17.

Dzięki Idzie moja pierwsza własnoręcznie przygotowana wigilia nabrała rumieńców. Różne rodzaje ciasteczek bezpiecznie spoczywały w pudełkach, schowane przed lepkimi łapami Damiana, a warzywa na sałatkę jarzynową były już obrane i odpowiednio skrojone. Jej pomoc była nieoceniona, ale co najważniejsze, świetnie się przy tym bawiłyśmy. Damian poświęcił się i wziął na swoje barki kupno karpi i ich wypatroszenie. Ja nie potrafiłabym tego zrobić nie tylko ze strony praktycznej, ale również moralnej. Bo co mi zawinił taki karp z wielkimi wyłupiastymi oczkami, otwierający pyszczek, próbując nabrać choć odrobinę powietrza do pustych płuc? Rybę upiekłam dwudziestego czwartego zaraz po lekkim, postnym obiedzie. Na gotowo zrobiłam również sałatkę, którą musiałam doprawić i dodać do niej groszek, ogórki kiszone, selera oraz jajka. Nie zajęło mi to dużo czasu. Akurat tyle, że przed meczem zdążyłam dokończyć jeszcze barszcze czerwony. Zestawiałam go z palnika i zamknęłam się w łazience.

Kończyłam nakładać delikatny makijaż, kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi. Przeciągnęłam ostatni raz tuszem po rzęsach i podbiegłam do Damiana, który już otwierał drzwi. Przywitał się z dziewczyną buziakiem w policzek i ogromnym uśmiechem na jej widok. Nie potrafiłam nie uśmiechnąć się również. Ledwo ją zobaczył, a już miał o niebo lepszy humor. Marta naprawdę musiała go uszczęśliwiać.

Przyjrzałam się jej, kiedy przekroczyła próg mieszkania, wchodząc dalej. Była wysoka, jak na dziewczynę, ale wciąż niższa od Damiana. Blond włosy miały piękny, złocisty odcień i układały się zachwycającymi spiralkami na jej plecach i ramionach. Nie wiedziałam, na ile w tym udziału lokówki, a na ile ich faktury, ale wyglądała pięknie i naturalnie. Miała zielone oczy, którymi spoglądała na mnie, lekko się uśmiechając. Odetchnęłam z ulgą, kiedy na zauważyłam na jej twarzy tony tapety. Miała lekki makijaż, który podkreślał jej naturalność, a nie ją zakrywał. Ubrana była w zwykłe czarne rurki i meczową koszulkę mojego brata, na co zaśmiałam się w duchy. Damian oznacza swój teren?

Podeszłam do niej, wyciągając rękę na powitanie. Wymieniłyśmy się uśmiechami, po czym przedstawiłyśmy sobie nawzajem. Nie było sztywno. Można było powiedzieć, że z miejsca się polubiłyśmy i znalazłyśmy wspólny język, bo jeszcze zanim usiadłyśmy na swoich miejscach na hali, rozmawiałyśmy bez skrępowania. Libero był chyba troszkę zazdrosny, że zajmowałam uwagę jego dziewczyny, bo nie odzywał się za wiele w czasie drogi. Dopiero, kiedy zaczął się rozciągać na parkiecie, wrócił mu humor. Zażartował nawet, że szkoda, że nie ubrałam jego koszulki, bo mógłby się chwalić, że dziś kibicują mu dwie najpiękniejsze kobiety na hali, mrugając przy tym do mnie znacząco.

Tak. Ubrałam koszulkę Michała. To miał być taki mój pierwszy krok w stronę wyznania mu swoich uczuć. Koszulka nie mogła załatwić całej sprawy, ale była takim ‘i’, nad którym musiałam postawić przysłowiową kropkę i nie było od tego odwrotu.

Mogłam być pewna, że przyjmujący zauważył ten gest. Przyszedł przywitać się z Martą i ze mną, a ja na odchodnym życzyłam mu powodzenia. Uśmiechu, jakim mnie obdarował, nie zapomnę nigdy. A jego wzrok sugestywnie spoczął na trzynastce wymalowanej na mojej koszulce. Zmieszałam się wtedy ociupinkę, ale nie dałam nic po sobie poznać. Musiałam zachować twarz do czasu, aż zrzucę z siebie cały ciężar tego uczucia.

Mecz się zaczął. Po jednej stronie siatki Jastrzębie, a po drugiej Resovia. Obie drużyny były ze sobą w bardzo przyjacielskich relacjach. Między siatkarzami na boisku nie dochodziło do niepotrzebnych nieporozumień, a kibice na trybunach wspólnie kibicowali, jakby to była jedna, wielka rodzina. Przez wszystkie pięć setów panowała świetna, przyjazna atmosfera. I chociaż to Resovia wywiozła z Jastrzębia dwa punkty, to nasi chłopcy nie mieli sobie nic do zarzucenia. Nie ulegli przeciwnikowi, nie oddali im kompletu punktów. Urwali ten jeden jako ostrzeżenie. Pilnujcie się, bo następnym razem wynik może być odwrotny.

I to było na tyle. Soviacy w szybkim tempie opuścili Jastrzębie, chcąc jak najszybciej znaleźć się wśród swoich rodzin, przyjaciół czy partnerów. Pomarańczowi zostali na boisku trochę dłużej, wymieniając się żartami i pozwalając kibicom na dłuższe z nimi spotkanie.

- Zostawiam wam kluczyki od samochodu. Jedźcie już do nas, a ja zabiorę się z Miśkiem – Damian złożył wspomniane kluczyki na ręce Marty i ruszył w kierunku szatni. Pasowało mi takie rozwiązanie, bo miałam jeszcze chwilę czasu, by dokończyć potrawy i przygotować stół do wigilii.

Marta okazała się bardzo pomocna i już po chwili wszystko było gotowe. Stół pięknie nakryty dla pięciu osób, potrawy ciepłe i rozłożone do naczyń. Udostępniłam przyszłej bratowej łazienkę, wiedząc, że ma ze sobą bardziej odświętne ubranie na zmianę. Sama zamknęłam się w swoim pokoju, próbując się przygotować. Zmieniłam zwykłe jeansy i koszulkę na granatową sukienkę, opinającą moje ciało w niezbyt wyzywający sposób. Dekolt w kształcie litery V nie był zbyt głęboki, więc nie musiałam się zbytnio martwić, czy nie odsłania zbyt wiele. Przylegająca do ud spódnica, kończyła się w ich połowie. Krótkie rękawki zapewniały mi odrobinę więcej ciepła niż cieniutkie ramiączka, choć wątpiłam, bym miała trząść się z zimna. Raczej ze strachu, kiedy przyjdzie odpowiedni moment.

To były moje pierwsze święta jako dorosłej kobiety. Chciałam się pokazać właśnie jako kobieta, a nie dziewczynka, dlatego na stopy założyłam czarne szpilki. Nie były imponująco wysokie, ale wcale takich nie potrzebowałam.

Poprawiłam makijaż, dorysowując cienkie kreski na powiekach, które podkreśliły moje oczy. Włosy, wcześniej rozpuszczone w naturalny sposób, podpięłam z prawej strony, przerzucając całość na lewe ramię. Prostownicą podkręciłam je lekko, by układały się miękko wokół twarzy. I to było wszystko.

Wyszłam z pokoju akurat w tym samym momencie, co Marta z łazienki. Obie przystanęłyśmy w pół kroku, otwierając buzie w wyrazie zdumienia i wołając  ‘Matko, jakaś ty piękna!’. Zgrałyśmy się tak idealnie, że nawet śmiechem wybuchłyśmy w tym samym momencie, co spowodowało kolejny wybuch śmiechu z naszej strony. Pokręciłam głową rozbawiona. Musiałam przyznać, że Marta prezentowała się pięknie w czarnej, kontrastującej z jej jasną cerą, sukience. Koronkowe rękawy trzy/czwarte prezentowały się niezwykle, a podszyta beżową halką spódnica, falowała lekko z każdym jej krokiem. Na stopach elegancko prezentowały się szpilki w kolorze nude. Makijaż dziewczyny mogłabym wychwalać godzinami, ale tak samo jak ja, nie nałożyła nagle gładzi szpachlowej na twarz. Postawiła na pociągnięcie ust czerwieńszą szminką oraz rozjaśnienie oczu.

W dobrych humorach, ustawiłyśmy półmiski z potrawami na stole i czekałyśmy na resztę gości. Włączyłam płytę z kolędami, zdając sobie sprawę, że będą stwarzały bardzo miły klimat. Wszyscy wspólnie ustaliliśmy, że nie będziemy rozdawać sobie prezentów. To byłoby niewygodne, gdybym miała kupować coś dla dwóch dziewczyn, których kompletnie nie znałam. Co nie zmienia faktu, że Marta i tak dostanie coś ode mnie tylko w późniejszym czasie. Tak samo Michał i Damian.

Usłyszałyśmy głosy na klatce na chwilę przed tym, zanim otworzyły się drzwi mieszkania. Ze śmiechem na ustach wkroczyli obaj siatkarze, a za nimi również brunetka, którą zapamiętałam z meczu. Była chyba nieco zdenerwowana, bo chowała się za Michałem. Nie chciałam jej jeszcze bardziej zawstydzać, więc przywitałam się z nią miło, co kosztowało mnie nico dumy i niechcianej zazdrości. Michał niespodziewanie oznajmił, że zaraz po kolacji, Monika będzie się zbierać. Jako miła pani domu, chciałam zaprotestować, że przecież może zostać, ale sama zainteresowana wyjaśniła mi, że mama bardzo nalegała na jej przyjazd. Grałam rolę zawiedzionej, choć tak naprawdę byłam przez to bardziej szczęśliwa. Mój plan mógłby spalić na panewce, gdyby w nieodpowiednim momencie Monika postanowiła nam przeszkodzić.

Zasiedliśmy do stołu, uprzednio łamiąc się opłatkiem i składając sobie życzenia. Było przy tym dużo śmiechu, a nawet łzy się pojawiły. Głownie w moich oczach, kiedy Damian życzył mi szeptem powodzenia, ale i w oczach Marty, gdy również szeptem przekazałam jej, by nadal uszczęśliwiała Damiana tak, jak robiła to teraz.

Jako pierwszą potrawę zjedliśmy czerwony barszcz z uszkami, który bałam się, że nie będzie dobrze smakował. Ustalmy, że mistrzynią w gotowaniu nie byłam, a zrobienie barszczu, którego kolor jest idealny, wymaga dużo cierpliwości i umiejętności. Na szczęście nikt się nie skarżył i nikt nie zostawił na swoim talerzu niedojedzonych resztek. Uznałam więc, że był smaczny i odetchnęłam z ulgą.

Następnie zjedliśmy przygotowany przez Martę kompot z suszu. Była to taka ni to zupa, ni to syrop. Bardzo słodka sama w sobie i o wyrazistym smaku, ale w połączeniu z fasolką, smakowała naprawdę wyśmienicie.

Kolejne danie stanowiły pierogi z kapustą i grzybami omaszczone masełkiem z podsmażoną cebulką. Specjalnie spojrzałam na Michała, kiedy przełykał pierwszy kęs. To danie na jego zamówienie i chciałam wiedzieć, jak mu smakuje. Po jego przymkniętych powiekach i powolnym, wręcz delektowaniu się daniem stwierdziłam, że wstydu sobie nie przyniosłam. Uśmiechnęłam się lekko i zajęłam swoją porcją.

Damian był szczęśliwy jak dziecko, kiedy na jego talerzu wylądował kawałek karpia i góra sałatki. Musiałam sobie zanotować w głowie, by szepnąć na ucho Lorenzo, że jeden z jego zawodników opycha się jak na siatkarza nie przystało. Ale to było jego ulubione wigilijne danie od kiedy tylko pamiętam. Nawet liczne ości w rybie, którymi nieraz udało mu się zadławić, nie umniejszały jego radości.

Na koniec każdy musiał zjeść chociaż łyżkę bułeczek parzonych gorącym mlekiem z masełkiem, miodem i cukrem. Po takiej kilkudaniowej uczcie każdy czuł się już napełniony, ale i tak nikt nie potrafił odmówić sobie słodkiej przyjemności. Rozmowy przy stole nie miały końca, a atmosfera była tak przyjemna i lekka, że aż żal było wstawać. Niestety na Monikę przyszła już pora. I choć wcześniej się cieszyłam, to teraz poczułam ukłucie żalu. Okazała się naprawdę miłą dziewczyną. Ale i tak byłam zazdrosna. Taka już moja przypadłość.

Po pożegnaniu z Moniką i odprowadzeniu jej do drzwi, wróciłam do salonu, gdzie zastałam lekkie przetasowanie. Ktoś odstawił jedno krzesło na bok, a przy stole od razu zrobiło się więcej miejsca. Pozbierałam od razu brudne naczynia i włożyłam je do zmywarki. Czyste talerze zaniosłam z powrotem do salonu, by każdy w razie ochoty mógł się spokojnie poczęstować. Wyciągnęłam również z lodówki wino, specjalnie odłożone na tę okazję. Razem z czterema lampkami położyłam je na stole, a panowie zajęli się jego odkorkowaniem. Choć zwykle wystrzegałam się picia, przy takich okazjach, nie potrafiłam sobie odmówić odrobiny czerwonego, wytrawnego wina. To był zdecydowanie mój trunek, ale nie pozwoliłam sobie na wiele. Ledwie połowę lampki.

Rozmowy toczyły się dalej, tym razem o ton luźniejsze. Byliśmy w swoim, przyjaznym gronie, w które Marta wpasowała się bardzo szybko. Rozluźniłam się nico. Nie potrafiłam nie parsknąć śmiechem, kiedy Michał stwierdził, że pierogi śpiewają do niego błagalne psalmy, by się nimi ponownie poczęstował. Nałożył sobie kolejną porcję, przy okazji wychwalając moje umiejętności kulinarne. Spojrzałam na niego z politowaniem, wiedząc, że moim pierogom do doskonałości sporo brakuje. Ale lawina już ruszyła. Zaraz zaczęło się chwalenie, zapewnianie mnie, jaką to wyśmienitą wigilię im przygotowałam. A ja? Kręciłam głową lekko zarumieniona od wina i podśmiechiwałam się pod nosem. Byłam szczęśliwa. Miałam obok siebie najważniejsze osoby.

 Czego mogłam chcieć więcej?

A/n: Wiem, że strasznie nudny ten rozdział. Niestety to ta techniczna strona wigilii, a ta bardziej emocjonująca dopiero w następnym rozdziale. ;D Zacieram rączki i czekam na 5. ;

I mam taką prośbę. Może macie jakiś pomysł, kto mógłby nam grać Sabinę? Gifów z Kubiakiem nie ma nieskończenie wiele, a może czasem fajnie byłoby dodać coś innego. Jak myślicie? Macie jakieś propozycje? Potrzebujemy młodej brunetki. Koloru oczu chyba nie określałam, więc to nie problem. ;D

Na gifie nie pasuje wynik, ale kto by się tym przejmował. Jastrzębski <3 i Resovia <3 

PS 20 lipca, godzina 19:54, skończyłam pisać epilog po roku pracy nad tym opowiadaniem. Chce mi się płakać. O matulu...