27.

Pierwszy raz przebierałam się tak długo. Zazwyczaj zajmowało mi to ledwie dziesięć minut. A dziś tyle samo zajęło mi samo siedzenie na ławce i wpatrywanie się w ścianę, szczerząc się jak głupi do sera. W końcu przemogłam się i przebrałam w suche rzeczy, wrzucając szkolny strój kąpielowy do kosza na pranie. Nie miałam pojęcia, czy sprzątaczka już dziś go opróżniała. Miałam nadzieję, że nie.

- Sabina? – usłyszałam zza drzwi głos Michała.

Momentalnie spięłam się, jakby przyłapał mnie na ciągłym rozpamiętywaniu pocałunków, jakimi mnie dzisiaj obdarzył. Ale był na zewnątrz, nie mógł wiedzieć. Odpowiedziałam mu, że może wejść. Nie chciałam, żeby tkwił na korytarzu sam, kiedy musiałam jeszcze wysuszyć włosy. Wszedł do niezbyt wielkiego pomieszczenie i od razu uśmiechnął się na mój widok.

- Nie wysuszyłeś włosów – upomniałam go. W rzeczywistości wyglądały, jakby dwa razy przetarł je ręcznikiem; były nadal mokre i każdy układał się na inną stronę. W odpowiedzi wzruszył jedynie ramionami i uśmiechnął się rozbrajająco. – Nie wyjdziesz stąd z mokrymi włosami. Lorenzo by mnie zabił.

- A Damian zabiłby mnie. – Wziął do ręki kosmyk moich, również mokrych, włosów i połaskotał mnie nim po twarzy. Zmarszczyłam nas, czując drapanie na policzku, ale chwilę później zaśmiałam się radośnie.

Michał pociągnął mnie za rękę w stronę najbliższej suszarki do włosów. Wziął wężyk do ręki i zabrał się za suszenie moich włosów. Zdziwiłam się lekko, ale kiedy przeczesał moje włosy palcami, poczułam dreszcz, przechodzący po całym ciele. Miałam nadzieję, że tego nie zauważył. Odwróciłam się plecami do niego, odchylając głowę do tyłu. Czułam się niezwykle odprężona. Nawet nie wiedziałam, kiedy zamknęłam oczy. Gdybym była kotem, zaczęłabym mruczeć z przyjemności.

- Tylko nie zasypiaj – zaśmiał się Kubiak, dmuchając mi ciepłym powietrzem w twarz.

Walnęłam go za to łokciem w brzuch, a przynajmniej tak sądziłam, bo uderzyłam na oślep. Roześmiał się raz jeszcze, a kiedy nie reagowałam, odwrócił mnie przodem do siebie. Zmusił mnie, bym popatrzyła w jego oczy, kładąc dłonie na moich policzkach, a potem pocałował mnie. Z początku powolny i lekki pocałunek, zmienił się w mocny, gwałtowny. Zatraciłam się w nim. Do czasu aż usłyszeliśmy chrząknięcie dochodzące z niewielkiej odległości.

- Ja się o ciebie zamartwiałem, a tu się takie rzeczy wyrabiają. No ładnie. – W jego głosie brzmiała nutka śmiechu. I chociaż wiedziałam, że akurat Konrad nie będzie mi prawił morałów, tak liczyłam się z tym, że swoimi głupimi aluzjami i żarcikami nie da mi żyć przez najbliższy miesiąc.

Jęknęłam przeciągle i oparłam się czołem o michałową pierś, chowając się skutecznie przed wzrokiem trenera.

- Dobra, dobra, dziewczyno. Bo się ze wstydu spalisz. Już mnie nie ma. Nic nie widziałem – zaczął się wycofywać z korytarza w stronę wyjścia. – Możecie wrócić do tej jakże przyjemnej czynności, którą wam przerwałem. – chwycił już za klamkę drzwi, ale jeszcze odwrócił się w naszą stronę. – Mam tylko nadzieję, że w basenie nie zalegają żadne żyjątka, co?

Jęknęłam, zupełnie zażenowana tym, co Konrad zasugerował. Natomiast trener wybuchnął śmiechem, zanikając za drzwiami. Nie miałam odwagi podnieść głowy i spojrzeć na Michała. On natomiast rozumiał mnie lepiej niż przypuszczałam. Objął mnie ramionami i dał mi chwilę, bym się trochę uspokoiła. Odsunęłam się od niego z lekkim śmiechem, którym próbowałam zamaskować wstyd. Odwróciłam się tyłem do niego, kontynuując suszenie włosów, a w rzeczywistości unikając jego wzroku, który czułam na sobie tak czy siak. Ale Michał to Michał. Ułożył swoje dłonie na moich, zatrzymując je w miejscu. Chwycił suszarkę i odłożył ją na miejsce, po czym raz jeszcze odwrócił mnie w swoją stronę. Wgapiałam się w podłogę, licząc pęknięcia na kafelkach. Ale na to również mi nie pozwolił.

- Popatrz na mnie, Sabina.

Moje imię w jego ustach brzmiało tak łagodnie, tak delikatnie, ale nie potrafiłam na niego spojrzeć. Ani się mu oprzeć. Popatrzyłam na niego. A on wpatrywał się w moje oczy z takim uczuciem, że zaparło mi dech. Rozszerzonymi źrenicami wpatrywałam się w jego piękne oczy i czułam się tak, jakby nic innego się nie liczyło. I być może właśnie tak było. Bo dlaczego niby miałaby mnie obchodzić jakaś głupia aluzja Konrada? Dlaczego miałabym się przejmować jego gadaniem, skoro miałam przy sobie Michała, który patrzył na mnie w ten sposób? A innym guzik do naszego uczucia.

Wspięłam się na palce i musnęłam jego usta.

I tyle. Nie musiał nawet nic mówić. Jego oczy powiedziały mi wszystko.

Do mojego mieszkania wpadliśmy wśród głośnego śmiechu. Zdezorientowany Damian aż wyjrzał z kuchni, by pokazać nam, jak bardzo się nas nie spodziewał. Tym bardziej w dobrych humorach. Podeszłam do brata i przytuliłam się do niego.

- Przepraszam za ranek. Nie chciałam być aż tak opryskliwa, ale miałam straszny humor – powiedziałam szczerze.

- I już go nie masz? – zapytał ostrożnie.

- Nie. Możesz spać spokojnie. Na pewno nie napadnę cię z nożem w ręce.

Zaparzyłam nam herbatę i chwilę posiedzieliśmy, tak zwyczajnie rozmawiając o wszystkim i o niczym. Ale wszystko kiedyś się kończy.

- Zbieramy się na trening, szwagier – rzucił Damian ze śmiechem. Uniosłam brew, patrząc na niego, ale zupełnie się tym nie przejął. Wyszedł do swojego pokoju, by wziąć torbę z rzeczami.

- Ma rację. Musimy już lecieć.

Nie chciałam zostać w mieszkaniu sama. Prawdopodobnie mogłabym się zająć nauką, ale chwilowo miałam jej dość. Wolałabym zabrać się razem z nimi. I tak też postanowiłam zrobić. Paweł na pewno ucieszy się z niezapowiedzianej wizyty, a ja mimo wszystko czegoś się nauczę. Uśmiechnęłam się szeroko , powiedziałam Michałowi by poczekał na mnie przed blokiem i zniknęłam w swoim pokoju, jak chwilę wcześniej mój brat.

Zabrałam jedynie torebkę z telefonem i dokumentami. Nic więcej nie było mi potrzebne. Ale przypadkowe spojrzenie w lustro przekonało mnie, by poćwiczyć trochę cierpliwość Michała i doprowadzić swoją twarz do stanu względnej używalności. Szybko, ale nadal precyzyjnie, wytuszowałam rzęsy, zakryłam zaczerwienienia podkładem, a usta posmarowałam pomadką ochroną, która połyskiwała delikatnie. Zadowolona z efektu uśmiechnęłam się do siebie i skierowałam do pokoju Damiana, by powiadomić go o moich planach.

- Damian? – zaglądnęłam do pokoju, szukając wzrokiem brata. Znalazłam. Akurat wyczołgiwał się spod łóżka, gdzie pewnie szukał swoich ochraniaczy. Parsknęłam pod nosem. – Stwierdziłam, że wstąpię dzisiaj do Pawła.

- Okej, poczekaj chwilę. Znajdę tylko ten przeklęty ochraniacz i możemy jechać – powiedział, nie podnosząc na mnie wzroku.

- Nie musisz się spieszyć. Pojadę z Michałem.

Damian jakoś dziwnie spiął się na moje słowa. Przez chwilę zastygł w bezruchu, a potem spojrzał na mnie mętnym wzrokiem. Ale nic nie powiedział. Wzruszył jedynie ramionami i wrócił do przerwanej czynności, zostawiając mnie zdezorientowaną.

Wyszłam z pokoju libero, a chwilę później również z domu, zostawiając zamknięcie mieszkania na głowie Damiana. Byłam nieco roztargniona, schodząc po stopniach na dół, więc nie dziwiłam się zbytnio, kiedy postawiłam stopę zbyt daleko, tak, że w rezultacie ześlizgnęła się na kolejny schodek, wyrywając mnie z głębokiego zamyślenia. Nie straciłam na szczęście równowagi, ale zwróciłam na siebie uwagę Michała, który bardzo szybko mnie przejrzał.

- Co się stało? – zapytał, podchodząc bliżej i biorąc mnie pod rękę.

Zastanowiłam się nad odpowiedzią. Bo tak właściwie to nie wiedziałam, co się stało. O co chodziło Damianowi? Przecież nigdy nie reagował tak, kiedy mówiłam mu, że jadę na moje niepisane praktyki z Pawłem.

Ale tu wcale nie chodzi o Pawła. Podpowiedział mi mój rozum. I miał racje. Chodziło o Michała. Chodziło o to, że to z Damianem zawsze jeździłam na praktyki. To on był moim osobistym szoferem, moim przyjacielem, moim przewodnikiem po życiu. A teraz miałam od tego Michała. On zastąpił Damiana, dla którego nie miałam już tyle czasu, co wcześniej.

Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że mógł się poczuć trochę odrzucony. Tak bardzo mi pomagał, kiedy męczyłam się ze swoim uczuciem. Starał się mnie wspierać, był ramieniem, na którym mogłam się wypłakać. Podsuwał mi też dobre rady, na których całkiem nieźle wyszłam. I może teraz żałuje, że był taki pomocny, bo ma mnie mniej dla siebie.

Ale ja też miałam go mniej. Chociaż nie czułam się o to zazdrosna. Nie miałam czasu, bo wypełniał go Michał. A Damian z Martą nie mógł się tak często spotykać. Dziewczyna mieszkała poza Żorami i nie zawsze miała czas na dojazd. Poza tym studiowała. Ciężko pogodzić miłość z nauką i odległością. Marta coś o tym wiedziała. A ja miałam się dopiero przekonać, jak to jest. I wcale mnie to nie napawało optymizmem.

- Nie, nic. Damian czuje się trochę przeze mnie niedopieszczony. Muszę mu jakąś dobrą kolację ugotować – obróciłam wszystko w żart, ale nie zamierzałam tak tej sprawy zostawić.

- Jedziemy? – popatrzył na mnie ciepło, a ja uśmiechnęłam się w odpowiedzi, kiwając potakująco głową.

Przy nim wszystko było takie łatwe.

Po wejściu na halę musieliśmy się rozdzielić. Michał pocałował mnie krótko, ale z uczuciem, wzbudzając wiwatujące okrzyki u swoich kolegów z drużyny, którzy akurat przechodzili korytarzem. Zbył to milczeniem, ale uśmiechnął się do mnie pięknie i puścił mi oczko. Zaśmiałam się, kręcąc głową nad jego zachowaniem, po czym skierowałam się do gabinetu Pawła.

Fizjoterapeuta była zaskoczony moim widokiem. Najwyraźniej nie spodziewał się mojej wizyty w najbliższym czasie.

- A co z maturą? Nie zaniedbuj nauki! Musisz mieć jak najlepszy wynik, żeby cię z pierwszego miejsca przyjęli na AWF! – zaśmiał się głośno, a ja mu zawtórowałam.

- Na AWF, tak? A więc decyzja już została podjęta i to bez mojej zgody? – odparowałam, unosząc brwi.

- Rozważ wszystkie plusy i minusy i wyjdzie na to samo. Tutaj czekają na ciebie powabne męskie ciałka, spragnione twojego dotyku! No gdzie będzie ci lepiej?

Uwielbiałam żartować z Pawłem. Dzięki niemu jeszcze nie zwariowałam i wciąż miałam dystans do sytuacji. Inaczej już dawno rzuciłabym swoje plany i zdecydowała się na coś całkowicie innego, bylebym tylko nie musiała podejmować tej decyzji.

- To chyba jeden z minusów, nie sądzisz? Michał byłby gotów pilnować mnie przez dwadzieścia cztery godziny na dobę.

- Nie pomyślałem o tym. Z resztą co tam Michał! Miałabyś do dyspozycji całą drużynę. To plus – puścił mi oczko, a ja zaśmiałam się głośno.

Nareszcie zabraliśmy się za papierkową robotę. Parę kartek do uzupełnienia, kilka pieczątek do przybicia, kila dokumentów do podpisania. Ja oczywiście swojego podpisu złożyć tam nie mogłam, ale zajęłam się segregowaniem tych wszystkich papierów z biurka Pawła. Byłam pewna, że jeszcze parę dni, a samoistnie zaczęłyby spadać na podłogę, tworząc piękny, śnieżnobiały dywan.

- Po co ci tutaj metryki zawodników? – zapytałam, zauważając szczegółowe notatki na temat każdego z siatkarzy. Wzrost, waga, zasięg, a nawet hobby. Zwykle takie papiery leżały w jednej z teczek, gdzieś na półce, niepotrzebne nikomu.

- Przeprowadzaliśmy ostatnio bilans. Musiałem porównać wyniki. – przerwał na chwilę, skupiając się na wypełnianiu jakiejś tabeli. – Przy okazji utuczyłaś Damiana, wiedziałaś o tym?- zaśmiał się.

- Co? – uśmiechnęłam się szeroko. – Przecież ja mu do jedzenia same marchewki daję. Razem z brokułem.

- Wierzę – mrugnął do mnie. – W takim razie chyba sporo przypakował. W końcu będzie miał kaloryfer na brzuchu – zaśmiał się.

Pokręciłam głową rozbawiona, ale w duchu faktycznie zanotowałam sobie, żeby przestać zapychać się jakimiś pieczonymi kurczaczkami. Szykował się powrót do gotowanych warzywek, bo potem będę musiała wysłuchiwać, jak to pilnuję brata.

- Leć na trening. Ja tak nie mam teraz nic ciekawego do zrobienia, oprócz tych zupełnie nieciekawych papierzysk. Powspieraj trochę Kubiaka, to może znowu go trener pochwali za dobrą grę.

- Kubiak zbiera pochwały? Niemożliwe.

- A jednak. Lorenzo ostatnio bacznie mu się przypatruje. I chyba bardzo go cieszy to, co widzi – Paweł spojrzał na mnie znacząco, a ja zarumieniłam się lekko i wyszłam, zamykając za sobą drzwi.

Skierowałam się na halę, gdzie po cichutku wślizgnęłam się na trybuny. Niby miałam pozwolenie od trenera, no ale nie chciałam rozpraszać siatkarzy swoją obecnością. Planowałam usiąść gdzieś na samej górze i spokojnie się przypatrywać, ale zauważyłam znajomą postać siedzącą zaraz przy płycie boiska. Z wrażenia aż się zatrzymałam. Miałam wrażenie, że jednak mi się przywidziało, ale nie. To była Ida. Ta sama, która odmawiała za każdym, kiedy próbowałam zaciągnąć ją na trening Jastrzębiaków. Zeszłam na sam dół i przysiadłam obok niej, nie spuszczając wzroku z jej twarzy. Musiała to wyczuć, bo odwróciła się w moją stronę, przez chwilę mierzyłyśmy się wzrokiem, a potem odpowiedziała na moje niezadane pytanie wzruszeniem ramion. Telepatia.

Nie skomentowałam tego, po prostu uśmiechnęłam się, widząc, jak wzrok mojej przyjaciółki raz po raz ucieka w stronę pewnego młodego libero, który z niezwykłym poświęceniem wyłapywał każdą piłkę. Zakochani.

Mój wzrok również ciągle uciekał w stronę jednej osoby. Pewnego wysokiego bruneta z trzynastką na plecach, który właśnie wbił imponującego gwoździa. Przypomniały mi się słowa Pawła, że Lolo obserwuje Michała i chciałam sprawdzić, czy to rzeczywiście prawda. Spojrzałam w stronę trenera, który akurat rozmawiał ze swoim zastępcą, zerkając co chwilę w stronę boiska. Nie mogłam zbyt wiele z tego wywnioskować. Jednak minutę później Kubiak zszedł na zmianę, ustępując miejsca innemu przyjmującemu. Wtedy nie mogłam nie zauważyć, jakim dumnym wzrokiem Bernardi odprowadził nieświadomego Michała aż do samej ławki. Uśmiechnęłam się pod nosem.

Czyżby Michał w końcu miał zostać zauważony?

Czy to w klubie, czy na kadrze, w głównej mierze pełnił funkcję rezerwowego gracza. A ja wiedziałam, że jego ambicje są zdecydowanie wyższe. Ze swoim zaciętym charakterem mógłby prowadzić drużynę, stać się dla niej prawdziwym liderem. Gdyby tylko dostał szansę, by pokazać na co go stać. Wykorzystałby ją w stu procentach. Jestem tego pewna.

A/n: Wiecie, że SD będzie niedługo obchodził roczek? Moje dziecko dorasta XD Jak ten czas szybko płynie. Czasem odrobinę za szybko. Zobaczymy, ile jeszcze takich urodzin nastąpi, zanim definitywnie zakończę SD? Oby jak najwięcej <3

Na gifie Kubiak i Kuba. Ten pierwszy wybznął do Japonii i ciężko śledzić, jak sobie tam radzi, skoro ledwo ogarniam plusligę, ale za to Popiwczak... Ostatni mecz JW - Skra był jego! Też zasłużył na dumę w oczach Bernardiego, chociaż Lolo też wybznął w świat. Eh, czy możemy się cofnąć do mojego starego JW, proszę?