09.

Michał musiał czekać jeszcze dwadzieścia minut, zanim wyszłam z basenu i kolejne piętnaście, zanim się przebrałam i dokładnie wysuszyłam włosy. Musiał się trochę pomęczyć, ale sam chciał zostać na całym treningu. Jednak w końcu wyszłam z szatni, przed którą czekał siatkarz. Dzięki tej chwili sam na sam z wodą zdołałam się trochę ogarnąć i już nie robiłam się czerwona za każdym razem, kiedy patrzyłam na Michała.

Sama nie wiedziałam, dlaczego Konrad zasugerował, że moglibyśmy być parą. Nie zachowywaliśmy się tak, a już na pewno nie wyglądaliśmy, jakbyśmy byli razem. Michał był dla mnie przyjacielem. I nigdy nie wyobrażałam sobie, by mógł być kimś więcej.

- Co tak milczysz? – zapytał, kiedy wychodziliśmy ze szkoły.

- Zawsze tak mam po treningu. Fizycznie jestem wyczerpana, ale za to psychika ma naładowane akumulatory. Jestem wtedy spokojniejsza i cichsza – wyjaśniłam, uśmiechając się lekko.

- A myślałem, że po prostu cierpisz po wyjściu z wody, Arielko – zażartował, spoglądając na mnie czujnie, gdybym miała w planach go uderzyć, czy wepchnąć w zaspę śniegu.

Odrzuciłam ten pomysł, maskując to śmiechem, a kiedy Kubiak się niczego z mojej strony nie spodziewał, wsadziłam mu łokieć w brzuch. Jęknął przeciągle. Widocznie włożyłam w to więcej siły niż było potrzeba. Roześmiałam się głośno i popędziłam w stronę auta, chcąc uniknąć ewentualnego odwetu siatkarza.

- Masz cios, to trzeba ci przyznać – powiedział od razu po tym, jak wsiadł do samochodu. Wyszczerzyłam się i włączyłam radio, chcąc wypełnić czymś czas. Przypomniałam sobie, że miałam napisać do Damiana.

- Nie wiesz czasem, na którą Damian umówił się z Martą? – zapytałam go. Myślałam, że może uda mi się jeszcze na szybko wpaść do domu i zgarnąć książki. W końcu zadanie trzeba zrobić i zacząć się uczyć na te wszystkie testy, jakie nauczyciele pozapowiadali na ostatnie tygodnie nauki przed przerwą świąteczną.

- Mówił, że na osiemnastą – odpowiedział, nie odrywając wzroku od jezdni. Bardzo się z tego cieszyłam. W końcu było ciemno, zimno, a warunki pogodowe nie sprzyjały. Wolałabym się nie rozwalić o najbliższe drzewo, ale mogłam być spokojna. Michał prowadził nad zwyczaj ostrożnie.

Napisałam do Damiana, przy okazji ochrzaniając go, że tak wykorzystuje Michała, po czy zawiadomiłam go, że wpadnę na chwilę po kilka rzeczy. Odpisał mi, że mogę się przestać pieklić, bo to nie on wpadł na ten pomysł. Zdziwiłam się i to bardzo. Michał sam chciał po mnie przyjechać? Tak bardzo mu się w domu nudzi? Uśmiechnęłam się pod nosem, ale nie odezwałam się ani słowem. Chciałam nacieszyć się tym w ciszy.

Zaraz, jakie nacieszyć?

Po głębszym przeanalizowaniu swoich odczuć, doszłam do wniosku, że zrobiło mi się bardzo miło, gdy dowiedziałam się, że Michał chciał spędzić ze mną ten wieczór. Bo na pewno zdawał sobie sprawę, gdy to Damianowi proponował, że będzie musiał mnie zabrać do siebie. I skoro jemu to nie przeszkadzało, to mi również nie powinno.

Siatkarz zatrzymał się przed blokiem i ruszyliśmy na górę. Zatrzymałam się pod swoim mieszkaniem, informując Michała, że wezmę tylko kilka rzeczy i przyjdę do niego. Skinął głową na zgodę i ruszył dalej, a ja weszłam do mieszkania, gdzie zdumiona wpatrywałam się w brata. Warto wspomnieć, że Damian odstrzelił się jak na jakąś galę, choć w tym momencie miał na sobie zaburzający ten outfit fartuszek w kwiatuszki. Nadal stałam zdumiona, kiedy mnie zauważył i jakby odetchnął z ulgą.

- Musisz mi pomóc! Coś zawaliłem przy tej zupie, proszę, ratuj! – Panikował w najlepsze.

Kręcąc głową z politowaniem, podeszłam do kuchenki i spróbowałam odrobinę jego dzieła. Cóż, spieprzył sprawę. I do wcale nie w sensie metaforycznym.

- Ile ty tam pieprzu nasypałeś?! Trzy opakowania? – Nie mogłam wyjść z podziwu nad niezdarnością mojego brata, ale zostawiłam sobie nabijanie się z niego na inny czas, bo musiałam ratować losy jego randki. Zrobiłam, co mogłam. Zupa nie była idealna, ale przynajmniej człowiek nie zionął ogniem po jej spróbowaniu.

Zostawiłam Damiana z surowym przykazem, by za pięć minut ściągnął zupę z palnika, a za piętnaście wyciągnął pieczeń z piekarnika i poszłam do siebie. Spakowałam plecak na jutro, wzięłam te książki, które potrzebowałam i już miałam wychodzić do Michała, kiedy zatrzymał mnie libero.

- Wiesz, bo jest taka sprawa… - podrapał się z tyłu po karku, a ja już wiedziałam, że coś się szykuje. Robił tak wtedy, kiedy się czymś denerwował. – Bo nie wiem, o której skończymy z Martą i…

- I chcesz mieć wolną chatę, kapuję – wyszczerzyłam się, kiedy policzki Damiana pokryły się czerwienią. – Nie ma sprawy, ale mam jeden warunek.

- Jaki? – zapytał zmieszany braciszek. Jaki to był piękny widok!

- Chcę poznać tą twoją lubą. Nie oddam braciszka w ręce pierwszej lepszej! – zaśmiałam się i cmoknęłam go w policzek, zostawiając w lekkim osłupieniu. Chyba wolałam nie wiedzieć, jakiego warunku z mojej strony oczekiwał. Wpadłam raz jeszcze do pokoju, zabierając jakieś ubrania na jutro i kilka kosmetyków. Spieszyłam się, bo dochodziła już osiemnasta, a nie chciałam dzisiaj przeszkadzać Damianowi i Marcie. Chciałam ją poznać, ale nie teraz.

- Uciekam! – zawołałam jeszcze, a potem zamknęłam za sobą drzwi i skierowałam się na górę.

Trochę się denerwowałam, bo przecież wpychałam się Michałowi do mieszkania na całą noc bez uprzedzenia. Miałam nadzieję, że nie będzie zły. Stojąc już pod jego drzwiami, nie wiedziałam, czy zapukać, czy wejść ot tak. W końcu zdecydowałam się zapukać, bo nie lubiłam wpadać do czyjegoś mieszkania jak do siebie. Nawet Kubiak ma prawo do prywatności. Uśmiechnęłam się pod nosem i zapukałam. Już po chwili otworzył mi siatkarz, który o dziwo nie zdziwił się, kiedy zobaczył mnie z wypchanym po brzegi plecaku. Miałam w nim książki i swoje rzecz, więc to normalne, że ledwo się dopinał.

- Wchodź – przepuścił mnie. – Herbata już na stole, a na kolację musisz jeszcze trochę poczekać- uśmiechnął się wesoło.

Weszłam dalej, odstawiając swój plecak gdzieś po drodze, ale zamiast do salonu, skierowałam się do kuchni, gdzie urzędował Michał. Oparłam się o farmugę drzwi, przyglądając się siatkarzowi.

- Co tam pichcisz? – zapytałam, bo na kanapki to mi to nie wyglądało.

- Spaghetti. – Obejrzał się przez ramię, wzruszając ramionami. – Zrobiłbym coś bardziej wymagającego, ale tak trochę nie miałem czasu – zaśmiał się.

- Spaghetti brzmi dobrze. Pomóc ci z czymś? – zapytałam, nie chcąc stać jak kołek. – W końcu jedną kolację już dzisiaj ratowałam.

Popatrzył na mnie pytająco, nie rozumiejąc, o czym tak właściwie mówiłam. Zabrałam się więc za tłumaczenie, przy okazji podchodząc do pieca i próbując sosu.

- Ledwo weszłam do mieszkania, przeżyłam szok, bo Damian odstawa wił się jak szczur na otwarcie kanału. Wiesz, najlepsza koszula, najładniejsze spodnie i muchę miał! To mnie dopiero zdziwiło. Stałam jak zamurowana, a on do mnie spanikowany, że coś mu zupa nie wyszła. I co ja miałam biedna zrobić? No przecież go tak nie zostawię, skoro ode mnie zależał los jego miłości. Spróbowałam tej zupy i o mało nie zeszłam. Przepieprzył ją. I to dosłownie przepieprzył. Ja nie mam pojęcia, w kogo on się wdał z tym gotowaniem, ale wielkiej kariery szefa kuchni, to ja mu nie wróżę.

Pokręciłam głową rozbawiona, a Michał śmiał się bez skrępowania z mojego biednego braciszka. I nadszedł ten moment, w którym powinnam powiedzieć Michałowi, że będzie musiał mnie niańczyć odrobinę dłużej niż było w planach. Nie chciałam, żeby potem wyszło jakoś głupio, czy coś. Wolałam mieć to za sobą.

- A potem już miałam wychodzić, kiedy podszedł do mnie czerwony jak dorodna piwonia, drapiący się po karku i zapytał, czy mogę się ulotnić również na noc. I w sumie zgodziłam się, bo co miałam zrobić? Mam nadzieję, że nie będę ci przeszkadzać. Bo jakby coś, to ja mogę się ulotnić. Bez problemu. Powiedz tylko słowo, a ja…

Przerwał mój bezsensowny monolog, kładąc mi dłonie na ramionach. Momentalnie spojrzałam w jego niesamowicie błękitne oczy i strach się przyznać, ale utonęłam w ich bezkresie. Bo były jak najczystsze morze na świecie. Patrząc w nie widziałam raj na ziemi. Otrząsnęłam się dopiero, kiedy usłyszałam jego śmiech.

- Nie przeszkadzasz mi. Nigdzie stąd nie pójdziesz. Nie mam zamiaru cię wyrzucać. – Uśmiech pozostał na jego ustach, przez co na jego policzkach pojawiły się mimiczne zmarszczki.

Dopiero w tym momencie spojrzałam na niego nie przez pryzmat tego, że jest kumplem mojego brata, ale raczej jak na mojego kumpla, jak na faceta. I to było jak nagłe olśnienie.

Nie wiedziałam, jak mam się zachować, więc starannie ukryłam swoje emocje, by nie skompromitować się jeszcze bardziej niż do tej pory. Nie chciałam dać po sobie poznać, że cokolwiek jest nie tak, dlatego uśmiechnęłam się do niego, ale jakoś tak niemrawo. Ten uśmiech przyszedł mi z trudem, był zabarwiony sztucznością. Ale jak miałam się zachowywać normalnie, kiedy odkryłam coś, co sprawiło, że już nic nie wydawało się normalne?

Delikatnie wykręciłam się spod ciężaru jego rąk na moich ramionach i odwróciłam się w kierunku gotującego się sosu. Skosztowałam odrobinkę, by zająć się czymkolwiek, co wyrzuciłoby z mojego umysłu natrętne myśli.

- Podasz mi sól? – zwróciłam się do siatkarza.

- Kolejna kolacja, którą musisz ratować? – zaśmiał się, ale chwilę później poczułam, jak wciska mi w dłoń solniczkę.

- Panoszę się na nie swoim terenie – roześmiałam się. – Dziwię się, że jeszcze mnie za drzwi nie wywaliłeś – zażartowałam, dodając jednocześnie soli do sosu.

- Od czasu do czasu musi się ktoś na moim terenie rozpanoszyć, bo inaczej nudno. – Wzruszył ramionami, a do mnie dotarła absurdalność tej rozmowy.

Czy tylko mi się wydawało, czy naprawdę wyczuwałam podtekst? Wolałam nie wnikać i zostawić to bez komentarza. Nie miałam w tej chwili siły, by jeszcze roztrząsać jakieś moje durne wyobrażenia. Mentalnie spoliczkowałam się, by otrzeźwić myśli i skupiłam się na sosie. Tylko gotowanie ratowało mnie przed przybraniem buraczkowego odcienia na policzkach. Ale w końcu sos był do odstawienia, makaron ociekał z wody na durszlaku, a stół był zastawiony. Brakowało mi czegoś, na czym mogłabym skupić myśli, by nie błądziły wokół jednego siatkarza, który pałętał się niedaleko, sprawiając, że zapach jego żelu pod prysznic, drażnił mnie swoim ostrym zapachem.

Boże, pozwól mi przetrwać tę kolację. Potem skupię się na nauce i jakoś przetrwam do rana. A jutro przymusowo pójdę na basen, żeby się w końcu uspokoić i opanować emocje – postanowiłam, kiedy już usiadłam na przeciwko Michała przy stole w jego salonie.

To będzie w cholerę trudny wieczór – stwierdziłam, patrząc na cudownie roześmianą twarz siatkarza.

A na gifie Kubi&Wojtaszek Company :D Pamiętcie ten MHJW, kiedy Damian dostał tortem w twarz? No to potem się pięknie wytarł do Miśka. ;D 

Dodaję dzisiaj, bo nie chciałam czekać kolejnych pięciu dni. To jednak za długo. Więc rozdziały będą 5 i 20 dnia miesiąca. Jak na razie. Coraz częściej myślę, żeby zacząć publikować już regularnie co dwa tygodnie. ;)

EDIT: zapomniałam przeprosić Was za kolosalne zaległości na Waszych blogach. Przepraszam. W najbliższym czasie postaram się ponadrabiać ;)