25.

Od samego południa krzątałam się po domu z uśmiechem na ustach. Nie potrzebowałam wiele czasu, by naładować baterię po imprezie sylwestrowej, bo nie wróciłam ani pijana, ani bardzo zmęczona. Tak właściwie, to nie miałam ochoty na sen. Rozpierała mnie energia i raczej ciężko mi się dziwić. Ta noc… Była najpiękniejsza w moim życiu. Weszłam na tę salę jako dziewczyna, lekko zagubiona w tym, co czuje, a wyszłam jako młoda kobieta, żyjąca w zgodzie z własnymi uczuciami.

Łóżko pościeliłam po zaledwie pięciu godzinach snu, a czułam się niesamowicie wyspana. Musiałam zachowywać się cicho, bo Damian nadal odsypiał procenty, zalegające w jego krwi. Wykorzystałam ten czas na lekkie ogarnięcie salonu i swojego pokoju, gdzie, po wczorajszej bieganinie podczas przygotowywania się do wyjścia, pozostał niemały bałagan. Szybko się z tym uwinęłam, umilając sobie ten czas głośną muzyką puszczoną w słuchawkach. Myślami byłam jednak daleko. W głowie raz jeszcze przeżywałam wszystko to, co wydarzyło się dnia wczorajszego, a miałam dużo materiału do analizy. W końcu jednak doszłam do momentu, w którym Michał, robiąc za kierowcę, odwiózł nas wszystkich do mieszkania. Najpierw oczywiście pomógł Damianowi znaleźć się w swoim łóżku, bo mój brat na sam koniec pozwolił sobie na więcej luzu, źle oceniając swoje możliwości. Ja sama szłam z tyłu, nie spiesząc się nigdzie. Stanęłam w drzwiach mieszkania akurat w momencie, w którym Kubiak z niego wychodził. Pamiętam bardzo dobrze tę niepewność, co powinnam zrobić, jak się zachować. Nie wiedziałam, czego oczekiwał Michał, ale on chyba nie liczył na zbyt wiele. Przygarnął mnie w swoje ramiona, tuląc mnie do siebie i dziękując za cudowną noc. Uśmiechnęłam się szeroko, kiedy pocałował mnie w czoło, trzymając dłonie na moich policzkach. Wtuliłam się w jego dotyk, a kiedy odsunął się odrobinę, ja pocałowałam go czule w policzek, szepcząc życzenia dobrej nocy. Chwilę jeszcze patrzyliśmy sobie w oczy, a w następnej już zamykałam za sobą drzwi. O które się od razu oparłam, mając wrażenie, jakby serce chciało opuścić moje ciało i pobiec za Michałem. A może to nie było pragnienie serca, a każdej mojej komórki ciała? Ciężko to stwierdzić.

Przerwa świąteczna już się właściwie kończyła, a na jej miejsce miały wrócić treningi, szkoła, sprawdziany i nauka do matury. Nie miałam nic przeciwko temu, ale rozleniwiłam się przez te kilkanaście dni. Zaparzyłam sobie ciepłą herbatę i usiadłam w salonie, rozkładając obok siebie stertę książek, zeszytów i notatek. Skoncentrowałam się na czytanych formułkach i informacjach, nie zauważając jak czas biegnie dookoła mnie. Dopiero kiedy naszła mnie niepohamowana chęć na herbatę, którą już dawno wypiłam, zrobiłam sobie małą przerwę. Weszłam do kuchni i zatrzymałam się zdumiona widokiem, jaki zastałam. Damian siedział razem z Michałem przy stole. I czy to, że nie zauważyłam, kiedy mój własny chłopak przyszedł, czyniło mnie okropną dziewczyną?

Otrząsnęłam się szybko, podchodząc do przyjmującego i składając na jego policzek mały pocałunek na powitanie. Damiana zignorowałam, co oczywiście zaraz mi wypomniał, i postawiłam sobie wodę na kolejną herbatę.

- Ja się naprawdę dziwię, że te książki nie mają cię już dość – dogryzał mi brat. – Gdybym był na ich miejscu, na twój widok uciekałbym ile tylko sił w nogach.

- Widzisz, braciszku, ja mam większe ambicje niż zdać na styk maturę – odparowałam ze słodkim uśmieszkiem na ustach, siadając między nimi. – Długo już tu siedzisz?

Popatrzył na zegar elektryczny na kuchence.

- Tak z pół godziny.

Damian prychnął pod nosem, wywracając oczami.

- Półtorej, chciałeś powiedzieć – dorzucił wyraźnie zirytowany.

Nie spuszczałam wzroku z twarzy Michała, zauważając jak lekko się zmieszał na słowa mojego brata. Pierwszy raz widziałam u niego taką reakcję, nic więc dziwnego, że wpatrywałam się w niego jak cielę w malowane wrota.

- Czy ktoś może mi podać cukier? – zapytał Damian, stukając palcami o blat ze zniecierpliwienia.

Ja zajęta byłam podziwianiem niespotykanego u Kubiaka zachowania, a on był zbyt zajęty wpatrywaniem się we mnie, choć nie miałam pojęcia, co było jego wytłumaczeniem. Koniec końców Damianowi nikt cukru nie podał, choć oczywiście, gdyby tylko podniósł tyłek, sam by bez problemu dosięgnął.

- Stoi obok ciebie, Kubiak – przeciągnął ostatnie słowo, szukając uwagi, jednak jej nie znalazł. Głośniej uderzał palcami o blat stołu. – Halo, halo, ja tu jestem – zironizował.

W dalszym ciągu nie zwracaliśmy na niego uwagi, co bardzo mu się nie spodobało. Wstał energicznie, nie przejmując się hałasem, jaki wydały nogi krzesła szurające o płytki na podłodze.

- Czuję się ignorowany. Wychodzę – rzucił ostro, ubierając się w pośpiechu i wychodząc z mieszkania, trzasnąwszy drzwiami.

To nadal nie zwróciło naszej uwagi. Jeszcze przez chwilę wpatrywaliśmy się z uśmiechami w siebie, ale przerwałam tę niesamowitą chwilę, bo przypomniałam sobie o bałaganie książkowym, jaki zostawiłam w salonie. Podniosłam się z miejsca i uprzątnęłam szybko porozrzucane kartki. Ułożyłam je w stosie na biurku i wróciłam do kuchni, nikogo w niej nie zastając. Ze zmarszczonymi brwiami wróciłam się do salonu, gdzie zauważyłam Michała majstrującego przy DVD.

- Siadaj, zaraz włączę film – uśmiechnął się do mnie przelotnie.

- Nie macie dzisiaj treningu? – zapytałam, choć nie chciałam, by jednak się okazało, że tak.

- Mieliśmy o 14. Zaraz po nim przyszliśmy z Damianem tutaj.

- Zastając mnie z nosem w książkach – mruknęłam zła na siebie, że musiał tyle czekać. – Przepraszam. Kiedy zabieram się za naukę, wyłączam się całkowicie – zwiesiłam głowę.

Michał usiadł obok mnie i chwycił mój podbródek, unosząc moją twarz w górę.

-Nie przepraszaj mnie za to, że podchodzisz do życia poważnie i stawiasz naukę na pierwszym miejscu. Nie mogę ci przecież zabronić się uczyć, tym bardziej, że przed tobą ważne egzaminy. Kim bym był, gdybym miał do ciebie pretensje?

Pogładził mój policzek, a ja wtuliłam się w jego dotyk.

- Ale nie przyszedłeś tu, by patrzeć na największego kujona świata.

- Przyszedłem tu dla ciebie, by móc spędzić z tobą choć trochę czasu. A nie po to, by odciągać cię od nauki. Może i jesteś kujonem, ale za to moim – powiedział i ucałował moje czoło.

Niesamowite ciepło rozlało się po moim wnętrzu, kiedy nazwał mnie swoją. Nawet nie marzyłam o tym, by usłyszeć takie słowo z jego ust. Wtuliłam się w niego, wiedząc, że zawsze mogę na niego liczyć.

Michał był moją ostoją. Był osobą, której powiedzieć mogłam wszystko i zawsze miałam pewność, że będzie próbował mi pomóc, że da dobrą radę. Nie sądziłam, że w tak krótkim czasie stanie się tak ważną częścią mnie. A właśnie tak było. Znaliśmy się długo, wiedzieliśmy o sobie dość sporo, choć zawsze pozostawały między nami sprawy, o których nigdy nie słyszeliśmy, a mimo to przytulałam się właśnie do niego, czując się bezpieczna jak nigdy, czując jego ciepło, które potrafiło leczyć, jak najdroższy medykament świata. Byłam szczęśliwa. I potrzebowałam jeszcze kilka razy sama się zapewnić o tym, że Michał był mój, że byliśmy razem, że to właśnie on stał się całym moim światem. Bo nadal nie wierzyłam, że ten piękny sen, to rzeczywistość.

Usiedliśmy na kanapie. Wtuliłam się w siatkarza siedzącego obok i wlepiłam wzrok w ekran telewizora, na którym pojawiały się pierwsze napisy siódmej części ‘Szybkich i wściekłych’. Nagle zdałam sobie sprawę, że oboje przejawialiśmy niespotykane zamiłowanie do filmów akcji, w których główną rolę grały szybkie samochody. Zaśmiałam się pod nosem, zwracając na siebie uwagę Michała, ale pokręciłam tylko głową, mając na myśli, że to nic ważnego.

W pewnym momencie, chociaż film by ciekawy, zaczęłam odpływać myślami w nieznane. I to dosłownie w nieznane, bo rozmyślałam o tym, czego o Kubiaku nie wiedziałam. Nie wiedziałam, jak zaczęła się jego przygoda z siatkówką. Może to banalne, ale byłam ciekawa. Nie wiedziałam, jaki był w czasach swojej młodości. Nie wiedziałam, jak układały się jego relacje z Błażejem i rodzicami. Tak właściwie to znałam tylko teraźniejszego Michała. Nie tego małego Kubiaka, który na pewno nigdy nie mógł wysiedzieć na jednym miejscu.

Oparłam głowę na jego ramieniu, zadzierając ją nieco w górę i wpatrując się w jego twarz. Szukałam na niej oznak małego Michałka, ale czas zatarł prawie wszystkie ślady. Jedynie odrobinę młodzieńcze rysy twarzy nie dały mu się poskromić i nadal pozostawały niezmienione, pozwalając mi dostrzec w siedzącym obok mnie mężczyźnie echo dziecka, jakim był dawniej.

- Podziwiasz? – usłyszałam zachrypnięty głos Michała, który ani na moment nie oderwał oczu od ekranu.

- Myślę – odpowiedziałam, choć nie mogłam nie przyznać Michałowi racji, bo przy okazji również podziwiałam.

- Powiesz mi o czym? – zapytał, przyciągając mnie odrobinę mocniej do siebie.

- O tobie. – Zabrzmiało to tak zwyczajnie, jakbym wcale nie przyznała, że moje myśli zajmowała stale jedna i ta sama osoba.

Zaśmiał się cicho, w końcu obdarzając mnie swoim spojrzeniem. Uniósł brwi, ale uśmiech pozostał na jego twarzy.

- A właściwie o twoim dzieciństwie, jeśli mam być dokładniejsza.

- Muszę zakazać mamie wyciągania starych albumów ze zdjęciami, kiedy już cię tam zabiorę – zaśmiał się, zauważając, jak bardzo się spięłam na myśl o wizycie w Wałaczu. – Tylko mi nie mów, że się denerwujesz? Przecież cię już znają. – Objął mnie mocniej, prawie wciągając na swoje kolana, i ucałował mój policzek.

- Znają mnie, co nie znaczy, że widzą jako odpowiednią kandydatkę na twoją dziewczynę – wykrztusiłam lekko drżącym głosem.

Może niepotrzebnie panikowałam, kiedy nie było ku temu powodów. Może za bardzo wybiegałam w przyszłość. Ale dopiero uświadomiłam sobie, że nasz związek nie jest tylko nasz. Inni ludzie też będą się nim interesować. Przykładowo rodzice Michała pewnie marzą o idealnej synowej. A czy ja jestem idealna? Ale nie tylko rodzina Kubiaka będzie mnie oceniać. Nadal pozostają jego koledzy z PlusLigi czy reprezentacji, pozostaje moja własna rodzina – gderliwa Krystyna i wyjątkowo dbający o moje dobro Andrzej (który w stosunku do własnych dzieci już nie był tak opiekuńczy). Pozostawały również fanki, realne zagrożenie dla mojego życia. Przecież bywałam na meczach. Widziałam na własne oczy te hordy kibiców (w szczególności płci żeńskiej), które niezależnie od wieku okrążały Michała ciasnym kręgiem po każdym meczu.

- Jeśli wymiękasz jeszcze przed ich spotkaniem, to chyba rzeczywiście powinienem przemyśleć to jeszcze raz… - odparł z poważną miną, sprawiając wrażenie, jakby naprawdę miał wątpliwości. Ale oczy go zdradzały. Nie lśniły tak, kiedy był poważny. Roześmiał się głośno, kiedy z głośnym ‘Ej!’ uderzyłam go łokciem w żebra. Śmiał się nadal, co sprawiło, że uderzyłam go kolejny raz. I kolejny. I następny. Przestałam w momencie, kiedy unieruchomił mi ręce, zaciskając dłonie na moich nadgarstkach. Zachwiałam się, tracąc równowagę, przez co wylądowałam na Michale. Zaskoczona spojrzałam w jego oczy, które nagle znalazły się w niedalekiej odległości od moich. Dzieliło nas ledwie kilka oddechów. Próbowałam się podnieść lub chociażby skulać z niego, ale unieruchomione w jego żelaznym uchwycie ręce, skutecznie mi to uniemożliwiały. Wzrok instynktownie opadł na jego spierzchnięte usta, po których dla nawilżenia przesunął językiem. Jak zahipnotyzowana wpatrywałam się w niego, nie zauważając nawet, kiedy nasze twarze zbliżyły się do siebie.

Czekałam na ten moment całe osiemnaście lat. Tyle razy go sobie wyobrażałam. Tak bardzo chciałam już poznać to magiczne uczucie, o którym tyle naczytałam się w książkach. Ale zanim moje wargi złączyły się z wargami Michała, poderwałam się z miejsca, słysząc wykrzyczane przez Damiana przekleństwo, kiedy uderzył się łokciem o drzwi. Michał puścił mnie momentalnie, a ja w równie krótkim czasie znalazłam się na drugim końcu kanapy, wpatrując się zmieszana we własne kolana.

Damian raźnym krokiem wszedł do salonu, a widząc nas, przybrał obrażoną pozę.

- Nadal zamierzacie mnie ignorowa… - urwał, kiedy zauważył, że atmosfera między nami była tak gęsta, że można by ją tasakiem potraktować. – Co z wami?

Nieświadomy zupełnie, do czego prawie doszło między nami przed chwilą, wpatrywał się bacznie najpierw we mnie, a potem w Kubiaka. Odchrząknęłam znacząco, czując się jak przyłapana na ściąganiu przez nauczyciela (co wydawało mi się naprawdę zawstydzające), zrywając się na nogi, jednocześnie pragnąc uciec jak najdalej stąd.

- Film się już skończył, a ja naprawdę muszę się przygotować na jutro do szkoły – rzuciłam i posyłając Michałowi ostatnie, nieco zamglone spojrzenie, prawie sprintem rzuciłam się w stronę swojego pokoju. Zamknęłam za sobą drzwi i przylgnęłam do nich na sekundę, zastanawiając się, czy naprawdę prawie pocałowałam Michała, czy to był tylko sen na jawie?

A/n: Damian się obraził XD Znowu raczej pobieżnie sprawdzony, także uprzedzam, że mogą się zdarzyć błędy. Sabina uciekła - czy słusznie? Jak myślicie? ;D

xxx