07.

Ledwo weszłam do mieszkania, a już przede mną wyrósł Damian z groźną miną, którą starał się utrzymać na twarzy. A ja i tak dobrze wiedziałam, że udawał, bo w gruncie rzeczy nie mógłby być na mnie zły. Martwił się, ale nie był zły, dlatego uśmiech nie schodził z mojej twarzy nawet wtedy, kiedy brat próbował spiorunować mnie wzrokiem. Ostatecznie przytuliłam się do niego, przeprosiłam i pocałowałam w policzek na zgodę. A potem zrobiłam mu na kolację jajecznicę i konflikt zażegnany. Grunt to wiedzieć, jak wyjść z opresji.

Siedzieliśmy przy stole, kończąc kolację. A właściwie Damian jeszcze kończył, bo nałożył sobie trzy razy więcej ode mnie,  a ja sączyłam po trosze ciepłą herbatę z kubka. Panowała cisza, ale nie na długo, bo libero zapragnął wiedzieć, co robiłam przez całe popołudnie.

- Ida miała kryzys. Nie mogłam jej zostawić samej takiej załamanej – starałam się wyjaśnić ogólnikowo, o co chodziło, bez podawania jakichś szczegółów, za które Ida mogłaby mnie zabić. Ale ciekawska natura mojego brata dała o sobie znać i ciągle dopytywał, co się stało, że Ida miała kryzys. Postanowiłam mu powiedzieć, ale miał wcześniej przysiąc, że nie będzie w żaden sposób ingerował ani rozgadywał to, co usłyszy.

- Chodzi o to, że Ida zakochała się w Kubie Popiwczaku. – Na dźwięk nazwiska kolegi z drużyny, Damian najpierw wytrzeszczył oczy ze zdziwienia, a potem zrobił się jeszcze bardziej ciekawski.

- I jaki w tym problem? Przecież Kuba to fajny chłopak, nie wierzę, że olałby taką dziewczyną jak Ida – stwierdził po chwili, kiedy już przemyślał to i owo.

- Sęk w tym, że on wcale nie dał jej kosza. Nie miał do tego nawet okazji. Wiesz, że Ida ma swoje dziwne zasady. – Tu popatrzył na mnie wzrokiem mówiącym tyle, co ‘a ty to niby nie?’, ale nic nie powiedział, za co byłam mu wdzięczna. – Jedną z nich jest, że to facet ma robić pierwszy krok i zagadać, a nie na odwrót, co dla mnie jest zupełnie bezsensowne. Powiedziałam jej to, ale ona się upiera, że zrobi po swojemu. Proponowałam jej nawet, że ją przedstawię Kubie, bo w końcu się znamy, ale odmówiła. Potem chciałam ją na trening zabrać, żeby mogła z nim pogadać, ale znowu usłyszałam nie. A ja już nie potrafię patrzeć, jak ona wodzi za nim tymi swoimi zakochanymi ślepiami, a on zupełnie nie świadomy, co się dzieje, ją ignoruje. Nie potrafię, no.

Słowa wypływały ze mnie naturalnie, co dziwne, bo w końcu spowiadałam się bratu. Ale bardzo się przejęłam sytuacją Idy. To moja najlepsza przyjaciółka, była dla mnie wręcz jak siostra, której nigdy nie miałam, choć zawsze chciałam. Chciałam jej pomóc, bo zasłużyła na szczęście, ale jak miałam to zrobić, kiedy ona zabroniła mi się wtrącać? Mogłam ją jedynie wspierać i pocieszać, ale przecież ona się wkrótce załamie.

- To kiepsko. Może zamiast uświadamiać Kuby, co jest na rzeczy, po prostu zwróć jego uwagę na Idę? Tak, żeby sam ją zauważył, bez żadnych sugestii czy próśb. Wtedy zagada i będzie tak, jak ona chciała! – Damian wydawał się być tak dumny z siebie, że niewiele trzeba było, by się napuszył jak paw.

- A jak mam to, geniuszu, zrobić? Jak tylko podejdę do niego w szkole, to Ida zacznie sobie wyobrażać nie wiadomo co. – Pokiwałam ze smutkiem głową. To był dobry plan, ale nie zamierzałam łamać słowa, które dałam przyjaciółce. To była moja głupia zasada, że zawsze dotrzymuję słowa! Nie złamię obietnicy!

- Na praktykach! Po prostu z nim gadaj tak, jak zawsze, a potem wtrąć coś, że musisz zadzwonić do Idy, bo coś tam, coś tam. Wymyślisz coś. – Uśmiechnął się do mnie, kiedy rozważałam jego słowa. Może to nie był taki zły pomysł? Po prostu powiedziałabym, że muszę zadzwonić do przyjaciółki, bo się źle czuła. I tyle, bez żadnych opisów, chwalenia, czy czegoś innego. Tylko o niej wspomnę, a tym samym zwrócę na nią jego uwagę, bo na pewno zastanowi się, kim jest ta moja przyjaciółka. Tak. To był dobry plan.

- No braciszku! Nie wiedziałam, że ty taki obeznany w związkach jesteś! – pochwaliłam go, żeby się czasem nie pogniewał. – A jak tam ci się z Martą układa? – zapytałam, bo byłam ciekawa, czy nadal się spotykają.

Damian trochę się speszył i odwrócił wzrok, ale przycisnęłam go i wszystko wyśpiewał.

- Sam nie wiem. Na kolacji było wspaniale, ale nie wiem, co teraz. Mam ją gdzieś sam zaprosić, czy czekać na jej ruch? W sumie to niepotrzebnie robiłem sobie nadzieje, bo ona na pewno nie chciałaby ze mną być. – Posmutniał i jakby skulił się w sobie. Nie mogłam na to patrzeć. Powiedzcie mi, że mam jakiś kompleks Matki Teresy, że tak każdemu chcę pomóc, ale nie moja wina, że jak ktoś cierpi, to ja również cierpię.

- Dlaczego miałaby tego nie chcieć? Dała ci jakiś znak, czy co?

- W twarz mi tego nie powiedziała, ale kto chciałby być ze mną, co? Jestem siatkarzem, to się wiąże z ciągłymi wyjazdami i zmienianiem miejsca zamieszkania, co z kolei przeszkadza w założeniu rodziny, wybudowaniu domu i zasadzeniu drzewa. – Mówił to wszystko w jednym ciągu. Aż się przestraszyłam, że się zapowietrzy.

Ale jego słowa miały sens. Życie z siatkarzem to nie przelewki. Ja coś na ten temat wiedziałam. Najgorsze jest to, że jesteś już jakiś czas w jednym miejscu, zdążyłeś już zapuścić korzenie, nawiązać nowe znajomości, nawet przyjaźnie! A tu się okazuje, że znowu musisz to wszystko porzucić i jechać w nowe, nieznane miejsce.

Ale miłość zwycięży wszystko, prawda? Przynajmniej powinna, jeśli jest szczera i prawdziwa. Bo w miłości nie chodzi o to, by tkwić ciągle w jednym miejscu. Dom rodzinny to wspaniałe miejsce, ale jeśli się w nim mieszka przez całe życie i wcale nie opuszcza, to można z czasem przestać zauważać jego siłę i atmosferę.

- Kochasz ją? – zapytałam bezpośrednio. Co się będę w podchody bawić! Tu chodzi o szczęście mojego brata!

- Tak. – Spojrzał na mnie zaskoczony, ale jego odpowiedź była pewna. Nie zawahał się, nie powiedział, że ‘to skomplikowane’ albo ‘przecież znamy się tak krótko’. Jeśli się kocha, to się to wie.

- Pogadaj z nią. Powiedz jej, że traktujesz ją poważnie. Ale z drugiej strony nie możesz jej naciskać. Jeśli ci odpowie, że nie czuje tego samego do ciebie, będziesz musiał się z tym pogodzić. Możesz o nią walczyć, możesz próbować ją do siebie przekonać, możesz rozwiewać jej wątpliwości jedna za drugą, ale nie pozwól jej odejść, dopóki nie będziesz pewny, że zrobiłeś wszystko, by ją zatrzymać.

Sama nie wiedziałam, jak mogłam dawać mu takie rady miłosne, skoro moje życie towarzyskie leżało i umierało. Ale wszystko to, co powiedziałam, to była szczera prawda. Przecież nie powiedziałby jej ‘okej’, wzruszył ramionami i odszedł. To by oznaczałoby, że jej nie kochał.

- Mądrala – skwitował z uśmiechem i przytulił mnie do siebie. – Ale masz w cholerę racji, wiesz? Nie mogę się poddać, kiedy nie wiem, czy jeszcze nie mam jakiejś szansy. Dopóki nadzieja wciąż się tli…

- Do celu będziemy szli – dokończyłam.

To było nasze powiedzenie. Mama zawsze nas pocieszała tymi słowami, dawała nam tym samym wsparcie i siłę, której potrzebowaliśmy. Tęskniłam za nią. Tak bardzo mi jej brakowało. Kiedy jeszcze żyła, zawsze widziałam w niej anioła. Może dlatego, że miała piękne blond włosy? A może po prostu dlatego, że zawsze była taka kochająca, dobra, pomocna. Chyba nigdy się nie zdarzyło, by na mnie lub Damiana krzyczała. Jeśli coś przeskrobaliśmy, tłumaczyła nam, że źle zrobiliśmy i mówiła, że musimy przeprosić, byśmy nie stracili dobra, które w nas jest.

Momentalnie przypomniałam sobie sytuację z klatki, kiedy to Michał powiedział, bym więcej go nie przepraszała, bo robię to stanowczo za często. Naprawdę to robiłam? Nigdy nie zwracałam na to uwagi, po prostu nie chciałam wyjść na nieuprzejmą, czy niewychowaną, bo nie chciałam, by rodzice nawet po śmierci się za mnie wstydzili. Ale może bałam się czego innego. Może przepraszając tak często, chciałam się upewnić, że moje wewnętrzne dobro nadal jest na swoim miejscu? Chciałam być taka jak mama i do końca swoich dni nie stracić ani grama tej dobroci.

- Też za nimi tęsknię. – Damian ponownie mnie przytulił. – Szczególnie za tymi niedzielnymi śniadaniami.

Zaśmiałam się pod nosem.

Śniadanie w niedziele zawsze oznaczało jedno – naleśniki. I to zawsze tata je robił. Wstawał zanim ktokolwiek inny się obudził i smażył nam placuszki. Mamie zawsze przynosił jeden z napisem ‘kocham cię’ ułożonym z owoców bądź napisanych nutellą, a ona udawała za każdym razem, że się tego absolutnie nie spodziewała. To było takie cudowne, móc patrzeć na swoich rodziców, którzy po tylu latach nadal okazywali sobie miłość. Na tym opiera się idea rodziny. Rodzice uczą dzieci, co to znaczy kochać drugą osobę. Jeśli zrobią to odpowiednio, mogą być spokojni o swoje dzieci. Na pewno nie będą sprawiać innym cierpienia.

Łza wypłynęła z mojego oka nim zdążyłam ją niepostrzeżenie wytrzeć. Damian odsunął się delikatnie i przyjrzał mi się uważnie. Patrząc w jego oczy, nie potrafiłam powstrzymać wyrazu smutku, bólu i tęsknoty, które nadal odczuwałam, pomimo czasu, jaki upłynął. Ale co to są cztery lata? To tak właściwie nic w porównaniu z czternastoma latami pełnymi wspomnień, uczuć i miłości. Jak mogłam się pozbierać po tym, jak odebrano mi z dnia na dzień rodziców? Byłam jeszcze dzieckiem. Rozumiałam dużo, ale jak miałam dać sobie radę po takim wstrząsie? Jednego dnia jestem niezwykle szczęśliwym dzieckiem, a następnego niezwykle nieszczęśliwym. Ze skrajności w skrajność.

Damian próbował mnie uspokoić, ale ja potrzebowałam się wypłakać. Potrzebowałam wyrzucić z siebie to wszystko, mając przy tym czyjeś wsparcie. Gdybym była sama, nie dałabym sobie z tym rady. Miło było powspominać stare, dobre czasy, ale mimo to każde wspomnienie niosło ze sobą wszystko to, co czułam, kiedy dowiedziałam się o wypadku. A to za dużo emocji, by tak spokojnie je przyjąć.

Uspokoiłam się już, choć kilka łez w ciągu dalszy płynęło po mojej twarzy. Nie zwracałam na to uwagi. Po prostu wtulałam się w brata, który kołysał się lekko ze mną w ramionach, dając mi wszystko, czego potrzebowałam. Ciepło. Oparcie. Miłość. Wiarę w lepsze jutro. Nadzieję, że wszystko się ułoży. Siłę. Odwagę.

Trzask drzwi sprawił, że odskoczyłam od Damiana przestraszona.

- Przepraszam. Przychodzę nie w porę. Już sobie idę. – Michał wyglądał i brzmiał na zmieszanego. Plątał się, a to rzadkość u niego. Roześmiałam się, zwracając na siebie uwagę obu siatkarzy.

- Zostań. Zrobię herbatę.

Wycofałam się do kuchni, stawiając wodę i przygotowując kubki. Minutę później pojawił się Damian, pytając, czy na pewno wszystko ze mną w porządku. Zapewniał mnie, że Misiek się nie obrazi, jeśli go wywalimy.

Ale ja nie chciałam zostawać sama. Fakt, byłaby Damian, ale ta atmosfera już znikła. Ja poszłabym do siebie, on też i tyle z tego. Wolałam już towarzystwo, więc uśmiechnęłam się do brata i pokręciłam przecząco głową.

- Nie. Nie chcę, żeby wychodził. Nie zamierzam się już mazać, a wręcz potrzebuję trochę rozrywki.

- Jeszcze ci mało rozrywki na dziś? – zapytał, pijąc do mojego wyjścia z Idą.

- Przyzwyczajaj się. Będzie tylko gorzej. – Ze śmiechem wzięłam dwa kubki i ruszyłam do salonu, gdzie siedział Michał. Popatrzył na mnie w momencie, w którym się zaśmiałam, jakby pytał mnie, czy naprawdę nie miałam nic przeciwko jego obecności. Uśmiechnęłam się do niego uspokajająco i postawiłam przed nim kubek z ciepłym napojem.
To go chyba przekonało.

Miałam dodać w czwartek, bo wtedy wypada dwudziesty piąty, ale pewna osóbka (chwała, cześć i uwielbienie dla ciebie!) przypomniała mi, że dzisiaj urodziny ma Michał Kubiak! Takiej okazji nie mogłam przegapić, no. Dlatego rozdział wcześniej, choć akurat w tym nie ma aż tak dużo Kubiego.. No cóż, w innych będzie. ;D