14.

Mecz z Gdańskiem miał zacząć się za dziesięć minut. Ja byłam na miejscu od dłuższego czasu. Podczas rozgrzewki pogadałam trochę z Pawłem. Potem zawołał mnie Kuba i z nim również trochę pogadałam. Pytał mnie o Idę. W duchu uśmiechałam się tryumfalnie, ale nie dałam po sobie poznać, jak bardzo się z tego cieszę. Powiedziałam mu zgodnie z prawdą, że Ida miała się na meczu pojawić, ale jeszcze jej nie widziałam. Podziękował mi z uśmiechem i zaczął się rozglądać po trybunach.

- A ty co taka uhahana? – zapytał Damian, który siedział niedaleko razem z Kubiakiem i się rozciągali.

- Święta się zbliżają, miłość kwitnie w koło, więc dlaczego mam się nie cieszyć? – rzuciłam, szczerząc się szeroko do nich obu i zostawiłam ich z lekko zdziwionymi minami.

Miałam powody do radości. Mój plan wyswatania Kuby i Idy działał, choć nawet go w życie nie wcieliłam, miałam już wolne od nauki i nie musiałam spędzać całego dnia przed książkami, Konrad był zadowolony z mojej formy i osiągów, a ja byłam zadowolona z siebie. I jeszcze jeden powód, najważniejszy. W końcu przestałam się zachowywać jak wariatka, kiedy widziałam Michała. Nie uciekałam od niego. Nie rumieniłam się, kiedy tylko na mnie spojrzał. Myślę, że w końcu pogodziłam się z uczuciami, jakie do niego żywiłam. Nadal sądziłam, że lepiej będzie, jeśli nie będę się pchała w jego życie, ale skrycie i niezauważalnie ciągle go podziwiałam.

Damian również zauważył, że ostatnio ze mną lepiej i przestał mi truć, żebym powiedziała jego przyjacielowi prawdę. Zachowywał się, jakby nigdy nic i mi to odpowiadało.

Skierowałam się na swoje miejsce, kiedy zauważyłam, że sędziowie powoli ustawiają się na boisku. Usadowiłam się na krzesełku i oglądałam z uwagą mecz, który do najbardziej zaciętych nie należał. Gdańskowi udało się urwać jednego seta, ale to Jastrzębie pokazało klasę i zdobyło na swoje konto trzy punkty. Po ostatnim ataku Kubiaka razem z resztą kibiców wystrzeliłam w górę i zaczęłam szaleńczo krzyczeć i klaskać. Na ogół nie byłam tak żywiołowa, ale energia i magia siatkówki była nie do opanowania. Wbiegłam na boisko, mijając po drodze ochroniarza, który już dobrze mnie znał i nie robił żadnych problemów. Pogratulowałam Damianowi, przytulając go. Chciałam również pogratulować Michałowi, bo to był niesamowity mecz w jego wykonaniu. Zaczęłam się rozglądać po boisku, aż w końcu go dostrzegłam. Tyle tylko, że nie był sam. Obok niego stała jakaś kobieta i uśmiechała się do niego w znaczący sposób. Gdybym była jego dziewczyną, też bym się tak do niego uśmiechała. Cała radość z wygranej wyparowała w jednym momencie. Odwróciłam wzrok, czując ukłucie bólu i zazdrości. Ale czego się spodziewałam? Cały czas mówiłam, że nie chcę się angażować w ten związek, że lepiej będzie, kiedy będę milczeć. I milczałam, tracąc swoją jedyną szansę.

Ktoś chwycił mnie za łokieć, przyciągając do siebie i wzdychając głęboko. Wiedziałam, że to Damian. Tylko on mógł zauważyć, że coś było nie tak i wiedzieć, dlaczego tak jest.

- Znasz ją? – zapytałam cicho drżącym głosem.

- Nie osobiście, ale opowiadał mi o niej. Byli przyjaciółmi jeszcze za czasów piaskownicy w Wałaczu. Potem ona wyjechała, on również. Mówił, że kontakt się urwał – odpowiedział, odsuwając się ode mnie i patrząc na mnie uważnie. – Tylko mi się nie załamuj, okej? Nie mam pojęcia, co zrobić w takiej sytuacji.

Nie łamałam się. Chociaż miałam wielką ochotę zwinąć się w kłębek na łóżku i płakać, to wiedziałam, że to nie była żadna opcja. Łzy nie były wyjściem z sytuacji, a choć moje serce płakało, ja nie zamierzałam.

Zamiast uśmiechu wyszedł mi jakiś grymas, ale nie przejmowałam się tym. Posłałam Damiana do szatni, by mógł się ogarnąć po meczu i razem z kolegami świętować wygraną. Do mieszkania miałam wrócić razem z Idą autobusem, ale nigdzie nie widziałam przyjaciółki. Rozejrzałam się dokładnie po hali, ale zauważyłam tylko rozczarowanie w oczach Kuby, kiedy nasze oczy się spotkały. Wzruszyłam ramionami, chcąc mu przekazać, że nie miałam pojęcia, dlaczego dziewczyna się nie pojawiła, po czym opuściłam halę. Podeszłam pod przystanek, ale musiałam chwilę zaczekać na autobus. Kiedy w końcu się pojawił, usiadłam pod oknem sama i zatopiłam się w myślach, patrząc, jak za oknem śnieg coraz grubszą warstwą pokrywa krajobraz.

Z przystanku do mieszkania nie było daleko. Jednak po wyjściu z autobusu uderzył we mnie zimny wiatr, a droga nigdy nie wydawała się tak długa. W końcu jednak dotarłam do klatki, czując, że przemarznęłam na kość. Wlokłam się po schodach, kiedy usłyszałam odgłos kroków za mną i jego głos wołający moje imię. Odwróciłam się zdziwiona, widząc przed sobą Michała. Myślałam, że zabierze tę dziewczynę z meczu na jakąś randkę.

- Wracałaś autobusem? – zapytał, przyglądając mi się z niedowierzaniem.

To takie dziwne?

Pokiwałam twierdząco głową.

- Damian jechał od razu po meczu do Marty – powiedziałam tylko, wzruszając ramionami.

- Trzeba było powiedzieć, podwiózłbym cię – westchnął.

Ja też westchnęłam, ale w duchu. I tak bym nie zaczekała. Nie po tym, co zobaczyłam po meczu. I może to dziecinne zachowanie, ale nie potrafiłabym tak na świeżo spojrzeć mu w oczy.

- Nie chciałam robić problemu – uśmiechnęłam się lekko, ruszając w górę.

- Trzęsiesz się – stwierdził chwilę później, zatrzymując się przed moim mieszkaniem.

- Bo mi zimno. – Moja lakoniczna odpowiedź nie spodobała mu się najwyraźniej, bo wszedł za mną do mieszkania.

- Zrobię ci herbatę, a ty marsz do łóżka. Jak się rozchorujesz, to Konrad nas porozrywa na strzępy. – Ze zdziwieniem patrzyłam, jak Kubiak krząta się po nie swoim mieszkaniu. I chociaż gdzieś głęboko w sobie odczuwałam satysfakcję, że był ze mną tutaj, troszcząc się o mnie, a nie ze swoją przyjaciółką, to jednak wolałabym, żeby zostawił mnie samą i nie mieszał mi w głowie. – Na co jeszcze czekasz? Do łóżka! – zawołał, kiedy dostrzegł mnie, stojącą nadal w salonie.

Posłuchałam, bo pomyślałam, że dzięki temu szybciej się go pozbędę. Weszłam do swojego pokoju i szybko przebrałam się w piżamę. Prysznic postanowiłam wziąć później, bo w tej chwili byłam zbyt zmęczona. Położyłam się do łóżka, szczelnie opatulając się kołdrą. Mimo to było mi zimno. Nadal drżałam i szczękałam zębami. Gorąca herbata to wszystko, o czym marzyłam. Skuliłam się, zaciskając szczelnie kołdrę dookoła siebie i modląc się, bym naprawdę się nie przeziębiła. Ale nie czułam się chora. Było mi po prostu zimno, a moje serce zostało lekko poobijane.

Drzwi się otworzyły i wszedł Michał z kubkiem herbaty i jakimiś witaminami. Podniosłam się i łyknęłam je od razu, a potem zapiłam napojem, nie zwracając uwagi na to, że był gorący. Opróżniłam połowę kubka i opadłam z powrotem na poduszki.

- Idź już – szepnęłam cicho.

Chciałam zostać sama i pójść spać. Miałam dość wrażeń jak na jeden dzień.

- Dobra. Zamknę za sobą i wezmę klucze. Jutro odniosę – powiedział, podnosząc się i kierując do drzwi.

- Michał? – zawołałam jeszcze zanim wyszedł. Kiedy się obrócił, kontynuowałam. – Gratuluję wygranej. Niesamowicie grałeś – powiedziałam na wpół sennie, ledwie dostrzegając uśmiech, jaki pojawił się na jego twarzy.

Wyszedł. Usłyszałam szczęk zamka i zostałam sama. Zasnęłam, ale tylko na chwilę. Kiedy ponownie się obudziłam, dopiłam resztę herbaty, która była już letnawa. Wstałam, choć ciężko było mi opuszczać zagrzane już łóżko i poszłam pod prysznic. Ciepła woda była lekiem na wszystko. Na przemarznięcie i lekko nadłamane serce również. Wyszłam po dłuższej chwili, nie mając już ochoty na sen. Zgarnęłam z pokoju koc i pusty kubek. Zaparzyłam sobie kolejną herbatę, dodając do niej plaster cytryny i rozsiadłam się na kanapie w salonie, przykrywając kocem. Włączyłam telewizor, trafiając akurat na początek kolejnego odcinka Supernatural i skupiłam się na serialu.

Dwie herbaty i jeden odcinek później usłyszałam klucz przekręcany w zamku. Ściszyłam telewizor, zachowując czujność. Nie spodziewałam się jeszcze Damiana. Mówił, że najprawdopodobniej będzie późno w nocy, a była ledwo dwudziesta druga. Do mieszkania ktoś wszedł, a ja wychyliłam się, żeby zobaczyć kto to i zamarłam.

W salonie stał nie kto inny jak Michał Kubiak, który tak właściwie ledwo go opuścił. Podniosłam brwi do góry w geście zdziwienia.

- Przyszedłeś mnie sprawdzić. – Zirytowałam się trochę, bo nie byłam już małym dzieckiem. – Niepotrzebnie się fatygowałeś, mam się dobrze. – Wprawdzie dreszcze jeszcze mi nie przeszły i nadal było mi zimno, ale tego wiedzieć nie musiał.

- No już. Po prostu się martwiłem.

Zrobiło mi się cieplej na sercu. Nie potrafiłam się na niego gniewać. Miałam do niego cholerną słabość, a on, chociaż o tym nie wiedział, bardzo dobrze potrafił to wykorzystać. Podniosłam się, ruszając do kuchni po kolejną herbatę. Mogłam ją pić litrami, szczególnie w zimne, samotne wieczory.

- Chcesz też? – zapytałam, przechodząc obok niego. Pokiwał twierdząco głową, więc wyciągnęłam drugi kubek. Wróciłam do salonu z gotowymi napojami, zauważając, że Michał już się rozgościł na kanapie. Parsknęłam cicho śmiechem, sadowiąc się obok. Przykryłam się kocem, ignorując jego znaczące spojrzenie.

- Co oglądasz? – zagadnął po chwili, w czasie której oglądaliśmy blok reklamowy. Miał iść jeszcze jeden odcinek serialu, więc nie przełączałam.

- Supernatural – mruknęłam cicho, układając się wygodniej pod kocem. Na siedząco nie było tak dużo miejsca.

Rozpoczął się nowy odcinek i oboje w ciszy go oglądaliśmy. Kubiak stwierdził, że nie miał okazji jeszcze oglądać, więc trochę się gubił w fabule, ale w tym serialu każdy odcinek miał ten sam sens. Szybko mu wyjaśniałam, kiedy pojawiał się jakiś wątek z poprzednich odcinków. W połowie odcinka oczy same mi się zmykały, a głowa leciała w bok na ramię Michała. Za każdym razem ją podnosiłam, ale stawało się to coraz trudniejsze.

- Chodź tu – powiedział nagle Michał, całkowicie mnie zaskakując. Spojrzałam na niego, a on przysunął się bliżej i objął mnie ramieniem. Wtuliłam się w jego bok, czując niesamowite ciepło jego ciała. Senność od razu minęła, ale nie umiałam i wcale nie chciałam się odsunąć. Półleżałam z głową na jego ramieniu i oglądałam nadal telewizję. W którymś momencie naprawdę przysnęłam. Kubiakowe ramię zniknęło spod mojej głowy, ale słyszałam, że krząta się w kuchni. Przekręciłam się na bok i mruknęłam cicho, czując jak zdrętwiały mi mięśnie. Michał wrócił po kilku minutach, znowu mnie przygarniając do siebie. Dzięki temu było mi ciepło, miło i czułam się bezpiecznie.

Miałam pozbyć się uczucia do przyjmującego, a nie jeszcze je powiększać – westchnęłam w duchu.

***

Diabelski uśmiech wykwitł na mojej twarzy. Chyba lubię tę przyjaciółkę Kubiaka z dzieciństwa. ;D

Poza tym JEDZIEMY DO RIO! 

edit: miałam tylko zapisać, a nie już publikować. no ale jak już mi się popitoliło, to niech będzie. XD