[II] 37.

W piątkowy poranek obudziłam się z postanowieniem, że wykorzystam wolny weekend na coś bardziej rozrywkowego niż ślęczenie nad dokumentami z pracy w próbie zaimponowania szefowi. Spędziłam tak ostatnie dwa weekendy i chyba nie dało się już bardziej zaimponować Barlickiemu. Pomyślałam, że mogłabym odwiedzić Sabinę. Jej życie uczuciowe w końcu wracało na właściwe tory, a ja z przyjemnością zanurzyłabym się w czyimś szczęściu, skoro moje własne straciło się z widoku.

Ale najpierw czekało mnie osiem godzin w pracy.

Założyłam na siebie jedną w wielu sukienek, która idealnie wpasowywała się w definicję kobiety sukcesu. Miałam ich pełną szafę, bo w tym zawodzie najważniejsze jest pierwsze wrażenie, a odpowiednie ubranie znacznie na nie wpływa. Dodatkowo czułam się w nich pewnie i kobieco, jakbym mogła stanąć przeciwko całemu światu, a to jest jeszcze ważniejsze w mojej pracy.

Zaparkowałam naprzeciwko nowocześnie wyglądającego budynku, niezbyt ciesząc się na myśl, że niedługo będę musiała do niego wejść i spędzić w nim połowę swojego dnia. Nadal miałam sporo czasu, więc najpierw skierowałam swoje kroki do kawiarni zaraz obok. Ogromna porcja kofeiny była kluczem do sukcesu, zwłaszcza kiedy miałam faktycznie pracować, a nie jedynie przerzucać papiery z jednej strony biurka na drugą, mając nadzieję, że w trakcie któryś z nich się zgubi i zostanie ich mniej.

Żeby było jasne – ja tak nie robiłam, ale były pewne osoby w kancelarii, co do których nie miałam wątpliwości, że właśnie tak rozumiały pojęcie pracować.

Podziękowałam z miłym uśmiechem dziewczynie, która podała mi mój, największy z możliwych, kubek kawy i wolnym krokiem, robiąc małego łyka kawy co jakiś czas, ruszyłam do kancelarii. Wspięłam się schodami na trzecie piętro, z każdym kolejnym pokonanym stopniem przekonując się, że winda wcale nie jest lepszym rozwiązaniem, jeśli zamierzałam mieścić się w te wszystkie sukienki wiszące w szafie.

- Miałaś tutaj być godzinę temu – usłyszałam za sobą lodowaty ton głosu i zatrzymałam się w pół kroku, patrząc na drugiego ze wspólników szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami.

Dagmara Sawicka, kobieta, z którą dotychczas miałam ograniczone interakcje, jako że pracowałam jedynie dla Barlickiego. Poza przelotnym dzień dobry albo przelotnymi wymianami informacji związanymi z daną sprawą nie rozmawiałyśmy w ogóle. Nie sądziłam, byśmy miały jakikolwiek temat do rozmowy, odkąd kobieta była idealnym przykładem królowej lodu.

Spojrzałam na zegarek, upewniając się, że wcale nie zaspałam i wcale się nie spóźniłam.

- Jestem nawet wcześniej – odpowiedziałam neutralnym tonem, starając się nie dopuścić irytacji do głosu. W starciu z nią nie miałam szans i żadna sukienka nie mogła mi tutaj pomóc. – Pan Barlicki będzie dopiero za pół godziny.

- Sebastiana dzisiaj nie będzie, wypadł mu wyjazd służbowy. Na czas jego nieobecności to ja muszę się z tobą męczyć. Wiedziałabyś o tym, gdybyś sprawdziła maila.

Jej ton nie pozostawiał złudzeń. Na niej nie zrobiłam najlepszego wrażenia, chociaż nie do końca wiedziałam, w czym tkwił jej problem. To nie tak, że mogłam jej czymkolwiek podpaść. A maila sprawdziłam zaraz po obudzeniu się – to staje się nawykiem, kiedy masz szefa lubiącego wysyłać cię w różne miejsca i informować o tym w ostatniej chwili.

Sawicka faktycznie zwykle zaczynała swój dzień w kancelarii wcześniej, by móc wcześniej z niej wyjść. Nie miałabym z tym żadnego problemu, gdyby ktoś mnie raczył poinformować. Ale nie zamierzałam zgrywać ofiary. W tym świecie nie było miejsca dla ludzi o cienkiej skórze, więc przyjęłam cios na klatę i zamierzałam szybko o nim zapomnieć.

- W takim razie przepraszam za spóźnienie. Co mogę dla pani zrobić?

Wiedziałam, że z perspektywy osoby trzeciej brzmi to jak podlizywanie się i wchodzenie w tylną część ciała, ale tak nie było. Nie zamierzałam sobie robić wrogów w środowisku pracy, poza tym miałam się tutaj czegoś nauczyć, a siedząc na tyłku i obrażając się o każde nieprzyjemne spojrzenie niczego się nie nauczę.

Wyraźnie widziałam, że Sawicka była zirytowana moim późnym pojawieniem się. W ramach odwetu zawaliła mnie nudną, papierkową robotą, której miałam po dziurki w nosie, bo właśnie tym się zajmowałam na każdych praktykach studenckich. Dała mi robotę dla kompletnego żółtodzioba – to uderzyło prosto w moją ambicję, bo Barlicki już znał moje możliwości i pozwalał mi czynnie uczestniczyć w swoich sprawach.

Zagryzłam zęby i zabrałam się do pracy. Najwyraźniej znalazłam sobie nową szefową, która nadal czekała na to, bym jej zaimponowała. Zajęło mi to godzinę i mogłam z całą pewnością powiedzieć, że Sawicka była zaskoczona, chociaż starała się to jak najlepiej ukryć pod szorstkim tonem. W duchu uśmiechałam się z zadowoleniem.

Przerwa na lunch w końcu nadeszła, a ja byłam za nią niezmiernie wdzięczna, bo nareszcie mogłam rozprostować kości. Już dawno nie siedziałam tyle przy papierkowej robocie i niemal zapomniałam, jak bardzo wysysało to z człowieka wszelkie siły życiowe.

Dałam znać Sawickiej, że wychodzę na lunch, chociaż kobieta skinęła tylko w odpowiedzi głową, skupiona na ekranie swojego laptopa. Wzruszyłam ramionami i wyszłam z jej gabinetu zanim zdążyłaby mnie zawalić toną kolejnych segregatorów. Nie rozumiałam, dlaczego Sawicka nie chciała mieć swojego stażysty, któremu mogłaby to wszystko zrzucić, jeśli sama się z tym nie wyrabiała. Ale to nie było moje zmartwienie, o ile tylko Barlicki zamierzał szybko wrócić z tej swojej służbowej wyprawy. I dlaczego w ogóle nie zaproponował mi, bym pojechała z nim? Skoro wyjechał tak nagle, to musiało być coś pilnego, jakaś duża, ważna sprawa, w której mogłabym mu przecież pomóc.

Moje środowisko pracy nie zapewniało mi warunków do rozwoju. Ciekawe, czy mogłabym ich za to zaskarżyć? Oczywiście to było czysto hipotetyczne pytanie, na które odpowiedzi nie znałam, a chciałabym poznać. Tak na wszelki wypadek.

Moja przerwa na lunch zwykle trwała pół godziny, a jeśli się spóźniłam o dziesięć minut, szef nie robił mi o to problemów. Zwykle. Zmiana szefa oznacza automatyczną zmianę zasad, w które nie zostałam wprowadzona, więc dla bezpieczeństwa lepiej być z powrotem wcześniej. Nie chciałam się narażać Sawickiej, już i tak mnie nie lubiła, po co pogarszać sytuację? A może zapunktuję, jeśli szybko wezmę się z powrotem do pracy?

Był piątek, naprawdę było mi już wszystko jedno.

Zjadłam swoją sałatkę z kurczakiem i zamierzałam wyjść, ale moją uwagę przykuły malinowe koktajle. W mojej głowie toczyła się wielka bitwa, którą wygrał koktajl. W zamian obiecałam sobie, że znowu wejdę schodami. W diecie najważniejsza była równowaga i zamierzałam ją utrzymać.

Moja słodka przyjemność trwała okropnie krótko, ale zdecydowanie poprawiła mi nastrój. Chyba potrzebowałam odrobiny cukru, by móc dalej znosić Cruallę De Mon i jej podły nastrój. Ruszyłam na swoje piętro gotowa poświęcić pozostały czas pracy na nową dawkę papierkowej roboty, dlatego moim pierwszym przystankiem był gabinet Sawickiej.

- Jestem z powrotem. Ma pani coś dla mnie? – zapytałam całkiem miłym tonem. Powoli zmieniałam się w Sabinę. To straszne.

- Możesz usiąść? – wskazała na krzesło naprzeciwko jej biurka w ogóle przy tym na mnie nie patrząc. Usiadłam. Nogi trzęsły mi się, gdy pokonywałam krótką odległość dzielącą mnie od wskazanego miejsca. Czymś jej podpadłam, inaczej po prostu dałaby mi jakąś robotę i odesłała, by nie musiała dłużej na mnie patrzeć.

- Rozmawiałam z Sebastianem… – zaczęła.

Miałam nadzieję, że się za mną wstawił. W końcu sam mówił, że dawno nie trafiła mu się tak dobra stażystka. Mówił też, że kiedy skończę staż, będę lepsza niż on był w moim wieku. I to była piękna wizja mojej przyszłości, nie chciałam, żeby legła w gruzach.

- I chyba jestem ci winna przeprosiny.

Mój zszokowany wyraz twarzy musiał być komiczny, chociaż Sawicka wcale się nie śmiała. Wyglądała na całkiem poważną, chociaż lekko zmieszaną. Może nawet zawstydzoną, a to było coś nowego.

- Nie rozumiem?

- Sebastian zapomniał cię powiadomić o swoim wyjeździe i związanych z nim zmianach w twoim grafiku – wyjaśniła. – Nie było żadnego maila, a ja na dzień dobry zarzuciłam ci niekompetencję, a na dokładkę zagrzebałam w papierach. Przepraszam za to.

Następne kilka godzin było całkowicie nową historią. Sama byłam w szoku, jak szybko awansowałam z niekompetentnej stażystki do niezastąpionej asystentki. W którymś momencie Sawicka poprosiła, bym mówiła jej po imieniu, bo nie lubi tej sztywnej etykiety. Ale punktem zwrotnym całego tego dnia i tak był moment, w którym obie zbierałyśmy się już do wyjścia.

- Masz ochotę na drinka? – zapytała bez żadnego wstępu, zaskakując mnie na tyle mocno, że przez długą chwilę potrafiłam jedynie stać w miejscu i gapić się na nią bezmyślnie. – Ja stawiam. Na przeprosiny za moje wcześniejsze zachowanie.

Otwierałam już usta, by odmówić, ale w ostatnim momencie zmieniłam zdanie. Sama chciałam w końcu wyrwać się ze swoich czterech ścian, a gdybym odmówiła, wróciłabym prosto do mieszkania i najpewniej została w nim sama.

Co miałam do stracenia? Najwyżej Dagmara stwierdzi, że jednak poza pracą nie mamy ze sobą kompletnie nic wspólnego, że jestem niewarta jej uwagi i już więcej nie wyskoczy z taką propozycją. Mogłam z tym żyć.

Pozostawała kwestia samochodu, ale mogłam zostawić go pod kancelarią na jedną noc, a do mieszkania wrócić pieszo lub autobusem. Nie mieszkałam aż tak daleko, by był to jakiś problem.

W ten właśnie sposób znalazłam się w barze z moją szefową. A żeby było jeszcze śmieszniej, nawet całkiem dobrze się bawiłam. Śmiałam się niekontrolowanie, kiedy barman postawił przede mną kolejnego drinka. Potrząsnęłam głową, nadal się uśmiechając.

- Chyba zaszła jakaś pomyłka, niczego nie zamawiałam – rzuciłam w jego stronę. Już wypiłam dwa mocne drinki i jeżeli chciałam zachować godność, lepiej bym nie piła niczego więcej.

- Na koszt tamtego pana – wskazał mi kierunek z lekkim uśmiechem na ustach.

Mimowolnie spojrzałam, czując odrobinę ekscytacji, ale kiedy mój wzrok spoczął na mężczyźnie, poczułam rozczarowanie. Nie żeby jemu coś brakowało. Wręcz przeciwnie. Patrzyłam w oczy naprawdę przystojnego faceta, któremu zdecydowanie niczego nie brakowało. Ale kiedy posłał mi uśmiech, nie poczułam nic.

To nie tak, że oczekiwałam gromu z jasnego nieba, stada motyli w brzuchu czy miłości od pierwszego wejrzenia. Ale kiedy przystojny facet w barze stawia ci drinka, a potem się do ciebie uśmiecha, powinno się jakoś zareagować, prawda? Poczuć ciekawość, podekscytowanie, a potem oddać uśmiech lub podejść. Tymczasem ja skinęłam mu głową i odwróciłam się z powrotem do Dagmary, która wpatrywała się we mnie, jakby nagle wyrosły mi rogi.

- Czy ty go właśnie spławiłaś? – zapytała z niedowierzaniem.

- Na to wygląda – wzruszyłam ramionami.

- Masz chłopaka?

- Nie.

- Ciągnie cię w drugą stronę?

Przez chwilę zastanawiałam się, o co jej chodzi, a kiedy zrozumiałam, wywróciłam oczami.

- Nie.

- Raczej zauważyłabym, gdybyś była ślepa, więc to raczej też nie to – ciągnęła dalej.

- O co ci chodzi? – zapytałam w końcu, zirytowana jej zachowaniem.

- Jesteś młoda. Jesteś atrakcyjna. Jesteś singielką. Jest piątkowy wieczór, jutro masz wolne od pracy, możesz zaszaleć, ale zamiast tego postanawiasz odrzucić pana perfekcyjnego. Nie rozumiem.

- Skoro uważasz, że jest taki perfekcyjny, możesz go sobie wziąć – przewróciłam znowu oczami teraz już naprawdę poirytowana.

- Najpierw musiałaby przejść operację zmiany płci. I chociaż byłabym tego warta, wątpię, by tak się dla mnie poświęcił.

Szybko zrozumiałam, o czym mówiła. I zdecydowanie byłam w szoku.

- Nie patrz tak na mnie! – zaśmiała się. – Powiedziałaś, że kobiety cię nie interesują i dotarło do mnie. Poza tym nie miałam żadnych ukrytych motywów, kiedy cię zapraszałam na drinka. Czysto koleżeński wypad, zero presji.

Nie byłam ograniczoną osobą, nie miałam nic do osób o innej orientacji seksualnej niż hetero i wiedziałam, że mijamy się z nimi na ulicy codziennie, nie mając o niczym pojęcia. Nie przeszkadzało mi to. Po prostu nigdy nie miałam w swoim otoczeniu osoby, która by się z tym nie ukrywała i nie bardzo wiedziałam, jak się zachować. Normalnie ­– podpowiadał rozum. – Zachowuj się normalnie i powiedz coś wreszcie!

- Sprawiasz, że zaczynam żałować, że w ogóle otworzyłam usta.

I to w końcu zadziałało. Potrząsnęłam głową, uśmiechając się szczerze do kobiety.

- Tylko mnie zaskoczyłaś. – Spojrzała na mnie z wątpliwością w oczach. – Nie ukrywasz się.

- Jestem już po trzydziestce. Mogę woleć kobiety, ale to nie zmienia faktu, że marzę o stabilizacji, rodzinie… Miałam czas na eksperymenty, zaspokojenie ciekawości i posmakowanie życia. I wykorzystałam go. I przez to właśnie nie mogę zrozumieć, dlaczego ty zachowujesz się jak siostra zakonna!

I wróciłyśmy do punktu wyjścia.

- To nie w moim stylu – wzruszyłam ramionami.

- Jest ktoś inny, prawda?

Ugięłam się pod jej natarczywym wzrokiem. Skinęłam głową, myśląc o tej jednej, jedynej nocy z chłopakiem, którego imienia nawet nie znałam.

- Na co czekasz? Mów!

I tama pękła. Minęły miesiące, a ja nie potrafiłam się otrząsnąć. Wyrzucałam sobie, że jestem idiotką. Mogłam zostać trochę dłużej. Mogłam zaczekać aż się obudzi. Tak, to byłoby okropnie niezręczne – przedstawiać się sobie po spędzonej razem nocy. Ale z zażenowania się nie umiera, a to mógł być początek czegoś nowego. Czegoś elektryzująco pociągającego. Dlatego nigdy sobie nie wybaczę, że spanikowałam sekundę po tym, jak otworzyłam oczy i zorientowałam się, że spałam w obcym łóżku z nieznanym facetem i tak po prostu uciekłam, nawet nie zwracając uwagi na otoczenie.

Dagmara chłonęła każde moje słowo, nie przerywając mi, nie osądzając, po prostu pozwalając mi się wygadać. I po wszystkim naprawdę spory kamień spadł mi z serca, chociaż nawet nie wiedziałam, że tak był.

- Dziewczyno… - westchnęła. – Wpadłaś po uszy. – Zamilkła na moment, myśląc nad czymś intensywnie. – Nie próbowałaś go znaleźć?

- Próbowałam, ale bez skutku. Nie mam nic. Ani imienia, ani numeru telefonu. Sprawdzałam nawet social media tego klubu, ale też bez skutku. Momentami wydaje mi się, że to był tylko cholernie realistyczny sen, że nic z tego nie wydarzyło się naprawdę. Wtedy może nie czułabym, że straciłam szansę na coś dobrego.

>< >< >< 

Rozdział w nieco innym stylu, ale potrzebowałam podkreślić kilka faktów w ramach przyszłych zdarzeń. Co o nim myślicie? Sądzicie, że Ida i Kuba mają jeszcze jakieś szanse?