlatego cieszyłam się z niej podwójnie. Zamknęłam za nim drzwi i wróciłam do salonu, zbierając już potrawy ze stołu. Było zbyt późno, by ktokolwiek miał ochotę na jedzenie. Ułożyłam półmiski na blacie, chcąc wrócić się po resztę, ale wpadłam na Damiana.

Brat uśmiechnął się do mnie i zlustrował mnie swoim przenikliwym spojrzeniem. Czuł, że coś się święci, a ja nie zamierzałam go okłamywać.

- To ten moment, prawda? – zapytał jedynie.

Pokiwałam twierdząco głową, uśmiechając się dyskretnie. Byłam nieobecna. Moje serce wyszło razem z Kubiakiem i próbowało jak najszybciej przyciągnąć mnie do niego. Z politowaniem prychnęłam nad swoją głupotą. Znów wyobrażałam sobie za wiele, a to nie było mi wcale potrzebne.

- Więc odłóż to jedzenie i zajmij się tym, co naprawdę ważne – powiedział, kładąc mi ręce na ramiona i popychając mnie w stronę mojego pokoju. Nie opierałam się zbytnio. Zaczynałam lekko panikować i rozmyślać nad tym, jak przekazać to, co czułam Michałowi. Tak prosto z mostu? A może po prostu opowiedzieć mu, kiedy się to zaczęło i dlaczego? Lepiej mieć to szybko z głowy, czy nie spieszyć się i dobierać ostrożnie słowa?

Znów niepotrzebnie się nakręcałam.

Pokręciłam głową zrezygnowana, chwytając w dłoń torebkę z prezentem dla niego. Usiadłam jeszcze na łóżku, przesuwając między palcami sznureczek ucha i uciekając myślami daleko stąd. To był dla mnie pierwszy raz. Pierwsze zakochanie, pierwsze wyznanie, pierwsza taka rozmowa. Nie wiedziałam, czy podołam. A co jeśli zrobię z siebie tylko kretynkę? Nie chciałam wyjść przed Kubiakiem na rozhisteryzowaną dziewczynkę, która sama nie wie, co czuje. Już i tak była między nami różnica pięciu lat, a to dość sporo. Nie chciałam jej jeszcze powiększać swoją nastoletnią głupotą.

Przypomniałam sobie tak dobrze znane mi słowa. Postaraj się. Przypomniałam sobie mamę i jej wiarę we mnie. Ona zawsze mnie wspierała, nigdy nie opuściła żadnych moich zawodów, choć w tym samym czasie Damian miał swoje mecze. Rodzice nigdy nie dali nam odczuć, że któreś z nas jest ważniejsze. Ich miłość do nas była jedna, wspólna. Obdarzali nas oboje wielką miłością. Skoro oni dali radę, to dlaczego ja miałabym sobie nie dać? Sytuacje były zgoła inne, ale zasada ta sama. Miłości nie da się wyuczyć, ją trzeba poczuć i dać jej się ponieść. Ona podpowie, co trzeba zrobić dalej.

I dałam się ponieść. Odetchnęłam głęboko, wstałam, wygładziłam dłonią sukienkę i ruszyłam na wyższe piętro, choć strach nadal się mościł w moim umyśle.

Zanim wyszłam, Damian posłał mi pokrzepiający uśmiech i życzył powodzenia. Marta nie odezwała się ani słowem, ale po samym wyrazie jej twarzy zrozumiałam, że wiedziała, co się święci. Albo zauważyła sama, albo powiedział jej Damian. W każdym bądź razie cieszyłam się, że mnie wspierała.

Stanęłam przed drzwiami przyjmującego. Zabrakło mi odwagi, żeby od razu zapukać, ale spojrzałam w dół, na trzymany w ręku prezent. Musiałam mu go wręczyć tak czy siak. I tę całą akcję z koszulką też musiałam zakończyć. Właśnie dlatego ją założyłam. Powiedziałam A, czas by dopowiedzieć również B.

Zapukałam.

Dosłownie parę sekund później otworzył mi Michał, który w dłoniach również trzymał jakąś torebkę. Przyszło mi do głowy, że może Monika wcale nie wyjechała i im przeszkadzam, jednak szybko odrzuciłam tę myśl, kiedy siatkarz uśmiechnął się i pociągnął mnie za rękę do środka.

- Właśnie miałem do ciebie iść – uśmiechnął się uroczo, nadal nie puszczając mojej dłoni, dopóki nie znalazłam się w salonie, siedząc na kanapie zaraz obok niego. – Nie jest to nic wielkiego. Mam jednak nadzieję, że ci się spodoba.

Wręczył mi prezent w jasnoniebieskiej torebce, a ja wpatrywałam się w niego z lekkim uśmiechem na ustach. Więc to jednak dla mnie… Szybko spuściłam wzrok, zdając sobie sprawę, że wpatruję się w jego niebieskie tęczówki zdecydowanie zbyt długo. Przyjęłam prezent i odłożyłam go obok siebie. Nie chciałam teraz go otwierać. Nie chciałam się rozpraszać.

- To dobrze, bo ja również nie mam dla ciebie sztabki złota – zaśmiałam się. – Jakby co, możesz go po prostu wyrzucić. Masz na to moją zgodę – przekazałam mu podarunek i lekko się spięłam.

Czas na trudniejszą część tego spotkania.

Już otwierałam usta, żeby powiedzieć tych kilka, jakże ważnych słów, ale nie zdążyłam. Przerwał mi Michał.

- Napijesz się herbaty?

W tym momencie znienawidziłam swój ulubiony napój. Gdyby nie to, miałabym już za sobą wyznawanie swoich uczuć. Kubiak wiedziałby, co czułam i pewnie patrzyłby na mnie w wyrazie szoku, zdezorientowania, a potem wypowiedziałby zabarwione kpiną: Że co proszę? I rozśmiałby mi się w twarz.

Przełknęłam ciężko ślinę, czując jak ogarnia mnie panika, ale pokręciłam przecząco głową. To nie herbaty potrzebowałam.

- Możesz usiąść? – zapytałam, patrząc na niego i błagając go spojrzeniem, by mi tego nie utrudniał. Chyba to zauważył, bo spełnił moją prośbę bez żadnego gadania.

- Co się dzieje? – Czułam jego przenikliwy wzrok na twarzy, choć nie potrafiłam unieść powiek, by się o tym przekonać.

Ciężko było się przełamać. Ciężko było wykonać ruch, który mógł mnie pozbawić prawdziwego przyjaciela. Bo Kubiak był moim przyjacielem. Jedno słowo, a zrobiłby dla mnie wszystko. Dwa słowa i mogłam to bezpowrotnie zniszczyć.

- Sabina, popatrz na mnie – uniósł lekko mój podbródek, zmuszając tym samym do nawiązania z nim kontaktu wzrokowego. Jego dotyk na mojej skórze był taki miły, ciepły i elektryzujący. Nie potrafiłam się przed nim bronić. Uległam. Zatopiłam się w jego spojrzeniu, próbując odnaleźć w nim swoją odwagę. I znalazłam, a słowa popłynęły same.

- Nie przyszłam tu tylko po to, by dać ci prezent. Przyszłam, bo muszę powiedzieć ci coś bardzo ważnego. Ale się boję, wiesz? To tylko kilka słów, ale niosą ze sobą tak wiele konsekwencji… - urwałam na chwilę, wciąż wpatrując się głęboko w jego oczy. Nie odrywałam się od nich ani na chwilę, czerpiąc siłę z ich blasku. – Zakochałam się w tobie.

Zalała mnie nieopisana ulga. Świadomość, że w końcu podzieliłam się z nim tym uczuciem była jak zaczerpnięcie świeżego powietrza do płuc, całkowicie obezwładniająca. Poddałam się na chwilę temu uczuciu, chcąc zapamiętać go całą sobą i wspominać raz za razem w gorszych chwilach. Ale otrzeźwienie przyszło wraz z rozszerzeniem się źrenic Michała w wyrazie całkowitego zaskoczenia. Moja chwila szczęścia nie potrwała więc zbyt długo.

Szukałam w wyrazie jego twarzy jakiegoś znaku, co do jego odczuć, ale nie potrafiłam z niej wyczytać nic konkretnego. Wpatrywał się we mnie mocno, jakby chciał upewnić się, że słowa, które słyszał, naprawdę wyszły z moich ust. W momencie przypomniałam sobie, jak wiele nas od siebie dzieliło.

- Ale to niczego nie zmienia. Nie oczekuję niczego od ciebie. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie będziemy razem i nie robię sobie żadnych nadziei. Chciałam, żebyś wiedział, bo nie potrafiłam cię okłamywać – zamilkłam, nadal wpatrując się w te przeklęte niebieskie oczy siatkarza, zastygłe w wyrazie zdumienia. To mnie otrzeźwiło. – Pójdę już – rzuciłam szybko, przerywając kontakt wzrokowy. Chwyciłam torebkę i w mgnieniu oka znalazłam się za drzwiami, ignorując wołanie Michała i jego kroki, gdy ruszył za mną. Nie zostałam dłużej, by usłyszeć jego drżący szept.

- Sabina, nie… Nie zostawiaj mnie tak.

Jak torpeda wpadłam do mieszkania, zamykając drzwi na klucz za sobą. Damian zrobił wielkie oczy na mój widok, ale nie odezwał się słowem. Chyba nie spodziewał się zobaczyć mnie w takim stanie. Pokręciłam jedynie głową, próbując powiedzieć, że wszystko było w porządku i nie musiał się o mnie martwić, ale czy to była prawda? Tak właściwie, to sama nie wiedziałam, jak się czułam, bo emocje we mnie szalały, latając jak stado wkurzonych os.

Już spokojniej weszłam do pokoju, od razu siadając na łóżku i chowając twarz w dłoniach. Nie żałowałam. Jedynie przeżywałam to, co miało teraz nastąpić i być może nawet opłakiwałam okoliczności, w jakich przyjaźń między mną a Michałem się skruszyła.

Damian przysiadł obok mnie, choć nawet nie zauważyłam, że wszedł do pokoju. Objął mnie ramieniem, dodając otuchy.

- Opowiadaj – polecił, nie bawiąc się w podchody.

I powiedziałam mu dokładnie, co zaszło w salonie przyjmującego, próbując uporządkować myśli.

- Tak po prostu uciekłaś?

Kiwnęłam głową.

- Zostawiałaś go tam samego?

Znów kiwnęłam.

- A on wołał za tobą?

I raz jeszcze.

- Więc co to za torebka?

I znów… Zaraz. Torebka?

Spojrzałam na swoje kolana, między którymi zgniatałam jasnoniebieską rzecz. Bałam się zobaczyć, co było w środku już wcześniej. Teraz byłam przerażona tym, co tam mogłam zastać.

- Prezent. Od niego – wyjaśniłam krótko.

- I co to takiego? – dopytywał Damian, dla którego tak ogólnikowe stwierdzenia były niewystarczające.

- Nie mam pojęcia. Jeszcze nie sprawdzałam.

- To na co czekasz! – zatarł dłonie z takim entuzjazmem, jakby co najmniej spodziewał się, że w środku naprawdę znajdzie sztabkę złota. – No nie patrz tak, otwieraj!

Posłuchałam. Wyciągnęłam ze środka czarne, podłużne pudełeczko, modląc się w duchu, by nie była to biżuteria z białego złota, w której się zakocham również szybko i mocno jak w nim i nie będę chciała jej oddać. Z resztą ja nie nosiłam biżuterii. Nie na co dzień.

Położyłam pudełeczko na swoich kolanach, niepewna, co dalej robić. Damian spojrzeniem ponaglał mnie, bym jak najszybciej zdjęła wieczko, bo inaczej on sam gotów był to zrobić. Westchnęłam przeciągle i pokonałam ostatnią przeszkodę, dzielącą mnie od prawdy. Zanim spojrzałam, co znajdowało się w środku, przeniosłam wzrok na Damiana, który zmarszczył brwi w wyrazie niezrozumienia. Przełknęłam ślinę, obawiając się tego, co zobaczę. Ale ciekawość zwyciężyła. Spuściłam wzrok w dół i zamarłam.

Figurka.

Nie byle jaka. Drewniana, podłużna, przedstawiająca dziewczynę z syrenim ogonem, która pośród fal odginała się w tył, unosząc twarz ku górze i wypuszczając z płuc bańki powietrza. Jej ogon zawijał się również ku górze, stanowiąc podstawkę figury.

Wzięłam ją delikatnie do rąk, bojąc się, że najmniejszy ruch może spowodować jej zniszczenie, po czym obejrzałam ją dokładnie. Nie mogłam wyjść z zachwytu nad tym prezentem. Byłam pewna, że w żadnym sklepie nie spotkałam się z tym dziełem sztuki. Czy to możliwe, by była wykonana na specjalne zamówienie? Przyjrzałam się twarzy syreny i ponownie zaniemówiłam. Rysy twarzy były znajome. Były moje.

Spojrzałam na pudełko, z którego wyciągnęłam tę piękną figurkę. Tak, jak się spodziewałam, na jego dnie dostrzegłam małą karteczkę, złożoną na pół. Wyciągnęłam ją drżącą ręką, po czym zaśmiałam się głośno i radośnie.

Napisano na niej tylko trzy słowa.

'Nazwij ją Arielka.'

A/n: Dobra wiadomość! Kilka kolejnych rozdziałów będę dodawać tak mniej więcej co 8 dni. Do 20 sierpnia. Potem kolejny będzie 5 września i później już w układzie 5 i 20 dzień miesiąca. Okej?

Miałam tak wiele gifów z zaskoczonym Michałem, że nie wiedziałam, który wybrać. Ale ten chyba pasuje, co? ;D

I chyba znalazłam naszą Sabinę. Emilia Clarke, aktorka. Ostatnio chyba bardziej znana dzięki fantastycznemu filmowi ‘Me Befor You’. Polecam tak nawiasem mówiąc! ;D Poniżej zdjęcie, więc napiszcie, co sądzicie. Pasuje, czy szukać dalej?