46.

Zamknęłam za sobą drzwi mieszkania i nucąc pod nosem najnowszy superhit lecący w radiu na okrągło, ściągnęłam z siebie płaszcz. Treningi zawsze wpływały na mnie niesamowicie kojąco. I chociaż teraz Konrad wymagał ode mnie prawie niemożliwego, nie narzekałam. Wręcz sprawiało mi to przyjemność. Bo znowu miałam cel. Tym celem były zbliżające się zawody wojewódzkie. Półtora tygodnia to niby niewiele, ale ja wierzyłam w swoje umiejętności. Wierzyłam także w Konrada, który potrafił być niezłym wrzodem na dupie, a z drugiej strony lepszego trenera nie mogłam sobie wymarzyć.

Weszłam do kuchni, chcąc przygotować sobie zielonej herbaty i może parę kanapek, bo ta sesja tortur, jaką zafundował mi Konrad, naprawdę mnie zmęczyła i musiałam czymś doładować baterie. Uśmiech rozjaśnił moją twarz, kiedy zobaczyłam siedzącego przy stole Damiana razem z Michałem. Mało miałam ostatnio czasu dla tego drugiego, więc naprawdę cieszyłam się, że będę mogła spędzić z nim parę chwil.

Coś tu jednak nie pasowało. Ich miny były przerażające. Gdybym miała zgadywać, powiedziałabym, że ktoś zakazał im gry w siatkówkę, co było całym sensem ich istnienia. Ale ta opcja nie wchodziła w grę, więc przymrużyłam oczy, patrząc na nich niezrozumiale. Nawet nie zauważyli mojej obecności. Jeden wpatrywał się w swój kubek, a drugi wypatrzył coś za oknem. I tak siedzieli, nie odzywając się ani słowem. Byłam właściwie pewna, że spędzili tak już dłuższą chwilę. Tylko co się mogło stać?

- Sabina?

Nawet nie zauważyłam, kiedy sama poddałam się tej dziwnej aurze. Tak po prostu oparłam się o blat i spojrzałam za okno, chcąc wiedzieć, co przykuło uwagę Michała na tak długo. I nie znalazłam nic ciekawego.

- Miło, że zauważyłeś – odparłam nieco sarkastycznie.

- Trening się już skończył?

- Dzisiaj Konrad przedłużył go do dwóch godzin, a ja zostałam jeszcze chwilę później.

Mój brat zmarszczył brwi i spojrzał w okno. Na zewnątrz panowały już egipskie ciemności, czego zdawał się do tej pory nie zauważyć. Zdezorientowany spojrzał na zegar i chyba dopiero wtedy dotarło do niego, że był już wieczór.

Zdecydowanie coś tu nie grało.

- Mogłaś zadzwonić, przyjechałbym po ciebie.

- Po co, przecież to tylko pięć minut spacerkiem.

Podczas mojej rozmowy z bratem, Kubiak nie okazał w żaden sposób, że w ogóle cokolwiek do niego dociera. Nadal siedział. Nadal wpatrywał się w okno. Nadal wydawał się być bardziej posągiem niż żywym człowiekiem. Wstał niespodziewanie z krzesła i podszedł do mnie, składając na moich ustach krótki pocałunek.

- Hej – mruknął w moją szyję.

- Hej – odpowiedziałam, przyglądając mu się badawczo.

Cokolwiek się stało, wpłynęło to bardziej na Michała niż na Damiana. Mój brat wydawał się być nieco niespokojny i zmartwiony, natomiast Kubiak… On wyglądał tak samo ponuro, jak jeszcze kilka miesięcy temu po kłótni z Brtmanem.

Otworzyłam szeroko oczy, nagle coś sobie uświadamiając.

Nie, to nie może być prawda – pomyślałam, ale jedno spojrzenie w oczy przyjmującego powiedziało mi wszystko.

- Co on tu robi? – zapytałam, wywołując zaskoczenie na twarzach obu siatkarzy.

- Kto?

- Dobrze wiesz, Damian, że mówię o Bartmanie.

- Skąd ty…

- Nieważne. Odpowiesz?

Ale to nie od niego doczekałam się odpowiedzi. Michał przejął pałeczkę, choć wydawało się, że myślami znowu poszybował daleko za granice rzeczywistości.

- Zarząd wypożyczył go na kilka kolejek, żeby załatać dziury po kontuzjowanych zawodnikach.

Czyli po tobie, między innymi.

Kolano Michała było na jak najlepszej drodze do całkowitego wyzdrowienia, ale niestety Kubiak musiał poczekać z graniem, jeśli nie chciał, by kontuzja wykluczyła go ponownie, tym razem na dłużej. Ale Michał i tak najchętniej już zagrałby cały mecz, nie zwracając w ogóle uwagi na to kolano i nie oszczędzając się w najmniejszym stopniu. Taki charakter.

- To nie tłumaczy waszych ponurych min.

Kubiak westchnął ciężko i przetarł twarz dłońmi.

- Problem jest w tym, że zdążyłem się z nim pokłócić ponownie w sekundzie, w której go zobaczyłem. A Lorenzo po wszystkim zmierzył mnie lodowatym spojrzeniem i powiedział, że nie życzy sobie żadnych kłótni w drużynie. Albo się pogodzimy, albo zrobię sobie o wiele dłuższą przerwę, niż planowałem.

- Nie pozwoli ci grać? Przecież to absurd! Bez ciebie chłopaki nie dadzą sobie rady, z całym szacunkiem oczywiście, ale to ty zawsze zbierasz ich do kupy!

Dla mnie była to niewyobrażalna głupota ze strony trenera, który chciał na dłużej pozbawić się wspaniałego przyjmującego w szczytowej formie, której na pewno nie stracił przez tę krótką przerwę. Ale była to tylko głupota. Dla Michała znaczyło to znacznie więcej. Odsunięcie go od grania byłoby bardzo dotkliwe dla siatkarza, który całym sobą kocha swój zawód, ale zastąpienie go kimś, kogo nie mógł z jakichś powodów znieść, było ciosem prosto w jego dumę i godność. Cios ten mógł wywołać nieodwracalne szkody, a do tego nie mogłam dopuścić.

- Będziesz musiał jakoś go znieść.

- Co? – oburzył się. – Myślałem, że będziesz po mojej stronie – w jego głosie znalazłam odrobinkę zawiedzenia. Czyżby tak mało mnie znał?

- I jestem. Nie pozwolę, byś przez tego kretyna marnował się do końca sezonu w kwadracie. On nie jest wart choćby samego myślenia, co dopiero zwracania na niego uwagi. Będziesz musiał opanować pierwotne instynkty, które każą ci obić jego wypielęgnowane policzki, bo nie będę patrzeć, jak znowu zmieniasz się w cień samego siebie.

- Nie wiesz nawet, o co się tak właściwie pokłóciliśmy.

I tu miał rację, bo rzeczywiście nie wiedziałam. Jakoś nigdy go o to nie zapytałam, ale wątpiłam, bym uzyskała jakąkolwiek odpowiedź. Stwierdziłam, że gdyby to było coś ważnego, powiedziałby mi. A skoro tego nie zrobił do tej pory, najwyraźniej nie była to sprawa życia i śmierci. Choć może moje myślenie było zbyt naiwne i Kubiak ukrywał przede mną niektóre sprawy. Tak też mogło być, ale co mogłam na to poradzić? Przecież nie mogłam wymagać od niego, by wyznał mi wszystkie swoje sekrety. Ceniłam swoją prywatność i nigdy nie wdepnęłabym z ubłoconymi buciorami w czyjąś. Istnieje granica. A granice mają to do siebie, że przekroczyć je można jedynie na określonych warunkach.

- I tu masz rację, nie wiem. Ale znam cię na tyle dobrze, by wiedzieć, że dla małoznaczącej głupoty, nie poświęciłbyś kilku długich lat przyjaźni, wspólnego grania i zdobywania pierwszych medali.

Spojrzał na mnie, a w jego oczach pojawiła się ulga. I dopiero wtedy dotarło do mnie, że Michał obawia się tego, że mogłabym tę prawdę poznać. Ale dlaczego? Czułabym się lepiej wiedząc, o co chodziło. Bo nawet Damian wiedział. Zakłopotanie na jego twarzy i spuszczony wzrok doskonale o tym świadczył. Ale istniały granice. I ja nie zamierzałam ich przekraczać.

Odwzajemniłam jego spojrzenie i uniosłam jeden kącik ust w górę, chcąc mu w ten sposób przekazać, że rozumiem.

Odwróciłam się od siatkarzy, przypominając sobie o mojej potrzebie wypicia herbaty, która przez cały ten czas jedynie się zwiększyła. Spojrzałam na nich przez ramię, unosząc brwi, a oni jak jeden mąż pokiwali głowami potakująco. Cóż, niektóre rzeczy się nigdy nie zmienią. Jak to, że zawsze pytam ich, czy też zrobić im herbatę. Tylko, że teraz już nawet nie musiałam używać do tego słów.

Chwyciłam swój kubek w dłonie i skierowałam się do siebie. Wychodząc z kuchni wychwyciłam jeszcze, że Michał wstaje i ze swoją  herbatą kieruje się w ślad za mną. Damian został sam w kuchni, ale chyba mu to nie przeszkadzało. Wyraźnie żył teraz w swoim własnym świecie i chociaż nieco się o niego martwiłam, wiedziałam, że lepiej go teraz zostawić samego. Po prostu miał co nieco do przemyślenia, a to, że najwyraźniej to ‘co nieco’ miłe nie było, to już sprawa innej natury. Samotność i czas to wszystko, czego potrzebuje.

Wzięłam jeszcze swoją torbę treningową z salonu, gdzie ją zostawiłam po przyjściu. Odłożyłam swój kubek na stoliku w swoim pokoju i zostawiłam Michała na chwilę samego, chcąc puścić pranie z moimi brudnymi, treningowymi rzeczami. Nie zajęło mi to długo, jedynie kilka minut, ale zdziwiłam się widząc, że Kubiak nadal stoi, zamiast usiąść czy położyć się na moim łóżku, jak to zazwyczaj robił.

Nie spodziewałam się, że zaraz po przekroczeniu progu, Michał znajdzie się zaraz przy mnie w mniej niż pół sekundy i zamknie mnie w swoich ramionach. Tylko, że on wcale nie przytulał mnie do siebie, on się we mnie wtulał. Jakbym była jego ostatnią nadzieję, która miała mu zostać niedługo odebrana. Jakby rozpaczliwie potrzebował zapewnienia, że wszystko jest w porządku. Jakby jego świat miał się niedługo rozpaść.

I to wszystko przez powrót Bartmana?

Co takiego się między nimi wydarzyło? Co doprowadziło do prowadzenia wojny tak otwartej, a zarazem tak tajemniczej? Bo wszyscy widzieli, że ona się między nimi toczy, ale prawie nikt nie wiedział, z jakiego powodu. Plotkom o powód ich kłótni nie było końca, ale ja raczej nie starałam się ich wysłuchiwać. To i tak nie miałoby żadnego sensu. Wszystko to były pewnie bzdury wyssane z małego palca.

Ale zaczynałam się naprawdę martwić o Kubiaka. Co mogło sprawić, by z największego walczaka, zmienił się w niepewnego siebie i potrzebującego czyjejś siły do przetrwania człowieka?

Nie wiedziałam, czy chciałam poznać odpowiedź na to pytanie.

Jedyne, czego byłam pewna, to to, że Michał będzie potrzebował całej swojej siły i woli, by nie dać się sprowokować i zaatakować Bartmana. Wiedziałam, że on chce się powstrzymać, chce być ponad tym, ale widać ta sprawa była głęboko zakorzeniona pod jego skórą. I jeżeli potrzebował mojej siły, by się temu przeciwstawić, to postaram się być zawsze w pobliżu, by mu ją okazać.

Objęłam jego plecy ramionami, wtulając głowę w jego szyję. I tak było dobrze.

- Konrad bardzo cię dziś wymęczył? – zapytał, nadal będąc do mnie przytulonym.

- Odrobinkę, dlaczego pytasz?

- Tak po prostu. Czuję, że jesteś zrelaksowana – zaśmiał się. – Tylko ty po morderczym treningu możesz być aż tak odprężona.

- Pływanie dla mnie to przyjemność, nie przykry obowiązek – odpowiedziałam.

- Tak jak dla mnie siatkówka, a mimo to jak Lolo nam dowali, to jedyne o czym marzę to łóżko – zaśmiał się. – I pocałowaniu ciebie, bo o tym nigdy nie przestaję marzyć. Nawet wtedy, kiedy już cię całuję – powiedział poważnie i pochylił się, sięgając swoimi chciwymi wargami moich ust.

< <> >

Dodawany na szybko i przez to niesprawdzony. Wybaczcie, nie mam już na to siły. 

Już chyba wiadomo, o kogo mi chodziło w poprzednim rozdziale?