10.

Miałam szczęście. Cholerne szczęście. Bo Michał nie należał do osób, które przy posiłku nadają, jak Radio Wolna Europa. Siedzieliśmy, skupiając się na jedzeniu. W salonie przyjmującego panowała cisza, zakłócana jedynie przez szmer sztućców. Ale w tamtej chwili kompletnie nie zwróciłam na to uwagi, bo w mojej głowie panował istny chaos. Próbowałam jakoś poukładać myśli, co oznaczało: zamknąć je wszystkie w jakiejś szufladzie, a klucz zniszczyć. Ale to nie takie proste, kiedy obiekt twoich myśli siedzi naprzeciw ciebie.

Ta kolacja była dla mnie istną katorgą. Może dlatego, że miałam poukładane życie? Może dlatego, że nagle wszystko stanęło na głowie, a ja na przekór samej sobie postanowiłam się wplątać w strefę uczuć, o której nie miałam pojęcia? Może dlatego, że do cholery nagle straciłam kontrolę nad samą sobą, nad swoimi emocjami, które postanowiły się tak pięknie na mnie odegrać…

Byłam spanikowana.

Wyśmiewałam się z Damiana, a sama nie byłam wiele lepsza. Tyle tylko, że mój brat nie zadurzył się po raz pierwszy, a ja tak. Nigdy nie miałam głowy do miłości. Zawsze odkładałam to na później, bo to nie był ten czas, w którym powinnam zajmować się takimi sprawami. Poza tym, jakoś nigdy nie zauważyłam, by ktoś się o mnie starał. Skoro nie było chętnych, to po co miałam się tym przejmować? A teraz panikowałam, bo kompletnie nie mogłam dać sobie rady z tą karuzelą w moim umyśle. Nie wiedziałam jak się zachować. Mój rozum wywiesił białą flagę i nie mogłam na niego liczyć. Dlatego tak bardzo potrzebowałam się w czymś zatracić. W czymkolwiek. Bo to byłaby chwilowa ucieczka od tego bałaganu.

Jedna chwila. To była jedna sekunda! A jak wiele zmieniła.

Skończyliśmy posiłek. Pomogłam Michałowi uprzątnąć naczynia, próbując nie dać po sobie poznać, jak wielka wojna toczyła się w moim ciele. Kiedy i to zostało zrobione, Michał spojrzał na mnie z uśmiechem.

- To co teraz? Jakiś film? – zaproponował, ale jak dla mnie byłoby to w tym momencie zbyt wiele.

- Może później. Mam lekcje na jutro, muszę się trochę pouczyć – wysiliłam się na uśmiech i, o dziwo, tym razem nie był to wcale sztuczny grymas.

- Jasne. Przygotowałem ci pokój gościnny. Wprawdzie biurka tam nie mam, ale stolik jest godnym zastępstwem – wziął mój plecak z półki na buty, gdzie go zostawiłam i poprowadził mnie do wspomnianego pokoju, jakby dysponował pięćdziesięcioma takimi i naprawdę musiał mi przewodzić po labiryntach korytarzy. Uśmiechnęłam się tylko pod nosem i ruszyłam za nim.

Zostawił mnie samą, a ja odetchnęłam z ulgą. Źle to zabrzmiało. Z resztą ja cała dzisiaj byłam jak ‘źle to zabrzmiało’. Istna katastrofa, tym bardziej, że nie wiedziałam, jak temu zaradzić. Jak na razie objęłam taktykę, mającą na celi unikanie problemu. Ale jak długo będę mogła to robić? Przecież nie dałabym rady unikać Michała. Nie przez dłuższy czas. Miałam praktyki i brata siatkarza. To nie byłoby łatwe. Za każdym razem, kiedy przyszedłby do nas razem z Damianem, miałabym się zamykać w pokoju i wykręcać nauką? Albo złym samopoczuciem? Przecież to dziecinne.

Zostawiłam te myśli na inny czas i zabrałam się za naukę, która wcale nie służyła za wymówkę. Nie mogłam się skupić, słysząc rozbijającego się po mieszkaniu siatkarza, więc podłączyłam do telefonu słuchawki, dziękując sobie, że ich nie zapomniałam, i włączyłam muzykę. Z delikatnymi taktami, odbijającymi się echem w moim umyśle, zdołałam jakoś przebrnąć przez stos prac domowych. Jednak na tym się nie skończyło. Wspomniałam już, że nauczyciele po raz kolejny oszaleli przed świętami i jak sępy rzucili się na wolne terminy, zapowiadając sprawdziany, kartkówki, prace dodatkowe, co tylko mogli, by zapewnić nam rozrywkę aż do samiuteńkich świąt? Raz czy dwa… Rozłożyłam się na łóżku z zeszytem w ręce i powtarzałam regułki oraz inne informacje, przez które mój mózg już nie dawał sobie rady i się wyłączył, a razem z nim wyłączyło się moje ciało, odpływając ku słodkim ramionom Morfeusza.

Godzinę później do mojego tymczasowego pokoju wkroczył Michał, który chciał zaproponować mi po raz drugi oglądanie filmu, ale kiedy zobaczył mnie śpiącą, zrezygnował z tego planu. Podszedł jedynie bliżej, chcąc wyciągnąć mi z ręki zeszyt, który nadal trzymałam. I właśnie wtedy wybrałam sobie idealny moment, by się przebudzić. Spojrzałam w jego oczy, te cudowne, niebieskie oczy i natychmiast oprzytomniałam.

- Zasnęłam? – zapytałam, siadając na łóżku.

- Nie chciałem cię obudzić, wybacz.

- Nie przejmuj się, to dobrze. Muszę się wykąpać. Mogę? – upewniłam się, nie chcąc zajmować mu łazienki, jeśli on miał zamiar to zrobić.

- Droga wolna – stwierdził i wyszedł z pokoju.

Podeszłam do plecaka, wyciągając z niego piżamę i przybory toaletowe. Miałam ochotę walnąć głową w ścianę, kiedy się zorientowałam, że nie wzięłam za łazienki żelu pod prysznic! Dlaczego musiałam być taką fajtłapą?

Westchnęłam głęboko i ruszyłam ze swoimi rzeczami do łazienki. W drzwiach minęłam się z Michałem.

- Przygotowałem ci ręcznik – zakomunikował mi i chciał zostawić mnie samą, ale go zatrzymałam.

- Michał? – Kiedy się odwrócił, patrząc na mnie uważnie, kontynuowałam. – Mogę pożyczyć twój żel pod prysznic? Zapomniałam wziąć swój – zapytałam od razu spiesząc z wyjaśnieniami.

- Jasne, nie krępuj się – wyszczerzył się i poszedł w swoją stronę.

Nie krępuj się? Człowieku, czy ty wiesz jaki ja tu horror przeżywam? Jak mam się nie krępować?! – kolejna burza ogarnęła mój umysł. Starałam się zignorować samą siebie, coś nowego. Ściągnęłam z siebie ubrania i weszłam pod prysznic. Na początek puściłam całkiem zimną wodę i choć wzdrygałam się, kiedy tylko krople dotykały mojego ciała, było mi to potrzebne, by dwa fronty w mojej głowie w końcu przestały ze sobą walczyć. Potem zmieniłam wodę na ciepłą i napawałam się tym przyjemnym uczuciem, czując, jak moje ciało się odpręża. W końcu sięgnęłam po ten nieszczęsny kubiakowy żel pod prysznic, od którego zapachu wcześniej prawie zwariowałam. Po raz kolejny się zapytałam samej siebie, jak mam się nie krępować, skoro ten zapach będzie mnie teraz prześladował? Kolejne czynności wykonywałam automatycznie, bo nie byłam w stanie myśleć o tym, co robię. Wyszłam z kabiny, wytarłam się, ubrałam, umyłam zęby i wyszłam z łazienki. Zaniosłam rzeczy do pokoju i nie zamierzałam już z niego wychodzić, ale to byłoby niegrzeczne. Musiałam podziękować Michałowi za kolację, bo głupia ja oczywiście tego nie zrobiłam. Ruszyłam do salonu, mając nadzieję go tam zastać. I zastałam, jak siedział na kanapie, popijając herbatę i oglądając jakiś film w telewizji, który na moje oko wyglądał na film akcji.

Przysiadłam obok niego, nie wiedząc, jak zacząć temat. Zaczynałam irytować samą siebie, bo zachowywałam się jak niedojrzała panienka.

- Zapomniałam cię podziękować za kolację. Damianowi nie wróżyłam kariery kucharza, ale ty mógłbyś się sprawdzić. – Taki mój sposób na to, by powiedzieć my bardzo nie bezpośrednio, że było pyszne. Pokrętna logika panny Wojtaszek.

- Polecam się na przyszłość – zażartował, na co uśmiechnęłam się pod nosem.

Przyszłość. Ciekawe, czy będzie dla mnie łaskawa?

I tak od słowa do słowa, a po chwili śmialiśmy się i żartowaliśmy, a ja wyłączyłam mój spanikowany umysł. Po prostu dobrze się bawiłam i nie myślałam. To było to, czego potrzebowałam.

- Ciekawe jak Damian? – rzuciłam w pewnym momencie, odchylając głowę do tyłu na oparcie kanapy. – Mam nadzieję, że nie zapomniał wyciągnąć tej pieczeni z piekarnika – zaśmiałam się.

- Damian robi pieczeń, świat staje na głowie! – pociągnął temat przyjmujący i teraz naśmiewaliśmy się z mojego brata. Tak, miła ze mnie siostra. Wręcz idealna.

- Nie chcesz czasem herbaty? Idę sobie zaparzyć jeszcze jedną.

- Herbata, tego mi właśnie trzeba – odpowiedziałam, przymykając oczy.

- Jak zwykle gorzka? – upewnił się jeszcze.

- Oczywiście.

Siedziałam na tej kanapie i myślałam. Chociaż jeszcze godzinę temu miałam ochotę uciec, gdzie pieprz rośnie i już nie wracać, tak teraz nie mogłam tego zrozumieć. Odbiło mi całkowicie. Ale zastanawiało mnie jedno. Przez jedną i tę samą osobę zdążyłam jednego wieczoru zarazem oszaleć jak i oprzytomnieć. Jak to możliwe, że Michał jest moją chorobą jak i lekiem na nią?

Coraz głupsze myśli chodziły mi po głowie, ale pozwalałam im płynąć, nie wnikając w ich szczegóły. Pojawiały się i znikały, a ja byłam spokojna. Tak jak po wyjściu z basenu. Czyżby Kubiak był również moją ostoją? I zarazem powodem, dla którego tej ostoi szukam. Skomplikowana sytuacja, ale na pewno nie taka, z której nie dałoby się wyjść. Trzeba tylko trochę czasu, by przemyśleć na spokojnie dostępne rozwiązania, a potem zdecydować się na jedno i konsekwentnie za nim podążać. Co w tym trudnego?

Poczułam szmer powietrza na policzku, po czym domyśliłam się, że Michał wrócił z napojami dla nas oboje. Kanapa ugięła się pod jego ciężarem, gdy siadał zaraz obok. Otworzyłam oczy i wpatrywałam się w sufit. Arcyciekawe zajęcie.

- Cieszę się, że tu dziś jesteś – powiedział nagle, zakłócając ten mój idylliczny spokój. – Cieszę się, bo chciałem ci w ten sposób podziękować.

Za co?

Nie musiałam długo czekać na odpowiedź.

- W zeszłym tygodniu, gdy przyszedłem do was na kolację… - przerwał na chwilę, jakby musiał dopasować słowa. – nie byłem w nastroju. Sama dobrze o tym wiesz. Wszyscy widzieli, jak ze mną było. Ja… wycofałem się, tak myślę. Po tej sprawie ze Zbyszkiem nie chciałem mieć obok siebie nikogo, by mieć pewność, że już nigdy nie będę cierpiał przez stracenie najlepszego przyjaciela. Ale im bardziej odpychałem innych, tym bardziej oni do mnie lgnęli. Szczególnie Damian. Nie zliczę nawet, ile razy wyzywałem go od idiotów, kretynów i głupków. A on i tak się nie poddawał. Zgodziłem się na to spotkanie, bo myślałem, że trochę poudaję i będę miał w końcu upragniony spokój. I znowu nie poszło po mojej myśli. Bo pojawiłaś się ty, a ja nie przewidziałem, że uda ci się do mnie dotrzeć. Nie wiem, jak to zrobiłaś. Nie wiem, dlaczego. Ale muszę ci podziękować, bo tylko dzięki tobie znowu jestem sobą.

Spojrzałam na niego uważnie, choć w moich oczach błyszczały łzy.

To naprawdę byłam ja?

- Ja…

Okej.

Michał na gifie pięknie odgrywa ostatnią scenę rozdziału. "Nie wiem, jak to zrobiłaś." - dokładnie te słowa wstawcie. Wyobraźcie to sobie, bo moja wyobraźnia szaleje... 

Nie truję dłużej. Mam nadzieję, że się podoba. ;) 

xxx

EDIT

Czy ktoś jeszcze chciałby być informowany o nowych rozdziałach? Polecam wszystkim obserwowanie bloga, ale jeśli ktoś chce dostawać informację ode mnie, to śmiało pisać. ;) Nie obiecuję, że będzie się ona pojawiała zaraz po dodaniu rozdziału, ale zawsze to coś. ;)