[II] 38.

- To będą pierwsze święta, które spędzimy osobno – powiedziałam głosem, przez który przebijała się nuta smutku.

Damian zadzwonił do mnie, oznajmiając mi, że święta zamierza spędzić z Martą u jej rodziny. A przynajmniej tam zamierza spędzić wigilię i pewnie pierwszy dzień świąt. Nie miałam ani grama pretensji, od paru lat powtarzałam mu, że nie powinni z Martą odmawiać zaproszeniom od jej rodziny na świąteczną kolację. Jasne, miło było spędzić ten czas razem z nimi, nawet jeśli nasza kolacja wigilijna nigdy nie była bardzo bogata, ale czułam się źle z tym, że odmawiali z mojego powodu.

Tym razem nie odmówili. A ja wcale nie będę sama. Mama Michała zmusiła mnie do obietnicy, że pojawimy się z Michałem u nich na kolacji. Nie przyjmowała odmowy, za ja nie miałam serca odmówić jej spędzenia tych świąt z Michałem, który po raz pierwszy od długiego czasu mógł być z nimi przy stole. Mimo że skrycie miałam nadzieję na święta tylko we dwoje.

Moglibyśmy zjeść kolację, wręczyć sobie prezenty, obejrzeć jakiś przereklamowany, świąteczny film popijając wytrawne wino, a potem przejść się na spacer w zimowej scenerii, może nawet pójść na pasterkę.

Brzmiało cudownie, ale nie tym razem.

- Dziwnie będzie nie mieć Cię przy sobie – zgodził się Damian.

- Przez ostatnie lata nie mieszkaliśmy w jednym mieście dłużej niż tydzień w tym samym czasie, a Ty mówisz, że nadal się nie przyzwyczaiłeś?

- To nie to samo – skwitował Damian. – To są święta. Powinno się je spędzać z rodziną.

- I spędzisz je z rodziną. Ja też spędzę je z rodziną. A razem możemy spędzić drugi dzień, jeśli nie macie żadnych planów. Możemy zebrać się większą grupą. Może Ida wpadnie?

W głowie widziałam już same przyjazne i uśmiechnięte twarze zebrane w jednym miejscu i poczułam odrobinę ekscytacji na samą myśl. Spotkanie starego składu, jak bardzo chciałabym, żeby do niego doszło!

- Jeśli szykujesz imprezkę, to możesz mnie od razu wpisać na listę gości!

Uśmiechnęłam się ciepło, wiedząc, że Damian mógł grać już któryś z kolei sezon w innych barwach, ale jego serce zawsze już będzie pomarańczowe. Stara ekipa Jastrzębskiego mogła się rozjechać we wszystkie strony świata, ale zdecydowanie nadal wspominali tamte czasy.

- Zobaczymy, co da się zrobić. Jak nie w święta, to w sylwestra. Wszystkim nam się przyda odrobina rozrywki.

- Sylwester z Wojtaszkami! To jest pomysł!

Entuzjazm Damiana był zaraźliwy. Chociaż to był mój pomysł, czułam się, jakby brat mnie do niego ostatecznie przekonał. Będę potrzebowała jego pomocy, więc tym lepiej dla mnie.

Drzwi mojego gabinetu otworzyły się nieoczekiwanie, a do środka wszedł Michał. Wyraz jego twarzy mnie nieco zaalarmował, wystarczyło jedno spojrzenie, bym wiedziała, że coś mu siedzi na wątrobie.

- Później pogadamy o szczegółach. Teraz muszę już kończyć.

Pożegnałam się z Damianem, nie spuszczając oczu z Michała, który cierpliwie czekał, aż skończę rozmawiać. Nie ponaglał mnie, może dlatego, że próbował coś odwlec.

- O co chodzi? – zapytałam, gdy Michał ciągle milczał, mimo że odłożyłam telefon chwilę temu.

Michał ewidentnie nie wiedział, jak ubrać w słowa to, co mu chodziło po głowie. Parę razy otwierał usta, ale żadne słowa nie padły. Potrząsnął głową zrezygnowany.

- Mama chciała, żebym się upewnił, czy przyjdziesz na świąteczną kolację.

- Albo to, albo spędzę święta sama w mieszkaniu – wzruszyłam ramionami. – Chyba zdołam przetrwać jedną kolację.

- Kolacja tylko jedna, ale potraw dwanaście. I matka wpisze cię na swoją czarną listę, jeśli nie skosztujesz wszystkiego – uprzedził mnie.

Teraz był w zdecydowanie lepszym nastroju i nie chciałam go niszczyć, ale nie mogłam przestać się zastanawiać, o co chodziło wcześniej. Już miałam o to zapytać, ale moje drzwi ponownie się otworzyły, a do środka zajrzał Wojtek, oddychając ciężko.

- Trener kazał was zawołać na trening. I błagam, chodźcie, bo inaczej będę miał przerypane jeszcze bardziej, a już teraz nie jest kolorowo.

Spojrzałam na Michała, który zaklął pod nosem. Wiedział, co wprawiło jego ojca w podły nastrój. Zdaje się, że znowu dowiaduję się o czymś jako ostatnia, ale teraz już nie mogłam nic na to poradzić. Westchnęłam głęboko i ruszyłam za Wojtkiem na halę, z której dobiegały donośne wrzaski.

Nie miałam ochoty na kolejny kubiakowy dramat.

Trener posłał tylko ostre spojrzenie w stronę swojego syna, gdy ten pojawił się na boisku. Nie padło żadne słowo, ale nie musiało, bo i bez niego było widać, że Michał i jego ojciec są raczej wrogo do siebie nastawieni.

Wojtek bez sekundy zwłoki zajął swoje miejsce między chłopakami, nie chcąc podpaść, gdy trener jest w trybie zabójcy. I niewiele można było z tym zrobić, bo starszy z Kubiaków w tym stanie był głuchy na wszelkie argumenty. Dlatego moim głównym zadaniem podczas tego treningu było pilnowanie, by trener nie przeciągnął struny. Całe szczęście na krzykach i raczej mocnych, ale nie wycieńczających ćwiczeniach się kończyło. Przynajmniej trening się na tym kończył. Bo do prawdziwego wybuchu dopiero miało dojść później.

Ale jednak się pomyliłam.

- Wystarczy, pięć minut przerwy, a potem skupimy się na przyjęciu – powiedział Michał,nie przejmując się wściekłością, która wykrzywiała twarz jego ojca.

Była jedna, niepisana zasada, która głosiła, że drugi trener, to tylko drugi trener i nie wcina się pierwszemu w przebieg treningu. Michał właśnie ją złamał. I to źle wróżyło.

- Nie ty prowadzisz tę drużynę – odpowiedział Kubiak senior z lodowatą wściekłością.

- Ty też ich nie prowadzisz. W tym momencie ich katujesz.

Z obawą w oczach przyglądałam się im obu, mając naprawdę złe przeczucia. Jarosław Kubiak miał ciężki charakter, a Michał go po ojcu odziedziczył. Żaden z nich nie zamierzał odpuścić. I tylko chłopaków było mi szkoda.

- Koniec treningu, idźcie pod prysznic. Jeśli ktoś potrzebuje masażu, najpierw idźcie do Pawła, dam wam znać, gdy wrócę.

Być może właśnie podpisałam swój wyrok śmierci, ale uchroniłam tym samym chłopaków przed traumą, a Kubiaków przed plotkami, które pewnie i tak pójdą w świat, ale może chociaż nie będą tak tragiczne, jak mogłyby być, gdybym pozwoliła im się kłócić na oczach drużyny.

Hala opustoszała w szybkim tempie. Wytrzymałam spojrzenie Kubiaka seniora. Pewnie tylko dlatego, że nie było to najgorsze spojrzenie w jego arsenale.

- Teraz powiecie mi, o co wam chodzi?

Żaden z nich nie wydawał się chętny, by wtajemniczyć mnie w sprawę. Z natury byłam cierpliwą osobą, ale przy tych dwóch facetach moja cierpliwość była stale wystawiana na próbę i już mi jej zaczęło brakować.

Jeśli zamierzali mieć sekrety, to niech się kłócą. Nie zamierzam się wtrącać.

- Okej, kłóćcie się dalej. Nie będę wam przeszkadzać – dodałam sarkastycznie, kierując się do wyjścia.

- Sabina, zaczekaj – Michał podbiegł do mnie, zatrzymując mnie w miejscu. – Obiecałem ci, że jeśli pojawi się jakaś propozycja grania, dowiesz się jako pierwsza. Ale...

Zawsze było jakieś ale. Ale w tym wypadku akurat nie miało znaczenia. Michał dostał propozycję grania w klubie. Nie musiałam dowiedzieć się jako pierwsza, by cieszyć się razem z nim!

- To wspaniale! – przerwałam mu, uśmiechając się radośnie.

Oddał mój uśmiech, ale nie podzielił mojego entuzjazmu.

- Zadzwonili do mnie kilka dni temu, ale potrzebowałem trochę czasu, by się nad tą propozycją zastanowić, dlatego nie powiedziałem ci od razu. A teraz zdaje się, że wiedzą wszyscy, bo ktoś się wygadał o całej sprawie. Gazety plotkują, portale siatkarskie plotkują, ludzie gadają...

- I teraz nie masz wyboru.

Gdyby odmówił, reakcje prawdopodobnie byłyby nieprzyjazne. Bo przecież Michał nie jest w dogodnej sytuacji, by przebierać w ofertach.

Co mi przypomniało, że nie wiedziałam, skąd ta propozycja.

- Nadal mam wybór. Wracam do siatkówki dla siebie, opinia innych nie ma dla mnie znaczenia i na pewno nie będę się nią kierował.

- Więc o co chodzi? Czemu się kłócicie?

- Bielsko – prychnął ojciec Michała pod nosem. –Dostał propozycję z Bielska.

Przynajmniej jedno się wyjaśniło.

Ale starszy Kubiak nie brzmiał na szczęśliwego, że jego syn znowu wróci na boisko. Był niezadowolony, jakby granie Michała dla klubu z Bielska było hańbą dla jego nazwiska. A tego nie byłam w stanie pojąć.

- Wolałbyś, żebym gnił i twojego boku, nic nie robiąc, udając, że to spełnienie moich marzeń? – Michał powoli traci swoje opanowanie, z każdym słowem miał go coraz mniej, aż ostatnie słowa niemal wykrzyczał. – Trenowanie to twoja działka. A twój cień nie jest wystarczająco duży, bym się w nim zmieścił.

Słowa Michała, może z pozoru niegroźne, do głębi ugodziły jego ojca. Widziałam to w wyrazie jego twarzy, która nagle stała się niemożliwa do odczytania, jakby trener całkowicie otoczył się niemożliwym do przejścia murem.

- Tyle pozostało z wdzięczności za troskę o dobro swojego dziecka – skomentował z goryczą.

- To nie jest troska! Przestała nią być, kiedy zacząłeś ingerować w każdą moją decyzję, nie pozwalając mi podjąć samodzielnie nawet jednej! Mówisz, że kierujesz się jedynie moim dobrem, ale co mi dobrego przychodzi z bycia drugim trenerem, który nie ma prawa ingerencji w trening?! Jak niby mam stanąć na nogi, skoro wiecznie podkładasz mi kłody?! Mam tego dość! Mam dość ciebie i twojej, tak zwanej, troski!

Michał już nie panował nad sobą. A przynajmniej nie panował nad słowami, które falami wylewały się z jego ust. Każdy żal, każda pretensja do ojca z ostatnich tygodni znalazła w końcu swoje ujście.

- Tyle z tego masz, że nie gnijesz na kanapie przed telewizorem z piwem w ręce! Już zapomniałeś jak trzeba cię było zaciągać w pobliże hali?! Myślisz, że co byś teraz robił, gdyby nie ja i ta bezwartościowa dla ciebie posada drugiego trenera?! Sądzisz, że wtedy byś myślał o powrocie do siatkówki?!

I jeden, i drugi mieli swoją rację, co nie ułatwiało mi sprawy. Nie chciałam, by sprawy wymknęły się spod kontroli, ale chyba właśnie w tę stronę wszystko zmierzało.

- Nie jestem już dzieckiem, które boi się świata i chowa się za plecami ojca! Może lepiej było dać mi trochę czasu i przekonać się, że poradzę sobie sam, zamiast narzucać mi ciągle swoje zdanie i swoje decyzje! Nie zamierzam zmarnować reszty kariery na grzaniu stołka drugiego trenera! Mam wyższe ambicje, chcę grać!

- Więc graj, na litość boską! – wybuchł starszy Kubiak. –Ale stać cię na coś więcej niż Bielsko.

Tutaj moje brwi poszybowały w górę w szoku. O to była cała ta złość?

- O, tak! Najlepsze kluby polskie i zagraniczne właśnie w tej chwili biją się o mnie –wyrzucił z siebie sarkastycznie Michał. – Dla twojej wiadomości, nie grałem przez pięć lat, potrzebuję klubu, w którym będę mógł się odbudować, a nie takiego, które złamie mnie w pół presją tytułu!

- I czyja to wina?!

Zapadła cisza.

Oboje oddychali ciężko, zmęczeni ciągłym krzyczeniem na siebie nawzajem. Michał z niedowierzaniem wpatrywał się w ojca, jakby czekał, aż ten cofnie swoje słowa. Ale tego nie zrobił.

- Skoro wszystko sobie wyjaśniliśmy, uprzejmie cię informuję, tatusiu, że podpiszę kontrakt z Bielskiem, a z twojego mieszkania wyniosę się jeszcze dzisiaj. Masz problem z głowy.

I z tymi słowami nadal odbijającymi się echem po hali, odwrócił się i ruszył w stronę wyjścia. Przez długą chwilę panowała całkowita cisza, nie umiałam nawet ruszyć palcem.

- On wyjedzie. Postawi wszystko na jedną kartę i przegra, bo to nie jest droga, która zaprowadzi go na szczyt. – Trener zwrócił się w moją stronę, nie tracąc nic ze swojej hardości.

- Jeśli pan w to wierzy, kompletnie nie zna pan swojego syna – odpowiedziałam, potrząsając głową w niedowierzaniu. –Michał bardzo dobrze wie, co robi. I wcale nie zmierza na szczyt.

- Michał zawsze chciał być najlepszy.

- I będzie najlepszy, w to nie wątpię – odparowałam. –To właśnie panu umknęło. Michał nie jest tą samą osobą co wcześniej. Nie obchodzi go ilość medali, pucharów i tytułów. Nie wraca do siatkówki, by cokolwiek komukolwiek udowadniać. Wraca, bo bez siatkówki nigdy nie będzie w pełni szczęśliwy. Wraca, bo to całe jego życie. I zawdzięcza to swojemu ojcu, który zupełnie tego nie rozumie.

Zawsze będę stała po stronie Michała.

Choćby nikt inny nie rozumiał, ja zrozumiem.

Bo zdaje się, że tylko ja dotychczas poznałam Michała takiego, jakim się stał. I dopóki inni nie zadadzą sobie tego trudu, będę się codziennie upewniać, że Michał wie, jak bardzo go kocham i jak bardzo podziwiam.

Michał Kubiak.

To nazwisko będzie kiedyś wymawiane z niemal boskim namaszczeniem.

Tak czułam. A moje przeczucia zazwyczaj się sprawdzały.