39.

- Ciotka Krystyna dzwoniła – poinformował mnie mój brat, kiedy po powrocie usiadłam obok niego w kuchni.

Westchnęłam w duchu, bo tylko ciotki mi do szczęścia brakowało. Nadal pamiętam jej słowa, które tak bardzo mnie zabolały. I nadal bolą, choć teraz wiem, że nie były prawdziwe.

- Pytała o ciebie, ale jak powiedziałem, że cię nie ma, to odpuściła. To była drętwa rozmowa.

Wyobrażałam to sobie. W końcu duma ciotce nie pozwoli przeprosić, chociaż ona bardzo dobrze wie, że powinna to zrobić. Ale nie ona jedna zawiniła. Po prostu zebrało się między nami zbyt wiele niedomówień i skrywanych żali. Miarka się przebrała i to wszystko wybuchło. Nie był to najlepszy sposób na rozładowanie emocji, ale mimo wszystko pomogło. Tylko teraz jak wyprostować sytuację? Nie chciałam do końca życia być skłócona z moją jedyną rodziną. Znałam ciotkę na tyle dobrze, że widziałam, że ona nie skreśli nas od tak, ale też będzie zachowywać dystans. Czekając na to, aż ją przeprosimy. My ją, nie na odwrót.

- Chyba powinnam oddzwonić.

- Żartujesz? – Damian spojrzał na mnie zdziwiony. – Zresztą rób jak chcesz, ja cię do niczego nie namawiam. Ale ja na twoim miejscu bym się nie dał złapać na te udawane przejawy zainteresowania. Wiesz dobrze, czego ona oczekuje. Zależy jej tylko na tym, byśmy znowu się jej płaszczyli do stóp. A ja mam tego cholernie dość, wiesz.

Ja też miałam tego dość.

- Obrażają się tylko ludzie bez wyobraźni, pamiętasz? Właśnie tak mawiała mama. Nie zamierzam się z ciotką kłócić przez kolejne trzydzieści lat, a wiem, że ona byłaby do tego zdolna, byleby tylko wyjść na swoje. Po co mi to?

Damian pokiwał głową, jakby przyznawał mi rację, ale chyba nie w smak mu to było.

- Ja jej nie przeproszę. Mowy nie ma – powiedział prosto z mostu.

- Tak, tak, wysługuj się młodszą siostrą dalej – zaśmiałam się, biorąc w ręce telefon. Miałam zamiar załatwić to od razu.

Rozmowa była dość krótka i faktycznie sztywna. Przynajmniej do czasu, kiedy wypowiedziałam to jedno, magiczne słowo, po którym ciotka jakby znów zaczęła pałać do mnie miłością. W tym momencie cieszyłam się, że nie mieszkaliśmy blisko siebie. Chyba bym nie zniosła, gdybym musiała się z nimi spotykać na rodzinnych obiadkach częściej, niż to absolutnie konieczne.

- Dobranoc, ciociu – mruknęłam odrobinę ironicznie, wywołując na twarzy przysłuchującego się tej rozmowie Damiana uśmiech. – Załatwione. Znowu nas kocha. Przyjęła nas do rodziny z powrotem – parsknęłam.

Naprawdę nie rozumiałam, jak ciotka Krystyna i mama mogły być siostrami. Przecież to całkowite przeciwieństwa! Nie żebym ja była dokładną kopią Damiana.

Podniosłam się z krzesła, żeby zrobić sobie herbatę. Tak na dobry koniec dnia.

- Zrób mi też – poprosił Damian, kładąc twarz na blacie stołu.

- A ciebie kto tak wymęczył, co? – uśmiechnęłam się.

- W domu mam taką jedną małpę, która ciągle się nade mną pastwi – zażartował. – A tak na serio, to trener ostatnio się na nas wyżywa. Ja nie wiem, co w niego wstąpiło, ale wyciska z nas siódme poty. Atmosfera w zespole trochę się sypie, bo kontuzja Łasko jednak wyklucza go na miesiąc lub nawet dwa, inni też narzekają to na plecy, to na kolana, a ten palca znowu wybił, a ten kostkę podkręcił. Mówię ci, istny cyrk. Lorenzo szlag trafia, bo w końcu niedługo kończymy rozgrywki i teraz trzeba dać z siebie naprawdę wszystko. A tu niedługo nie będzie miał kto na boisko wyjść! Dobrze, że chociaż Kubiak nie spada z formą i nas ratuje. Bez niego chyba by już było po nas.

Podniósł głowę z blatu, kiedy kładłam przed nim kubek z herbatą.

- Zieloną mi zrobiłaś? A fuj… - mruknął.

- Pij, pij. Wyjdzie ci na zdrowie.

- A wracając do Kubiaka… Nie waż się z nim kłócić przed najbliższymi meczami, bo inaczej nasz okręt pójdzie na dno.

Zaśmiałam się z tego porównania, ale obiecałam, że bez żadnego poważnego powodu nie będę mu wchodzić w drogę. Uniósł brwi, a ja tylko wzruszyłam ramionami. Nigdy nie wiadomo, czy nie będę musiała go za coś ochrzanić. Lepiej zostawić sobie taką możliwość.

- A co Lorenzo zamierza zrobić? Jeszcze jedna kontuzja i naprawdę nie będzie miał kto grać. Młodzież na boisku sobie nie poradzi, jak nagle spadnie na nich taka presja.

- Mówił coś o wypożyczeniu kogoś na parę miesięcy, a być może nawet do końca sezonu. To nie taki zły pomysł, ale znowu nie będzie zgrania. I tak źle, i tak niedobrze – westchnął.

- Będzie dobrze, zobaczysz. Chcę widzieć medale na szyjach, jasne? – uśmiechnęłam się i poklepałam brata po ramieniu. – Bez medalu masz zakaz wstępu do mieszkania – zażartowałam, po czym chwyciłam w dłonie swój kubek i ruszyłam do swojego pokoju.

Jutro poniedziałek. Jutro biologia. Jutro sprawdzian. Trzeba powtórzyć lekcje.

▪

- Hej – mruknęłam, siadając obok Idy w ławce.

Nie miałam kompletnie siły. Rano prawie zaspałam, latałam po mieszkaniu jak potłuczona, żeby zdążyć, ale jak na złość nic mi nie wychodziło. Miałam jakiś gorszy dzień.

- Hej – tak samo zmęczonym tonem odpowiedziała moja przyjaciółka, co sprawiło, że przyjrzałam się jej uważnie.

Wpatrywała się we własne paznokcie, głowę miała spuszczoną w dół, a rozpuszczone włosy zasłaniały połowę twarzy, co, doskonale o tym wiedziałam, robiła specjalnie. Coś ewidentnie było nie tak.

- Co jest? – nie odpowiedziała, nawet na mnie nie spojrzała. – No powiedz mi –zachęciłam ją łagodnie.

Wkrótce dowiedziałam się wszystkiego, a Ida wpatrywała się w ścianę, za wszelką cenę próbując powstrzymać łzy napływające do oczu. Pokłóciła się z Kubą. Odmówiła, kiedy on zaprosił ją na obiad do rodziców. Miała swoje powody, by podjąć taką a nie inną decyzję, ale chłopak ich nie zrozumiał.

Zarzucił jej, że nie traktuje ich związku poważnie, a skoro tak, to on w ogóle nie ma sensu. Nie wiedziałam, co to oznaczało, sama Ida także tego nie wiedziała, ale od soboty nie miała z nim żadnego kontaktu. Nie zadzwonił, nie napisał, a Ida przez to wylała o wiele za dużo łez, do czego oczywiście nie chciała się przyznać. Jednak to było widać. Jej przekrwione oczy mówiły wszystko.

Ochrzaniłam ją na samym początku, że dopiero teraz mi o tym mówi. Męczyła się sama przez cały weekend. Nawet nie chciałam myśleć, jak bardzo ciężko jej było.

- Masz swoje życie. Nie chciałam ci sprawiać kłopotu – stwierdziła, wzruszając ramionami.

- Tak, mam swoje życie. W którym zawsze znajdzie się miejsce dla ciebie. I następnym razem, jak coś się stanie, masz wykonać natychmiastowy telefon do mnie, a ja będę pięć minut później z butelką wina i paczką ciastek – przytuliłam ją do siebie, próbując w jakikolwiek sposób ją pocieszyć. Nie byłam w tym najlepsza.

- Przecież nie pijesz wina – parsknęła cicho.

- To może czas zacząć, co? – puściłam jej oczko, po czym skupiłam się na słowach nauczycielki, która już od jakiegoś czasu spoglądała na nas z coraz większym rozdrażnieniem.

Po lekcjach przygarnęłam Idę do siebie. Ostatnimi czasy spędzałyśmy razem o wiele mniej czasu, a ja tęskniłam trochę za naszymi rozmowami. W salonie natknęłyśmy się na Damiana, który po jednym spojrzeniu zorientował się w sytuacji i przez tę chwilę, którą z nim spędziłyśmy, starał się nas rozbawić. W tym czasie ja zrobiłam nam po herbacie, więc przeniosłyśmy się do mnie. Siedziałyśmy na łóżku, opierając się plecami o ścianę i stykając się ramionami. I tak po prostu spędzałyśmy razem czas. Raz rozmawiałyśmy na poważne tematy, potem nagle schodziłyśmy na temat Kuby i przyszłości ich związku, w której istnienie Ida wątpiła, potem znowu chichotałyśmy jak idiotki. Typowe zachowanie jak na nas.

- Myślisz, że się pogodzimy? – zapytała w pewnym momencie, skubiąc rąbek koszulki, jaką miała na sobie.

- Jestem tego pewna. Kubie zależy, to widać. Potrzebujecie tylko trochę czasu, aż emocje z was zejdą – odparłam.

- Naprawdę go zraniłam tą odmową.

- To dlaczego tak bardzo się upierałaś, żeby nie jechać? – zapytałam. Bardzo dobrze znałam ten strach przed poznaniem rodziców chłopaka, ale to normalne. Każdy musi przez to przejść.

- Nasłuchałam się trochę na temat jego rodziców. Sam Kuba mi trochę o nich opowiadał i, uwierz mi na słowo, nie robią zbyt dobrego pierwszego wrażenia. Całe życie zapewniali Kubie wszystko, co najlepsze. I pewnie oczekują od swojego syna, że jego dziewczyna będzie doskonała pod każdym względem. A ja.. No cóż. Ideałem nie jestem.

W tym momencie naprawdę chciałam wyciągnąć wino, ale jak na złość okazało się, że żadnego nie miałam. Wróciłam do pokoju z pustymi rękami, ale zapowiedziałam Idzie, że odbijemy to sobie następnym razem. Dziewczyna jedynie się zaśmiała, a ja uśmiechnęłam się, widząc, że jej humor wrócił choć w jednej dziesiątej części.

- Pójdę już – powiedziała, wstając z łóżka, na którym leżałyśmy i zbierając swoje rzeczy. – Dziękuję ci za wszystko – szepnęła, przytulając się mocno do mnie.

- Pamiętaj, że mój telefon jest dostępny dwadzieścia cztery godziny przez siedem dni w tygodniu – przypomniałam jej, kiedy wychodziła.

W drzwiach minęła się z Damianem, który akurat wrócił z treningu.

- Kryzys? – zapytał ściszonym głosem, patrząc za moją przyjaciółką. Pokiwałam twierdząco głową, a on uśmiechnął się lekko. – Wiesz, Kuba też dziś nie był w specjalnie dobrym humorze. Powiedziałbym nawet, że co chwilę patrzył na trybuny z nadzieją, że kogoś tam zobaczy.

- Teraz się będą bawić w kotka i myszkę, kto ma zrobić pierwszy krok, kto ma przeprosić i takie tam – westchnęłam, zamykając w końcu drzwi. Ale zanim to zrobiłam, zauważyłam Kubiaka, który akurat wspinał się po schodach. Przystanęłam w drzwiach, spoglądając na niego i czekając aż mnie zauważy. W końcu podniósł głowę, a jego oczy spoczęły na mnie. Uśmiechnął się szeroko, po czym przywitał w typowy dla siebie sposób.

- Co tym tam jeszcze robi… - urwał, kiedy wyjrzał z kuchni i zobaczył mnie i Michała. – Mogłem się tego domyślić – wywrócił oczami.

Uśmiechnęłam się, nie odrywając ust od warg Michała. Chwilę później wyczułam, że on także się uśmiecha.

- Hej – powiedział Kubiak, kiedy już się od siebie oderwaliśmy, patrząc w dół na moją twarz.

- Hej – odpowiedziałam, opierając się o futrynę drzwi.

- Zamknijcie w końcu te drzwi, bo mi wieje po skarpetach! – krzyknął Damian z kuchni, a my spojrzeliśmy na siebie i parsknęliśmy śmiechem w tym samym momencie.

- Przyjdziesz do mnie? – zapytał przyjmujący, podchodząc bliżej mnie, choć nie sądziłam, że to w ogóle możliwe. Teraz nasze klatki piersiowe się ze sobą stykały, a ja mogłam z całą pewnością przyznać, że to przyjemne.

Kiwnęłam twierdząco głową, po czym wspięłam się na palce i dosięgłam jego ust, całując je lekko. W akcie odwagi przygryzłam nieco jego dolną wargę, po czym przejechałam po niej zębami. Zdecydowanie to był tylko akt odwagi, bo chwilę później kolorem przypominałam piwonię. Michał uśmiechnął się słodko, kiedy w odpowiedzi na jego pstryczek w nos, zmarszczyłam twarz.

I doprawdy byliśmy dorośli?

W końcu Kubiak ruszył na górę, a ja zamknęłam drzwi, żeby mi się brat nie przeziębił. Ruszyłam do swojego pokoju, gdzie przygotowałam na jutro plecak. Nie miałam nic więcej do zrobienia. Wzięłam do ręki telefon, żeby nie odcinać się całkiem od świata, po czym wyszłam z pokoju, zapowiadając Damianowi, że idę do Michała.

- Weź sobie klucze, bo możliwe, że pojadę do Marty. No chyba, że zajmiesz dzisiaj zaszczytne miejsce obok Miśka w jego łóżku – sugestywnie uniósł brwi.

- Ty za to na pewno zajmiesz zaszczytne miejsce w łóżku Marty, więc chyba nie mamy o czym mówić, prawda? – odparowałam z kpiącym uśmieszkiem.

- No, Młoda, zaczynasz się wyrabiać – zaśmiał się, a ja tylko przewróciłam oczami. – Miłej nocy! – zawołał jeszcze za mną, kiedy już zamykałam za sobą drzwi. Szybko wspięłam się piętro wyżej i chwilę później zapukałam do mieszkania Kubiaka. Otworzył mi chwilę później, uśmiechając się do mnie.

- Nie musisz pukać, kiedy tutaj przychodzisz –powiedział.

- Czułabym się, jakbym naruszała twoją prywatność, gdybym ot tak sobie weszła.

- Raczej nie paraduje nago po mieszkaniu – zaśmiał się.

- Raczej?

- Raczej.

- Aha – odpowiedziałam.

Tak, wiem, że powalam elokwencją.

Przełknęłam ślinę, bo atmosfera między nami napięła się w jednej chwili. Miałam nadzieję, że tego nie usłyszał, bo byłoby to co najmniej żenujące.

- Damian prawdopodobnie jedzie do Marty wieczorem – powiedziałam sama nie wiem, po co. Było to pierwsze zdanie, jakie przyszło mi na myśl, a musiałam coś powiedzieć, bo już nie potrafiłam dłużej wpatrywać się w czysty błękit oczu Michała. Bałam się, że zacznę się ślinić.

- Chcesz zostać na noc? – zapytał, a w jego głosie było coś więcej niż tylko radość. Jakby nadzieja? Albo oczekiwanie? To było absurdalne.

- Jeśli nie masz nic przeciwko – uśmiechnęłam się promiennie, chcąc go odrobinę przekupić, bo nie chciałam wracać do pustego, ciemnego i zimnego mieszkania. – Ale nie wzięłam żadnych swoich rzecz, więc będziesz musiał mi coś pożyczyć.

- O to się nie martw, koszulek mi nie zabraknie – zaśmiał się, kierując się w stronę salonu. I dzięki Bogu, że się ode mnie odwrócił, bo przynajmniej nie mógł dostrzec mojej twarzy, na której właśnie gościła dość nietypowa mina.

Tylko koszulek?

Poszłam za nim i usiadłam obok niego na kanapie. Oglądał właśnie Supernatural. Uśmiechnęłam się, bo jak widać zaraziłam go uwielbieniem do tego serialu. Tak właściwie to Michał nie wyglądał, jakby wzdychał do Jensena Acklesa, tak jak ja to niekiedy robiłam, ale oglądał z zaciekawieniem, co już i tak było sporym sukcesem.

- Co się tak uśmiechasz? – zapytał, oplatając moje ciało ramieniem i przyciągając mnie do siebie bliżej.

- Odruch bezwarunkowy na widok Deana – wskazałam głową na ekran, gdzie właśnie pojawił się wspomniany bohater.

- Na mój widok też masz taki odruch? – dopytywał dalej, rysując różne wzroki na moim ramieniu.

- Nie zauważyłam – droczyłam się z nim, mając nadzieję, że wyczuje moje intencje.

W końcu po co komu normalna rozmowa, skoro można się podroczyć? To zdecydowanie zabawniejsze.

- Chyba będę musiał nad tym popracować – mruknął i odwrócił moją twarz w swoją stronę, przerywając mi podziwianie Deana, po czym pocałował mnie z nieskrywaną namiętnością.

- Dziwne – stwierdziłam, kiedy już się ode mnie odsunął.

- Co? – wydawał się być zdezorientowany.

- Deanowi nigdy nie był potrzebny pocałunek… - załapał o co chodzi. Doskonale mogłam to zauważyć, bo w jego oczy przybrały złośliwy wyraz. Mogłam się spodziewać riposty za trzy, dwa, jeden…

- Dziwnie by było, gdybyś się przyssała do telewizora – powiedział po prostu.

I na tym skończyło się nasze droczenie, bo wpadłam w niekontrolowany śmiech, którego nie potrafiłam powstrzymać przez długi czas. A ilekroć spojrzałam na Michała, ponownie zaczynałam się  śmiać. W końcu się zmęczyłam. Bolał mnie brzuch, a łzy zdobiły policzki. Mimo to uśmiech na mojej twarzy pozostał.

- Już ci przeszło? – zapytał Kubiak, bardzo rozbawiony moją reakcją.

Pokiwałam tylko głową, opadając głową na jego ramię. Śmiech mnie wykończył. Już nawet nie miałam siły patrzeć na ekran, zresztą wolałam nie patrzeć, żeby znów nie parsknąć pod nosem. Zamknęłam oczy i wzięłam kilka głębokich oddechów.

- Nie zasypiasz jeszcze, co?

- Może troszkę – odpowiedziałam.

- Chodź, trzeba cię wykąpać – rzucił lekko, a moje serce zabiło odrobinę szybciej.

Oczywiście Michał nie miał niczego konkretnego na myśli. Po prostu pociągnął mnie w stronę sypialni, gdzie z szafy wyciągnął dla mnie koszulkę na przebranie. Podał mi ją, a ja z ulgą zauważyłam, że będzie sięgać mi przynajmniej do połowy uda. Mimo to zapytałam, czy nie miałby jeszcze jakichś spodenek. Przyglądał mi się przez chwilę, a potem wyciągnął z półki swoje treningowe spodenki.

- Mają sznurek w środku, więc nie powinny ci spadać – zaśmiał się, kiedy przymierzyłam je do swojego ciała i patrząc na niego, uniosłam brwi.

Weszłam do łazienki i ułożyłam wszystkie te rzeczy na półce, już śmiejąc się z tego, jak będę w nich wyglądać. Odwróciłam się w stronę umywalki, gdzie przemyłam twarz wodą, zmywając te śladowe ilości tuszu do rzęs i korektora. Umyłam jeszcze zęby, przy czym czule się uśmiechnęłam, bo zauważyłam zapasową szczoteczkę, która jakby tylko na mnie czekała, a potem ściągnęłam z siebie koszulkę.

- Przypomniałem sobie, że… - Michał urwał, kiedy mnie zobaczył. Chwilę wpatrywał się w moją twarz,  potem uniósł jeden kącik ust w górę ledwie zauważalnie. – Przyniosłem ci ręcznik – położył go obok kabiny prysznicowej, bym łatwo mogła go dosięgnąć, a potem podszedł do mnie i patrząc mi prosto w oczy, wyszeptał:

- Jesteś piękna.

Musnął moje wargi w pocałunku, a potem wyszedł z łazienki, zostawiając mnie samą i zastanawiającą się, dlaczego nawet nie próbowałam się zakryć? Ale to nie było ważne. Nie kiedy wszystko o czym mogłam myśleć to te dwa słowa, które przed chwilą wypowiedział.

Weszłam do kabiny i puściłam wodę. Chwilę tak stałam, pozwalając jej po mnie spływać, a potem chwyciłam gąbkę Michała i jego żel pod prysznic. Co jakiś czas przystawiałam gąbkę do twarzy, zaciągając się mocno zapachem jego żelu. To było zdecydowanie dziwne, ale ten zapach kojarzył mi się bezpośrednio z nim. Z jego ciepłem i bezpieczeństwem, jakie przy nim czułam. Użyłam również jego szamponu, by umyć włosy, a chwilę później wyszłam z kabiny i otuliłam się puszystym, białym ręcznikiem, który dla mnie przygotował.

Jego ubrania naprawdę śmiesznie na mnie wyglądały. Roześmiałam się głośno, kiedy zobaczyłam swoje odbicie w lustrze. Poskładałam szybko swoje ubrania i zwolniłam łazienkę w razie, gdyby Michał chciał się teraz umyć. Ruszyłam do sypialni, gdzie zastałam również przyjmującego. Spojrzał na mnie i widziałam, że bardzo starał się powstrzymać śmiech.

- Nie krępuj się – sama się roześmiałam. – Wiem, że wyglądam jak strach na wróble.

- Wyglądasz uroczo – podszedł do mnie i pocałował moje czoło. – Zaraz wracam.

Odłożyłam swoje ubrania na krzesło, po czym ruszyłam do salonu, gdzie został mój telefon. Zabrałam go ze sobą, bo musiałam rano wstać do szkoły.

Ułożyłam się wygodnie na łóżku i przy zgaszonym świetle czekałam, aż Michał położy się obok mnie. Byłam zmęczona, ale nie chciałam zasypiać, dopóki jego nie będzie obok. Wkrótce później pojawił się w pokoju. Uśmiechnął się, widząc, że jeszcze nie śpię. Położył się po drugiej stronie łóżka i wyciągnął rękę w moim kierunku, przyciągając mnie do siebie. Położyłam swoją głowę na jego klatce piersiowej, nie przejmując się zbytnio, że nie miał na sobie koszulki. Rękę przerzuciłam przez jego brzuch, a resztą ciała wtuliłam się w niego. Nakrył nas oboje kołdrą.

- Mogłabym się do tego przyzwyczaić – mruknęłam sennie.

- Do spania ze mną czy na mnie?

Parsknęłam cicho, ale nie odpowiedziałam. Podniosłam głowę, składając na jego ustach całusa.

- Dobranoc – mruknęłam.

- Dobranoc, kochanie – usłyszałam jeszcze zanim zasnęłam.

▪ ▪ ▪

To jeden z moich ulubionych rozdziałów SD. 

💙