42.

Z całej siły zatrzasnęłam za sobą drzwi mieszkania, choć nie miałam w zwyczaju w taki sposób okazywać gniewu. Tym razem byłam jednak na tyle zła, że kompletnie się tym nie przejmowałam. Nawet niedowierzające spojrzenie, jakie posłał mi Damian, nie zrobiło na mnie wrażenia. Minęłam brata w przejściu i zamknęłam się u siebie. Nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Nosiło mnie jak nigdy, nie potrafiłam znaleźć sobie miejsca. W końcu się poddałam.

- A ty gdzie się wybierasz? – zapytał Damian, widząc, że zmierzam w kierunku wyjścia.

- Pobiegać.

- Ty i bieganie? – zdziwił się. – Przypomnij mi, kiedy ostatnio te dwa słowa padły w jednym zdaniu.

Jego ton był dość uszczypliwy, ale i tak wiedziałam, że tylko się droczy.

- Wcale nie tak dawno temu. Bardzo dosadnie przypomniałam ci wczoraj, że nienawidzę biegać.

- No więc? – uniósł brwi w górę, czekając na jakieś wyjaśnienie z mojej strony.

- Kubiak mnie wkurzył – powiedziałam po prostu, wzruszając ramionami.

- Kogo on ostatnio nie wkurza – mruknął pod nosem. – Ale niech wkurza cię częściej, to będę biegał razem z tobą.

Zaśmiałam się lekko. Damian na treningach biegał, ale poza nimi jakoś nie miał do tego zapału. To chyba Marta miała na niego taki wpływ. Uśmiechnęłam się pod nosem i zasalutowałam Damianowi na pożegnanie, na co pokręcił głową z politowaniem.

Ulice Żor były opustoszałe. Większość ludzi nie miała zamiaru wychodzić z ciepłych mieszkań, kiedy na zewnątrz panowały ujemne temperatury, ale dla mnie jakoś nie miało to znaczenia. Mróz szczypiący w policzki, studził moje nerwy, wysiłek fizyczny wpłynął kojąco na zmęczony umysł, a świeże, mroźne powietrze dotleniło szare komórki, pobudzając je do pracy. Ale nawet wtedy, gdzieś wewnątrz siebie czułam niemożliwie wielkie pokłady gniewu. Nagromadziło się go sporo przez ostatnie tygodnie. A stres i zmęczenie jedynie potęgowały jego siłę.

W pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać, jak to jest, że różni siatkarze reagują na kontuzje tak odmiennie. Od czego to tak właściwie zależało? Od zaangażowania? Umiejętności? Sytuacji? Kontuzjowani mieli prawo być źli. Na siebie. Na los, na wszystkich wkoło także. Ale tylko przez chwile. Potem ważniejszy był powrót do zdrowia. Nie rozumiałam, dlaczego Michał utknął na etapie wiecznego użalania się nad tym, co go spotkało. Nie potrafiłam sobie tego wyjaśnić w żaden sposób. Może mnie było łatwo osądzać, bo sama w takiej sytuacji nie byłam, ale chyba nie poddałabym się tak łatwo. Walczyłabym, bo kochałam pływać. A przecież Michał kochał siatkówkę znacznie bardziej niż ja pływanie. Co do tego nie miałam żadnych wątpliwości. Więc nadal pozostawało pytanie: dlaczego?

Chyba nie miałam siły się nad tym zastanawiać.

Zatrzymałam się, czując, że muszę złapać głębszy oddech. Rozejrzałam się po okolicy, zauważając, że nogi poniosły mnie całkiem daleko. Przystanęłam na moście, spierając się na barierce i patrząc w ledwo płynącą rzekę. Nie było w niej dużo wody, ale płynęła na tyle szybko, że jej powierzchnia nie zamarzała. To był hipnotyzujący widok.

- Chyba nie masz zamiaru skoczyć, co?

Odwróciłam się szybko, choć nie wystraszyłam się, słysząc głos. Może dlatego, że bardzo dobrze go znałam.

- Cześć, Igor – przywitałam się uśmiechem z chłopakiem.

Dziwnie było go widzieć poza szkołą. Tym bardziej, że w szkole nie rozmawialiśmy zbyt często, a jeśli już to robiliśmy, to tematem były zwykłe szkolne sprawy. Nawet nie chodziliśmy do jednej klasy. Dlatego zdecydowanie dziwiła mnie jego obecność tutaj i to, że się do mnie odezwał. Choć może nie wiedział, że to ja?

- Więc jak? Nie będziesz skakać?

Zaśmiałam się, kręcąc przecząco głową.

- Tylko patrzę. To dość odprężający widok dla kogoś, kto ma niezły bałagan w głowie.

- Co racja, to racja. Też lubię ten widok – przyznał, podchodząc bliżej do barierki i opierając się na niej w ten sam sposób, co ja. – Ale zwykle nie przychodzę tutaj w nocy. I to zimą. I to przy minus piętnastu stopniach! – zaśmiał się.

- Niektóre sytuacje wymagają drastycznych rozwiązań.

- Ale wszystko w porządku, co?

Odwrócił twarz w moją stronę, spoglądając na mnie badawczo. Pewnie byłam całkiem niezłym obiektem do obserwacji. Zaczerwienione z wysiłku i mrozu policzki. Rozwichrzone włosy, wystające spod ledwo nasuniętej na uszy czapki. I zaszklone oczy od mroźnego wiatru, który w nie uderzał.

- Powiedzmy, że zastanawiam się nad ludzkimi reakcjami. Dlaczego są takie, a nie inne. Dlaczego są takie nieprzewidywalne, i dlaczego ludzie poddają im się tak łatwo.

Chwilę analizował w głowie moje słowa.

- Czasem po prostu nie mają innego wyjścia. Coś spada na nich zupełnie niepostrzeżenie, jak podeszwa buta na robaka. Są zupełnie bezbronni.

Igor mnie zaskoczył. Nie spodziewałam się, że mogłabym z nim tak stać na moście i rozmawiać o ludziach, o życiu. Niby nic wielkiego, ale on wiedział, że nasza rozmowa ma jakieś drugie dno, że to nie były tylko teoretyczne rozważania.

- I co potem? Jak uratować robaka, kiedy on nie ma już siły, żeby się podnieść? – zapytałam szeptem.

- Czasem czas jest najlepszym lekarstwem. – Prychnęłam pod nosem na te słowa. – Ale terapia szokowa też może być skuteczna – zaśmiał się z mojej wcześniejszej reakcji.

- To już chyba mam za… - dzwonek jego telefonu przerwał mi w połowie. – sobą – dokończyłam i pokazałam mu gestem ręki, żeby odebrał.

 Zanim jednak zdążył to zrobić, połączenie zostało zerwane. Spojrzeliśmy na siebie zdziwieni, bo ten, kto dzwonił, nie był zbyt cierpliwy. Chwilę później Igor otrzymał SMSa, po którego przeczytaniu, zaśmiał się głośno. Spojrzałam na niego pytająco, a on pokazał mi wiadomość.

OD: Karolina

Gdzie są moje pianki?! Przysięgam ci, że jak uciekłeś z moimi piankami to cię zabiję! Zapamiętasz na całe życie, że z kobietami w ciąży się nie pogrywa!

Spojrzałam na niego i roześmiałam się tak samo, jak on przed chwilą. Znałam Karolinę z widzenia. Była rok młodsza i dość często spotykałam ją na szkolnym korytarzu, kiedy jeszcze chodziła do szkoły. Teraz z wiadomego powodu już tego nie robiła. To trochę przykre, że w tak młodym wieku musi rezygnować ze swojej edukacji. Ale Karolina zawsze wydawała mi się bardzo miłą i mądrą dziewczyną. Teraz oboje z Igorem są w takiej a nie innej sytuacji życiowej, ale każdy czasem znajduje się na ostrym zakręcie i nie wie, co ze sobą dalej zrobić. Życzyłam im jak najlepiej.

- Leć, bo gotowa jest spełnić swoją groźbę – rzuciłam, dopiero teraz zwracając uwagę na reklamówkę, którą trzymał w dłoni.

- W to nie wątpię – zaśmiał się, stawiając dwa kroki do tyłu. – A ty pamiętaj, że wcześniej czy później wszystko wróci do normy. Życie sobie z nami igra, raz daje kopa w dupę, raz głaszcze nas po głowie, ale jakaś tam równowaga między tym istnieje. Wystarczy być cierpliwym.

Posłał mi ostatni uśmiech i odwrócił się w swoją stronę, odchodząc. Chwilę wpatrywałam się w jego znikającą w ciemności sylwetkę, rozważając jego słowa. I chyba miał rację. Wszystko się ułoży. A ja już dopilnuję, by stało się to wcześniej a nie później.

Wszystkie czarne scenariusze sytuacji Michała wyrzuciłam do rzeki. Metaforycznie oczywiście, ale moja głowa nagle stała się o niebo lżejsza, a z serca spadł ogromny głaz. Nie wiedziałam, co odegrało większą rolę; wysiłek fizyczny czy zupełnie niespodziewana rozmowa z Igorem? To jednak nie miało znaczenia. Teraz miałam nową siłę, nową nadzieję. Teraz nie poddam się, póki Michał nie stanie z powrotem na boisku. I może mnie znienawidzi po drodze, będzie miał mi za złe, że wtrącam się w jego życiu, ale tak jak mu to wykrzyczałam, kochałam go i nie zamierzałam odpuszczać.

Zatarłam ręce z zimna. Spojrzałam raz jeszcze na rzekę, a potem ruszyłam biegiem w stronę bloku. W międzyczasie zaczęłam się zastanawiać, dlaczego tak bardzo nie lubiłam biegania? Przecież to idealny sposób na rozładowanie emocji, równie dobry jak zanurzenie się w wodzie, a przy tym wpływa dobrze na moje zdrowie.

Do mieszkania wpadłam zziajana jak nigdy. Damian śmiał się, że chyba powinien zdzwonić po pogotowie, bo za chwilę padnę na zawał. Puściłam kąśliwą uwagę mimo uszu. Do zrozumienia mojego brata potrzebna była cała instrukcja obsługi, ale w skrócie: kpił sobie ze mnie tylko i wyłącznie dlatego, że widział szeroki uśmiech na mojej twarzy. Gdyby było inaczej, prawdopodobnie już by mnie pocieszał.

Następnego dnia obudziłam się z tą samą zaciętością, jaką zdobyłam wczorajszego wieczoru. To był dobry poranek. Pomimo wszystko miałam dobry nastrój i uśmiechałam się. Po prawie tygodniu warczenia na dosłownie wszystkich w promieniu kilometra, była to miła odmiana. Nawet lekcje w szkole minęły szybko i miło. Nauczyciele chyba w końcu zaczęli trochę spuszczać z tonu, co wszyscy przyjęli z niesamowitą ulgą. Pożegnałam się z Idą i Kubą pod szkołą. Oboje życzyli mi powiedzenia. Nawet się nie dziwiłam, że zauważyli. Ida potrafiła mnie prześwietlić jednym spojrzeniem, a Kuba dość dobrze orientował się w sytuacji. Uśmiechnęłam się do nich i szybkim krokiem kierowałam się do mieszkania. Nie miałam wiele czasu przed treningiem, a nie mogłam odpuścić dzisiejszej wizyty u Michała. Koniec z patyczkowaniem się.

Zjadłam tylko obiad i spakowałam rzeczy na trening, po czym ubrałam się i opuściłam mieszkanie, zamykając je za sobą. Skierowałam się w stronę osiedlowego sklepu spożywczego, bo ktoś musiał Michałowi uzupełniać braki w lodówce. Sam niewiele mógł zrobić z usztywnioną nogą. Poza tym nie powinien jej przemęczać, a schodzenie z trzeciego piętra po schodach, chyba można było uznać za przemęczanie. Zrobiłam szybkie zakupy, ładując do koszyka tylko najpotrzebniejsze produkty. Zapłaciłam za wszystko, a pięć minut później wchodziłam już do mieszkania Kubiaka, kompletnie nie wiedząc, czego się spodziewać. Bo na pewno nie spodziewałam się tego, że kanapa będzie pusta, a telewizor wyłączony. Uniosłam brwi w górę, okazując swoje zaciekawienie i zdziwienie jednocześnie, ale nie skomentowałam tego ani słowem.

Ruszyłam do kuchni, gdzie też zastałam przyjmującego. Rzuciłam mu zupełnie bezosobowe ‘Cześć’ na powitanie i zajęłam się zakupami, czując jego wzrok na sobie. Byłam oschła wobec niego. Ignorowałam każdą próbę podjęcia przez niego rozmowy. Nie wiem, co to była za taktyka. Nie taką miałam zamiar zastosować. Ale nie potrafiłam tak po prostu zacząć z nim rozmawiać na błahe tematy, nie potrafiłam spojrzeć w jego oczy tak, by nie dać po sobie poznać, jak bardzo nadal bolały mnie jego słowa.

- Byłem dzisiaj na tej zaległej kontroli – przerwał na chwilę. Słyszałam, jak głośno przełknął ślinę. Nadal stałam do niego tyłem. Nadal większą uwagę zwracałam na zakupy niż na niego. – Damian mi pomógł się tam dostać. – Miłosierny samarytanin się znalazł.

- Lekarz nie szczędził sobie języka. Opierdzielił mnie z góry na dół. – Nie on jeden.

- Z kolanem nie jest aż tak źle, jak na początku zakładali. Być może jeszcze w tym sezonie zagram. – Dlaczego mówisz to tak żałosnym tonem? Przecież powinieneś się cieszyć. Dlaczego się nie cieszysz?

- Sabina…

- Zaraz mam trening. Pójdę już.

Czułam wyrzuty sumienia, że potraktowałam go w taki sposób. Nie potrafiłam sama ocenić, czy sobie na to zasłużył, czy nie. Ale ja chyba nie mogłam inaczej. Michał za dobrze mnie znał. Wystarczyłoby, że raz spojrzałabym w jego oczy, a już wiedziałby wszystko. Domyśliłby się, jak mocno ubodły mnie jego wczorajsze słowa. Nie powinnam ich brać do siebie. Nie powinnam, ale mimo wszystko to zrobiłam. Już mu za to wygarnęłam, ale to wcale nie znaczyło, że przestałam je rozpamiętywać.

Czasem miłość była do kitu. Czasem kilka ostrych słów potrafiło przekreślić całe litanie szczęścia. Czasem nie opłacało się dbać o osobę, którą się kochało, bo w nagrodę dostawało się tylko i wyłącznie wyrzuty. No i gdzie w tym wszystkim sens? Skubany ukrywał się tak dobrze, że nie potrafiłam go odnaleźć, nie ważne jak bardzo bym się starała.

I teraz naprawdę mocno potrzebowałam zanurzyć się w wodzie, w jej spokoju, harmonii, łagodności. W innym wypadku gotowa byłam się rozpłakać, a tego nie chciałam. Nie będę wylewała łez z tak błahego powodu. Bo to była błahostka. Kompletna głupota. Ale taka, która wbija się jak drzazga w serce, z każdym ruchem wchodzi głębiej, a żeby ją wyciągnąć, potrzeba naprawdę sporo siły.

Podzieliłam się tym z Konradem, kiedy zapytał mnie, gdzie zgubiłam jakikolwiek humor. A on skomentował to w nietypowy dla siebie sposób; całkowicie poważnie.

- Nie wybieraj się z widłami na jedną, małą drzazgę. A teraz do wody marsz pływać!

- To w końcu marsz czy pływać? – rzuciłam, czując się odrobinkę lepiej.

I woda uwolniła mnie od wszystkich zmartwień. Pozwoliła odetchnąć. Pozwoliła nabrać dystansu. Dodała mi sił, a także uspokoiła rozszalały umysł. A to wszystko zaledwie w jedną sekundę. 

Wystarczyło po prostu się w niej zanurzyć. 

x x x

Praca to dobro i zło w jednym. Pisanie SD lekko ruszyło do przodu, ale to takie tylko małe drgnięcie. Nie wiem, jak to będzie teraz wyglądać, skoro z pracy wracam kompletnie wykończona, ale będę się starać. A na razie wybaczcie, ale rozdziały nadal będą się pojawiać tak, jak się pojawiają. Chcę przez to uniknąć dłuższych przestojów na blogu, które mogłyby się przydarzyć, gdybym nie wyrobiła się z pisaniem. 

Ale będę się modlić o całą masę weny, więc może pójdzie mi to szybko ;)