06.

Niedziela upłynęła mi w połowie na słodkim lenistwie, a w połowie na przygotowywaniu się do matury. Miałam ciszę i spokój, bo Damian miał jakieś spotkanie w klubie. Nie interesowałam się, co to za spotkanie, ale pewnie jakaś kolacja z zarządem z okazji zbliżających się świąt, bo odstrzelił się jak stróż w Boże Ciało. Zapytałam go tylko, czy Marta idzie razem z nim, bo zachowywał się nadzwyczaj nerwowo. Dopiero wtedy zwierzył mi się, że boi się, że coś pójdzie źle. Był z dziewczyną dopiero na jednej randce i obawiał się, że bezpośrednie zachowanie chłopaków i ich głupie docinki, jakich na pewno sobie nie darują, ją spłoszą.

Próbowałam go pocieszyć, że przecież siatkarze nie są tacy źli i na pewno zauważą, jeśli jego partnerka będzie miała ich dość.

- Poza tym, jeśli staniesz w obronie jej dobrego imienia, to na pewno będzie ci bardzo wdzięczna – mrugnęłam do niego znacząco. – Będzie cię uważać za swojego bohatera.

- A ty jak zwykle dostrzegasz plusy nawet w najgorszej sytuacji. Ale masz rację. Dzięki, Sabinka – pocałował mnie w policzek i w pośpiechu ewakuował się z mieszkania.

Zostałam sama.

Tylko ja, zielona herbata i książki. Czego chcieć więcej?

Następnego dnia wyjątkowo niechętnie zwlokłam się z łóżka. Zebrałam się w kilka minut, zjadłam śniadanie i poszłam do szkoły. Na ławce pod klasą biologiczną zauważyłam siedzącą Idę. Podeszłam do niej, ale mnie nie zauważyła. Spojrzałam w kierunku, w którym ona sama patrzyła. Westchnęłam cicho.

- Nie gap się tak, bo jeszcze sobie pomyśli, że chcesz się na niego rzucić – zwróciłam się do przyjaciółki.

- I właśnie o to chodzi. Pomyśli sobie, że coś do niego mam, podejdzie i zagada. Plan idealny. – Oderwała się od wgapiania się w Kubę. Nie rozumiałam, dlaczego Ida robi jakieś podchody, zamiast najzwyczajniej w świecie z nim pogadać. Kuba to zwykły chłopak, spokojny i miły. To, że jest siatkarzem i gra w PlusLidze niczego nie zmienia.

- Nie rozumiem cię. Poszłabyś ze mną na trening i miałabyś idealną okazję do poznania go – stwierdziłam po prostu.

- Bo to chłopak ma zrobić pierwszy krok – oburzyła się na samą myśl o tym, że to ona miałaby zagadać.

- Ida, mówię ci to po raz setny, to nie jest średniowiecze! Korona ci z głowy nie spadnie, jeśli to od ciebie wyjdzie inicjatywa.

Z tymi swoimi zasadami była podobna do mnie. Dlatego tak dobrze się dogadywałyśmy. Ona tolerowała moje dziwactwa, ja jej i wszystko było dobrze. Jednak nie mogłam już patrzeć, jak próbuje zwrócić na siebie uwagę Kuby. Gdyby mnie posłuchała, już mogli by obchodzić kolejną miesięcznicę. Bo tak się składa, że z chłopakiem mam dobry kontakt. Mając za brata takie dziecko jak Damian, a za przyjaciela Kubiaka, nie mogłam go nie poznać. Szczególnie, że to właśnie Popiwczak zastąpił mojego brata na pozycji libero, gdy ten miał kontuzję.

Mogłabym go zapoznać z Idą, to żaden problem, ale ona uparła się, że mam się nie wtrącać, więc siedziałam cicho i patrzyłam na jej bezskuteczne próby.

- Oj tam. Ty masz swoje znajomości, ale ja chcę to zrobić po swojemu. Bez żadnego swatania z twojej strony, okej?

Niechętnie, ale się z nią zgodziłam. Rozumiałam, że chce mieć tą świadomość, że udało jej się zdobyć chłopaka bez niczyjej pomocy, jednak nie potrafiłam patrzeć, jak się dołuje z każdą nieudaną próbą.

Do końca dnia już nie poruszyłam tematu młodego libero. Ida też nie wydawała się być w nastroju. Dlatego korzystając z dnia wolnego od treningu, postanowiłam ją wyciągnąć gdzieś na miasto. Zgodziła się bez problemu, tym bardziej, że dawno nigdzie razem nie byłyśmy. Nauka pochłaniała mnóstwo czasu, a ciężko było lawirować między treningami, praktykami i innymi zajęciami.

Te kilka godzin, które spędziłyśmy razem w kawiarni były naprawdę cudowne. Siedziałyśmy obok siebie, popijając kawę i zajadając się smaczną szarlotką. Śmiałyśmy się dosłownie z wszystkiego. To była cudowna beztroska. A kiedy patrzyłam w oczy Idy i widziałam w nich te wesołe iskierki, od razu robiło mi się cieplej na sercu.

Miły nastrój skończył się, kiedy rozdzwonił się mój telefon. Widząc imię brata na wyświetlaczu od razu odebrałam.

- Sabina! Gdzie ty się do cholery podziewasz?! Ja tu od zmysłów odchodzę, bo nie dajesz znaku życia!

Zrobiło mi się głupio, bo faktycznie zapomniałam mu napisać, że idę z Idą na miasto.

- Przepraszam, Damian. Na śmierć zapomniałam do ciebie napisać. Jestem z Idą, więc nie musisz się martwić – powiedziałam z uśmiechem na ustach, bo miło było wiedzieć, że mój brat się tak o mnie zamartwiał.

- Mów mi jeszcze – mruknął zirytowany. – Ty się dobrze bawisz, a ja tu wariuję i Miśkowi kazałem cię szukać!

W tym momencie nie wytrzymałam i się roześmiałam. Wiedziałam, że nie powinnam, ale kiedy wyobrażałam sobie mojego spanikowanego brata, to nie mogłam się powstrzymać.

- Śmiej się, śmiej póki możesz, bo jak wrócisz, to cię gołymi rękami uduszę, wyrodna siostro!

- Okej, zrobię za ciebie kolację. Może być? – zapytałam, próbując go trochę udobruchać. Mieszkanie z wkurzonym Damianem nie należało do przyjemnych doświadczeń.

- Zobaczymy. Gdzie jesteś? Wyślę po ciebie Michała, skoro już i tak krąży po mieście.

Poczułam się głupio, że przyjmujący traci czas na szukanie mnie, kiedy ja sobie siedzę w kawiarence i się śmieję. Ale z drugiej strony to wina Damiana, bo wszczyna alarm bez powodu. Podałam bratu adres i rozłączyłam się. Spojrzałam na Idę, która przysłuchiwała się rozmowie z wyszczerzem na twarzy. Nie miałam wątpliwości, że słyszała dokładnie, o co chodziło, bo Damian zawsze wrzeszczy do słuchawki, jakby się bał, że go po drugiej stronie nie będzie słychać. Ona również na mnie spojrzała, a chwilę później znowu w całej kawiarni było słychać nasz śmiech.

- To ja może nie będę wam przeszkadzał, co? – usłyszałyśmy po chwili. Nadal nie mogłam się opanować, ale kiedy dobiegł do mnie głos Michała, od razu spoważniałam. Siatkarz nie wyglądał na wkurzonego, że musiał jeździć bez sensu po całym mieście, a właściwie to nawet się uśmiechał. Wzięłam to za dobry znak.

- Już się zbieram – powiedziałam, dopijając na szybko zimną już resztkę kawy. Założyłam na siebie płaszcz i podeszłam do Idy, żeby się z nią pożegnać.

- Masz jak wrócić do domu? – zapytał jednak Michał, patrząc na Idę.

- To w sumie niedaleko. Przejdę się – odparła z uśmiechem, również zakładając swoje rzeczy.

- Nie będziesz chodziła po ciemku. Podwiozę cię. – Michał nie ustępował, a ja się ciszyłam, bo również nie chciałam, by moja przyjaciółka wracała sama. Nigdy nie wiadomo, co się mogło zdarzyć.

- Ale to wam nie po drodze, a ja naprawdę nie chcę się narzucać. – Ida też nie dawała za wygraną. Za jej uporem stały jej zasady, które jasno mówiły, że nie będzie z siebie robić damy w opałach.

- Bez gadania – zakończył stanowczo i zagonił nas obie do samochodu. Zaśmiałam się i spojrzałam na Idę, której mina jasno wskazywała, że poniosła porażkę. Powinnam jej teraz wypomnieć, że skoro złamała jedną zasadę złamała, to inną też może? Oczywiście nawiązując do Kuby. Ale nie chciałam jej psuć humoru, więc po prostu pokręciłam głową i zostawiłam to bez komentarza.

Ida kierowała Michała tak, że już dwie minuty później zatrzymał się pod jej blokiem.

- Mówiłam, że to niedaleko, ale dzięki za podwiezienie. Do zobaczenia! – pocałowała mnie w policzek i wyszła z samochodu, kierując się do swojej klatki.

- Jak widzę, niepotrzebnie się z Damianem martwiliśmy – zagadnął, wycofując z powrotem na ulicę.

Zarumieniłam się lekko, bo zrobiło mi się ponownie głupio, ale siatkarz nie brzmiał wcale, jakby robił mi wyrzuty. Bardziej brzmiał na rozbawionego sytuacją.

- Przepraszam, że musiałeś przejeździć całe Żory przez mnie. Głupio mi, że tak wyszło.

Nie chciałam owijać w bawełnę. Kubiak nie był za mnie odpowiedzialny, a i tak marnował swój czas i benzynę w samochodzie, by mnie znaleźć.

- Kiedy Damian do mnie zadzwonił, to myślałem, że zaraz zejdzie na zawał. Co on taki nerwowy? Powinnaś mu przypomnieć, że nie jesteś już dzieckiem – zaśmiał się, a ja uświadomiłam sobie, że faktycznie miał trochę racji. Mój brat trochę za bardzo mnie kontrolował albo już się przyzwyczaił, że zawsze mu o wszystkim mówiłam. – O wilku mowa – powiedział, kiedy zdjęcie libero wyświetliło się na ekranie jego telefonu wraz z imieniem. – Odbierzesz? Bo sam chwilowo nie mam jak. – Spojrzał wymownie na trzymaną w dłoniach kierownicę.

Przytaknęłam i wzięłam telefon do ręki. Zerknęłam dokładniej na zdjęcie, a potem wybuchłam śmiechem.

- Dlaczego ja tego zdjęcia nigdy nie widziałam? – zapytałam z wyrzutem, a potem odebrałam, bo Damian był zapewne gotów dzwonić na policję, że jego kumpel zaginął razem z jego siostrą.

- Halo? – rzuciłam głosem, w który nadal nosił ślad wcześniejszej wesołości.

- Sabina? Czemu odbierasz telefon Dzika? – zdziwił się libero.

- Bo on prowadzi. Czekaj, włączę głośnik – rzuciłam krótko i włączyłam tryb głośnomówiący. – Gadaj teraz.

Położyłam telefon Michała na kolanie i zapatrzyłam się w ciemny krajobraz za oknem, podczas gdy chłopaki gadali ze sobą. Po kilku minutach skończyli, więc rozłączyłam się i wygasiłam telefon. Już miałam go odłożyć na poprzednie miejsce, kiedy zauważyłam głęboką rysę, biegnącą przez całą długość ekranu. Przejechałam po niej palcem, czując na sobie uważne spojrzenie przyjmującego.

- To moja wina, prawda? – zapytałam, mając na myśli to, jak przypadkowo zrzuciłam jego telefon z kanapy.

- Nie – zaprzeczył krótko. – To moja wina, bo go nie pilnowałem.

Jego odpowiedź jasno wskazywała, że to jednak wtedy dorobił się tego pięknego pęknięcia. Westchnęłam smutno i przeprosiłam go, krzywiąc się przy tym, bo wolałam nawet nie myśleć, ile kosztowałaby wymiana szybki.

- Mówił ci już ktoś, że stanowczo za często przepraszasz?

Nie odpowiedziałam, nadal krytykując się w duchu za nieuwagę. Nie przejęłam się słowami Michała i nadal uważałam, że to moja wina. Dlatego resztę drogi pokonaliśmy w ciszy. Dopiero gdy przekroczyliśmy próg klatki, Michał westchnął i zatrzymał mnie, kładąc dłonie na moich ramionach.

- Sabina, przestań się tym przejmować. To nie była twoja wina. Poza tym niewiele mnie obchodzi to głupie pęknięcie – stwierdził dobitnie. Odwróciłam wzrok, bo naprawdę było mi głupio. Same problemy ze mną ostatnio. – Hej, popatrz na mnie. – Zrobiłam, o co prosił i nie mogłam nie zauważyć, jak intensywnie niebieskie były jego oczy. – I przestań brać na siebie winę za rzeczy, na które nie masz wpływu, okej?

- Przep… - położył mi rękę na ustach, skutecznie zagłuszając to, co chciałam powiedzieć. Zmarszczyłam brwi ze zdziwienia.

- I na Boga nie przepraszaj mnie znowu! Jeszcze raz to usłyszę, a chyba coś ci zrobię – warknął niskim głosem. Wywróciłam tylko oczami, nadal mając zakneblowane usta jego dłonią. – Tak lepiej.

Zaśmiał się i odsunął ode mnie. W dużo lepszych nastrojach ruszyliśmy na górę.

A więc Sabina ma jednak jakichś znajomych poza siatkarzami? Czasami się zastanawiam, dlaczego zrobiłam z niej taką zakonnicę. ;D

Zaczęłam odpisywać na wasze komentarz, więc jeśli macie jakieś pytania, czy coś, to możecie pytać, a ja na nie odpowiem. ;)
A tak z innej beczki... Ta historia będzie dość 'słodka' (po tylu opowiadaniach typu 'light' zebrało mi się na coś wręcz przeciwnego), ale to nie znaczy, że zrobię z tego rozciapaną miazgę. Troszkę dramatu macie zapewnione. ;D